yaşlıların aynı hikayeyi defalarca anlatması

kimi zaman insanı bıktırır, "anne/baba bunu bir milyonuncu anlatışın" şeklinde tepki de verdirir. hatta bazen onların hafızalarıyla ilgili kuruntulara kapılmamıza neden olur.

oysa yaşlı insanların yaşanmış bir olayı her defasında ilk kez anlatıyormuş gibi heyecanla anlatması onların hafızalarında bir sorundan ziyade o olayı tekrar tekrar hatırlamayı sevmelerinden, hikayeden bitmez bir tat almalarındandır.

aksi de ihtimal dışı değil tabii.

kendimde de gözlemlediğim özellikle erkeklerde çok sık rastlanan durum. kadınlar gibi ağzımızdan çıkan her kelimenin hesabını tutabilecek kapasiteye sahip olmadığımız için galiba. rastgele anlatıyoz işte.

şuan eski hikayelere eş değer derinlikte bir hikaye yaşayamıyor olmalarındandır.

cem yılmaz'ın aynı hikayeyi tekrar tekrar anlatmasıyla aynı olan durum.
cem yılmaz anlatınca kakara kikiri; anne, baba, babaanne, dede, anneanne anlatınca yeter artık. çifte standart resmen.

hikayeyi nasil anlattigina gore degisen durum. yas arttikca tekrar sayisi orantili olarak artar.

mazi insana ilizyon yapıyor. zihnimiz travmatik olaylar dışındaki kötü şeyleri siliyor. hatta bazen yaşanan olumsuzlukları ve zorlukları bile gülerek hatırlayabiliyoruz.

yazar arkadaşın da tanımında belirttiği gibi, o hatıralara sarılıp tekrar tekrar yasamışcasına keyif almak için anlatıyor olabilirler.
bu yaştaki ben de aynı sebeple eski günleri anlatıyorum.
ben di'li geçmiş zaman insanıyım.
....
di'li geçmiş zaman

farkındayım halimin ahvalimin
ben di'li geçmiş zaman insanıyım

ne zaman otursak konuşsak dostlarla yeniden
anlatırız, anlatırız o günleri
ne zaman otursak konuşsak dostlarla yeniden
anlatırız, anlatırız, anlatırız

biz di'li geçmiş zaman insanıyız
o günler güzeldi, o günler özeldi
farklıydı, tatlıydı, anlamlıydı
o günler güzeldi, o günler özeldi
farklıydı, tatlıydı, anlamlıydı

o zaman hatırlar hatırlı sevdalar candı
haktandı, candandı, vicdanlıydı
ve daha bir çok dı, dı, dı, dı

dinleyiverin, ölür müsünüz?

güzel şeylerden bahsedildiği sürece, iki taraf için de sıkıntı olmayacak durum. ama anneannem gibi kin ve nefretini kusup insanları kışkırtmak için yapıyorsa, sıkıntı işte. sabrımızı deniyor kadın resmen.

geçmişe ve gençliklerine bol özlem duyduklarını gösterir genelde. dinleyiniz efenim ölmezsiniz arada bir iki reaksiyon verirseniz insacıkları da sevindirmis olursunuz.

böyledir çünkü bu. böyle ilerler hayat. herkes birilerine kendi hikayesini dayatmaya, kendi hikayesiyle birilerinin bilincinde var olmaya çalışır.

kalıcılık sevdasından ileri gelir. ölüp gideceğim ama bari hikayem birilerinin kafasında yaşasın düşüncesi vardır arka fonda. anlata anlata pekiştirir hikayesini.

ben gençliğinin ilkbaharında birisi olarak yapıyorum bunu. bir de yaşlandıkça bu tekrarlar artarsa allah sabır versin çevremdekilere ne diyeyim.

artık yaşanacak bir şey kalmadığındandır.

yapacak bir şey yok. onlar ısıtıp ısıtıp önümüze koyacaklar, biz de yiyeceğiz*.

bazen dinlemekten sıkılmak ama üzmemek için her seferinde hiç bilmiyormuş gibi dinlemek...

o güzel günlere duyulan özlemden olsa gerek. anlattıkça hatırlayıp avunuyoruz.

yeni anılara açık olamayan bir beyin paradigması yeni anı (mutlu-mutsuz-acı-hüzünlü fark etmez) biriktiremeyen, üretemeyen veya oluşma şansı olmayan beyin haz yaşadığı duyguları yeniden yaşayabilmek için geçmiş olayları tekrar hatırlatması ile oluşur. yaş ile alakası olmamakla beraber genellikler yaşlılarda görülür. bu yüzden hazza ihtiyacı olan beyin bunu tekrarlar durur bu olayı yaşayan geçmiş zaman kokularını bile tekrardan duyabilme yetisine sahiptirler.

böyle giderse yaşlanınca susacagimi çünkü yaşamadığımı düşündüren başlık.

günümüz yaşlılarının hepsinin facebook u var. artık yan yana gelince hikayeleri anlatmak bir yana sürekli facebook tan da geçmiş şeyleri tekrar tekrar paylaşıyorlar. tanıdık bir yaşlı dedemiz var. diyoruz neden hep daha önce paylaştığın fotoğrafları tekrar tekrar paylaşıyorsun "kaybolmasından korkuyorum" diyor. belki aynı hikayeleri de belleklerinden silinmesin diye bilinçsiz bir şekilde defalarca anlatıyorlardır.

her gün yaşıyorum bu durumu. babaannem aynı hikayeyi defalarca anlatıyor ama her seferinde kırılmasın diye hiç duymamış gibi tepki veriyorum. kendisi biraz memnuniyetsiz ve kaprisli biri olduğundan kelimelerime çok dikkat ediyorum.
el mahkum dinliyorum işte. işin tuhaf yanı bir şeyin defalarca tekrar edilmesinden hiç ama hiç hoşlanmam. tekrar etmekten de hoşlanmam.. yaşlı işte.. sabır gösteriyorum sadece.. *

bazı kişiler vardır ki; anlatım tarzı, üslubu, ses tonu ve mimikleriyle aynı hikayeyi yüz defa da anlatsa yine zevkle dinletir. böyle biri ise hiç sorun değildir dediğim başlıktır.

geri kalan çoğunluk anlatıcı için ise içten küfür etmemek ve bir bahane bulup hemen ortamı terk etmemek içten bile değildir.

babam her detayına kadar anlatır ama bir süre sonra o hikaye efsaneleşir. hasta olsa bile anı anına anlatır.