yazarlar şu an ışınlanacak olsa ışınlanacakları yer

özlediğim insanların yanına ışınlanırdım.

burnu kırık sfenks heykelinin üstüne.

2020 yılının temmuzuna ışınlanmak isterdim. hayatımda geçirdiğim en güzel tatillerden hatta günlerden birisiydi. hiçbiri ailem olmasa da beni hayatta gerçekten şanslı hissettiren çok tatlı bi grup insanla mükemmel bi gün yaşamıştım. istediğim her şey ordaydı. öyle bi an için gerçekten çok fazla şeyden vazgeçebilirim sanırım şuan. en kısa zamanda tekrarını yaşamayı umuyorum fazlasıyla*.

zamanda ve mekanda aynı anda ışınlanıp geçmişteki bedenime dönebiliyorsam 5 gün önceye giderdim, tekrar yaşamak isteyebileceğim hoş bir gündü. eğer zamanda ve mekanda ışınlanıp eski bedenime dönemiyorsam, yetmişler amerikasına yaşamaya giderdim. eğer eğer eğer sadece mekanda ışınlanabiliyorsam, bir arkadaşımla buluşmak için bir yabancı ülkeye gezmeye giderdim.

belfast. ama 2 kişilik gerekiyor. tek gitmem

üsküdar'da bir bankta oturup, kızkulesi'ne, istanbul' a ve denize bakmak isterdim.
çayımı da ışınlamak isterdim.

marsa ışınlanırdım. hayat var mı bakıp gelirdim. milyonlarca kişinin aklındaki soruyu cevaplamış olurdum.

şu an müsait değilim.

güzel günlere.

dünyadan uzak.

öyle bir an olurdu ki ışınlandığım, etrafta başka bir kara parçasını göremediğim bir tepedeyken ben, güneş çoktan batmış ama ufukta hafif bir kızıllık var olurdu. gökte yıldırlar belirse de denizin maviliği hala seçilebiliyorken, ağaçların ferah kokusu ve akşam serinliği içimdeki olanca gamı kederi temizleyip çok uzaklara götürmüş olurdu. üzerimde etekleri uçuşan basit bir elbise, öylece manzarayı izlerdim önce dakikalarca. ufukta gördüğüm o kızıllık yerini koyu bir maviliğe bıraktığında, uzaklardan bir yerden canlı bir müzik sesi duyardım. akordeon, gitar, ara ara da kıvrak bir keman sesi bana "haydi gel, kuruldu masalar" derdi. kolumdaki şalı omzuma atıp toprak yolda müziğin ahenginde yürürdüm masaların üzerine asılı renkli lambaları görene dek. sonra da kalabalık bir masanın ucuna, sanki kırk yıldır tanıdığım insanlar oturuyormuş gibi ilişir eğlenmeye başlardım gecenin behrine dek.

ardımda bir şey bırakıp bırakmadığım mı diye kafaya takar, nereye gideceğimi unutur, atomlarımı uzayın engin boşluğuna dağıtırdım.

geçmişe ışınlanıp bazı hataları yapmamama engel olurdum.
mamamamamı mamı makrıfon şov.

6 yıl sonrasına ışınlanmak isterim.

yinede havalandırmayı denemekte fayda var.

hayatımda en çok görmek istediğim yer olan kuzey ışıklarını görmek için norveç'e ışınlanırdım.

1969 woodstock konseri

sıla konserine.
küçük iskender ' in söyleşisine.
atatürk ' ün yaşadıĝı zamanlara.
kemal sunal' ın uçağa binmeden önceki beş dakika öncesine, ne yapar eder o' nu uçağa bindirmezdim.
ağır roman filminin çekildiği güne. çekildiĝi yere.
john lennon ' un suikaste kurban gittiği âna gidip buna engel olmak isterdim.
kurt cobain' i intihar etmekten vazgeçirmeye çalışır ona küçük bir kızın var kendine gel diye bağırmak isterdim!
jimi hendrix ' in gitarını kırarken görmek isterdim.

lise mezuniyet balosu. saf eğlence, coşku beraberindeki o kırık hüzün. arkadaşlar, kafa dengi hocalar, ışıklar, şarkılar...

insan denen canlı türünden uzak, bir yüzü denize bir yüzü ormana bakan, bahçesinde rengarenk çiçekler dikilmiş olan, ahşaptan yapılmış, kendisi küçük günbatımını izleyeceğim salıncağın asılı olduğu terası kocaman olan bir ev.

ananmla babamın beni yapmak için hazırlandıkları zamana gider beni yapmalarına engel olurdum.