yaşlıların aynı hikayeyi defalarca anlatması

ayıp oluyor biraz.
belki karşımızdaki unutmasın diye yapıyoruz. allah allah.
sen mi açtırdın başlığı *

belki de alzaymır başlangıcıdır.

ee yaşlılık işte unutuyorlar... bir süre sonra dinliyormuş gibi yapıyorsun.

defalarca anlattıkları o hikaye belki de hayatlarının en hatırlamaya değer buldukları anıdır. belki de en mutlu oldukları andır. yeni anılar biriktirmek için zamanın giderek azaldığının farkındadırlar ve geçmişte yaşamaya başlamışlardır. dinleyin o yüzden. dinleyelim. biri heyecanla, hevesle bir şey anlatıyorsa yapılabilecek en büyük kötülük heyecanına duvar olmaktır.

belki de başka hikayesi yoktur...

o hikayeyi yaşamak bir ömür sürmüştür. varsın anlatsınlar. en azından anlatacak bir hikayeleri var.

benim babaannemi görseniz şükredersiniz böyle yaşlılara her gün kavga çıkartıyordu kafayı yedirtir insana

an gelir ki keşke yaşasa da tekrar anlatsa dedirtir.

sevdiğim bir insan anlatıyorsa milyon kez de dinlerim, hem de ilk defa duyuyormuş gibi.
sevmediğim bir insansa iç bayıyor aynı şeyleri duymak.

boş ergen muhabbetlerinden yüz kat daha iyidir.

babaannem anlatıyorsa dinlemeyi çokça sevdiğim hikayelerdir. belki de yakınen tanıdığım tek yaşlı babaannem olduğu için öyle geliyordur bilemiyorum.aynı şeyi kim bilir kaç defa anlatmıştır ama anlatırken sanki o günü yaşıyormuşcasına, olaydaki kişilerin konuşma biçimlerini taklit ederek anlattığı için her seferinde ayrı bir keyif verir ve hiç dinlememiş gibi dinler, sorular sorarım. benim için keyifli bir şeydir bu.