yavaş yavaş delirdim kimse fark etmedi

25 aralık 2006

ipek ertürk, istanbul levent’teki iş kuleleri’nde bir hukuk danışmanlık şirketinde çalışıyordu. ailesi izmir’de yaşadığı için istanbul’da yalnız kalıyordu. başarılı bir avukat olan genç kız, çevresinde de çok seviliyordu. ancak 3 gün önce, kendi kullandığı, 35 y 3723 plakalı aracıyla köprüye geldi. asya yakasından avrupa tarafına geçerken köprü üzerinde durdu ve kendini bir anda korkuluklardan aşağıya bıraktı.

kızı ipek'in içine kapanık biri olmadığını da kaydeden feyyaz ertürk, “arkadaşlarının neşe kaynağı olan bir kişiydi. ancak son gün kuzeniyle yaptığı telefon görüşmesinde işyerinde bazı sorunlar yaşadından bahsetmiş. bunları da üzülmeyelim diye bizlere anlatmamış. nedensiz yere canına kıyan kızımın ardından gözyaşı dökmekten başka elimizden birşey gelmiyor. kızım içine kapanık melankolik kişilikte bir insan değildi. öyle erkek arkadaşıyla yaşayacağı sorunlardan da intihar edecek bir insan değildi. erkek arkadaşıyla da ailece tanıştık. yeni yılın ilk aylarında da evliliklerinin ilk adamını atmayı planlıyorlardı” demişti.

genç kızın sır intiharıyla ilgili ardında sadece bu not kaldı:

“yavaş yavaş delirdim, kimse fark etmedi . hayat çok zor, ailemi çok seviyorum."

bazı cümleler unutulmaz o kişiyi hiç tanımasan da...

tanım: bir intihar cümlesi.

neler yaşamıştı ki bu 6 kelimeyle anlatılsa da milyonlarca hatta milyarlarca cümleyle bile ifade edilemeyecek cümleyi etti ipek ? hayatının baharında o korkulukları aşmasına sebep neydi ? üzerinden 15 yıla yakın süre geçmiş ama hala acı verir. güzel uyu minik melek.