yaşama azmi

doğuştan ölüm sürecine kadar birçok canlının yaşamda kalabilme arzusudur. fazlası hırsa girer.

dışardaki şnsanları gördükçe insan hayatın ne kadar kıymetli olduğunu anlıyor en nihayetinde.

sevdik ve her sevgiden bir yara aldık, ondandır aşktan bakışlarımızı kaçırışımız. geçmiş silinip gidiyor mu, hayır biz oraya kendi destanımızı yazdık. yenilgilerin en ihtişamlılarını yaşadık. gözümüzü karartıp girdiğimiz cenkleri belki kaybettik ama biz yenilmekten değil, savaşmamaktan utanırız. içimizde her dakika, her an verdiğimiz bu savaşım en büyük yaşam enerjimizi oluşturmuyor mu ? ihtişamlı bir acı, aciz bir mutluluğa tercih edilmez mi ? ihtişamlı bir ölüm, zavallı bir yaşama üstün değil mi ? o halde korkmak niye ? yaşamak ölümün üzerine yürümektir. bu yürüyüş madem ki kaçınılmazdır, o halde asilce bir yürüyüş olmalıdır. savaşmak, sevmek, yenilmek korkunun değil, gururun saltanatını kurmalıdır. evet, kolumuz kanadımız kırık olabilir, yüreğimiz binbir acının altında ezilmiş olabilir. fakat başımız... başımız hep dik olmalıdır. gözlerimiz ufkun sathını kollamalıdır. ve yüreğimiz tetikte durmalıdır.

hayat enerjisi.. bende kalmadı sanırım ve merhaba ben hangimizdim.

onca şeye rağmen hala yitirmediğim ...