berbat bir yaşama rağmen bu denli yaşama isteği

hayatta kalma güdüsü galiba her canlı gibi insanda da var bunun bugu yok mu? var.

ölüme cesaretimiz olmadığı için.

yaşama isteği yok. aşina olmadığım bir aleme geçmek beni biraz ürkütmüyor değil açıkçası.*

seviyorum ulen yaşamayı.

ah bir bilsem. her sabah içimde kocaman bir neşe ile uyanırım. hic o uyuku mahmuru ses bile olmaz bende.
uyanır uyanmaz dans edebilen biriyim. tüm bu kaos arasında bu neşe niye ve neden? ah bir bilsem...

umuttur yaşatan insanı.

yaşama isteği demeyelim de zorunlu yaşama diyelim.

tutulabilecek bir umut bekleme sonucu oluşan istektir. umut olmasa umudun olabileceği umudu vardır ortada..

hayat berbat olabilir. ama çay ve simit hâlâ sıcak . ana rahmine geri dönemem, dönemeyiz, milyonlarca ihtimalden biriydik ve geldik! şampiyonuz aslında hepimiz.. hayatı deĝiştiremezsen hayatını değiştir. ve yaşama güdüsü en büyük güdüdür. insan kolay kolay vazgeçemez. çünkü şimdi hepimize b... gibi gelen bu hayat aslında mükemmeldir. sadece biz aynanın kirli tarafına bakıyoruz. aslında biz çok güzeliz. dünyadaki herkes. ama önce şu aynayı silmeli. gerisi gelir.

hani kötü bir film izlemeye başlarsınız da sırf başladım diye sonuna kadar meraktan izlersiniz ya o hesap işte.

umudum var olduğu sürece bu istek de olacak..

neyin berbat neyin mükemmel olduğunu ayırt etme dönemi geliyor ve geçiyor sonrasında her kusur bir öğreti her hata yeni bir öğrenme yada işte benzeri öğretileri sindirme zamanı.

umut bir kenara gerçekten bende de olan ve asla anlam veremediğim istek.
yıllar önce bir gün aşırı kötü bir duygu haliyle camdan aşağı bakıp intihar etmeyi düşünüyordum. sonra içimden bir şey bunu yapmama engel oldu.
içeri geldim, herkes televizyon izliyordu. o sırada o korkunç duygu durumundan kurtulup 'kadının elbisesi ne kadar çirkin yaa' diye düşündüğümde ben de şaşırmış, yaşamayı bu kadar sevemem diye düşünmüştüm.
yıllar geçti hala hiçbir şey değişmedi, bazen hayattan ailemi bile görmezden gelecek kadar nefret edip, yaşamak istemezken, aynı gün, aynı anda kırılan tırnağımı ve soyulan ojemi dert edinebiliyorum.
hayat cidden çok garip, ben ve duygularım da öyle...

o insanları çok merak ediyorum

(bkz: merdumlar baskında radyo yayını)

umudum falan da yok aslında. daha ne kadar berbat olabilir diye görmek istiyorum galiba.

berbat olma durumuna değişecek durum. enseyi hemen karartmamak lazım bence. hayat her şeye rağmen güzel. daha gerçekleşecek nice hedef , izlenecek yıldız ve yürünecek yol var. kendimizi motive etmeye çalışarak bu histen kurtulabiliriz.

berbat bir yaşam bakis açisina bagli olarak degisir.kiminin berbat yaşantısı kimine güzel gelebilir.her neyse onemli olan herkesin yükü kendisinin kaldırabileceği kadardir.zamanla sıkıntılarını ya cozersin ya da alisirsin.

benimkisi ne umut, ne merak ne de iç güdü.
benimkisi tamamen parçalarla alakalı.

yaşadığım her bir anıyı parça olarak düşünüyorum, her bir parça benim yapbozuma ekleniyor. o yapboz tamamlandığında ortaya çıkacak resim hakkında pek bir fikrim yok ama, güzel de olsa çirkin de olsa resmin tamamlanmasını istiyorum.
iyi veya kötü, tamamlanmış bir hayat istiyorum.