yazarların duyduğu en kalp kırıcı söz

artık seni sevmiyorum.

kapıcıydı babam istanbul kozyatağı'nda bir apartmanın alt katında.
(sarıkanarya sokak saygılı apartmanı )
berbat rutubetliydi, kömürler torbalarla gelmezdi koca kaya halinde gelirdi.
babam diğer hizmetleri bitince kömür kırmaya inerdi balyozla.
bitlerimiz,rutubetimiz ve benim öksürüğüm hiç bitmezdi.

okulun 2. ya da 3. günü öğretmenim dedi önümde ki kız, arkamdaki "sürekli öksürüyor" dedi ve herkes bana baktı

öksürmemek için nefesimi tuttum...

"kız istemeye gittiler bugün kanka"
2 hafta sonra da düğün davetiyesini gördüm zaten

türk müsün?

bu saçmalığın artık bitmesini istiyorum.
17 yaşındayken kalbim fena kırılmıştı. sensin saçma. ayı.

ona aşık olduğumu söylediğimde sarf ettiği “ben aynı hisleri paylaşmıyorum ama istersen sevişebiliriz” sözleri.

aşkım bıçak gibi kesilmişti. 3-4 yıldır süren platonik aşkımın bir anda bittiğini görünce aşkın çok da önemsenecek bir şey olmadığını anladım. beraber çok uyumlu ve mükemmel bir çift olacağımıza dair düşüncelerimin ne kadar sübjektif, gerçeklerden uzak, benim hüsnükuruntum olduğunu gördüm.

yine de ona dürüst olduğu için çok teşekkür ederim. sevgiyle anıyorum.

arkadaşınıza aşık olmayın. olsanız da belli etmeyin ve o duyguyu bir şekilde yok edin. duygular karşılıklı olsa zaten anlardınız. ümitlenmeyin. aşkınıza karşılık bulmak bir yana bir de arkadaşınızdan olursunuz. duygularınızın üstesinden gelemiyorsanız da bir an önce söyleyin bari, bitecekse bitsin, siz de yolunuza bakın.

'söyleseydi o zaman' sanırım hayatım boyunca daha fazla kıracak bir cümle olmayacak.

senden bir bok olmaz" olabilir.
herkesten bir bok olur arkadaşlar.

öyle konuşmayın.

çocukluğumdan beri derslerimle ve okulumla uğraşan annem, liseye başlamadan önce, babama "bu çocuk üniversite falan okumaz bunu meslek lisesine verelim" demiş. tabii ben annemin bu sözünü üniversitenin 6. yılındayken öğrendim. 10. yılın sonunda artık mezun olduğumda da ne oldu anne hani okumazdım ben falan diyemedim tabii *

sen yapamazsın. ne işe elimi atsam etrafımda duyduğum ilk kelime neredeyse, bana destek olmaktansa bu şekilde düşünmeyi doğru sanıyorlar. ama onlara inat ne elimi attıysam en iyisini yaptım ve gözlerine soktum ama yine de ben bişey yapamayan insanım beni öyle kodlamışlar.

söz değildi, kahkahaydı yalnızca. bir cümleye bile layık olmadığımı hissettiren içten bir kahkaha.

kalp kırıcı sözler duymadan büyümez insan. buyuduk ve yaşlandık azizim, artık unutmak zamanı.

bende birkaç tane var
dişçim "sen kolayca birini öldürürsün" demişti, çürüyen dişim için sök bunu gitsin demiştim, neden buna bu kadar üzüldüm bilmiyorum.

"sen asla mutlu olamayacaksın" demişti bir kız arkadaşım kötü bir söz söylemek için değildi fikrini beyan etti sadece.

"aynaya bakınca gözlerimin içi parlıyor" demişti eski eşim ayrıldıktan sonra. bilseydim daha önce ben giderdim dedim. mutlu olsun istedim. değer verdiğiniz biri için yük olduğunuzu fark etmek üzüyor.

"proje yapmaktan hoşlanıyormuş" diye dalga geçmişti ingilizce öğretmenim ortaokuldaydım. startupım var şu an.

16 yaşındayım, ilk ve belki de son kez aşık olmuşum. platonik o da, bende hiç gönlü yok. ben de rahatsız olmasın diye uzaktan uzağa seviyorum tabii ama bırak onu, öğrencilerden öğretmenlere, öğretmenlerden okul hizmetlilerine kadar herkes biliyor onu sevdiğimi.

bir buçuk sene sürdü böyle, hiçbir umut olmadan bir gülüşüyle, laf olsun diye söylediği güzel bir sözle devam ettim sevmeye. hiç de zorlamadım beni sevmesi için, o sevsin ya da sevmesin her koşulda sevdim.

sonra annem hastalandı, yataktan kalkamayacak halde. ben de zaten yıkılmaya meyilliyim, annemi o halde görünce yemeden içmeden kesilmişim. haftada 1-2 gün anca okula gidebiliyorum, o da annem üzülmesin diye.

onun sınıfından bir arkadaşım bu durumu öğrenip “çok kötü halde, bi geçmiş olsun de” deyince o da “hastaymış, ölmüş bana ne? onunla mı uğraşacağım.” demiş.

ne terapiler, ilaçlar geldi geçti de anca atlatamadım o cümleyi. iki sene sonra, ölümünden iki hafta öncesinde falan özür dileyip helallik istedi. normalde olsa affetmez, hakkımı da helal etmezdim ama allahın işi ettim işte. iyi ki de etmişim. mekanı cennet olsun, benim hakkım ona sonuna kadar helal.

yoktur, alt insanlar ve sözleri ilgimi çekmiyor.
bir kulağımdan girip diğer kulağımdan çıkıyor bana karşı söylenen her söylem.
sadece beni destekleyenleri duyuyorum.
zaten benim karşıt fikrimdeki herkes alt insan.

'bir sigara ver de dostluğumuz pekişsin.' * )

doğum günümde annem "seni aldırsaydım şimdi burada olmayacaktın" demişti. sonra da beni doğurmamak için neler yaptığını anlattı. düşürmek için yüksekten atlamış, ağır kaldırmış, karnını yumruklamış daha neler neler. beni üzen bunu öğrenmek miydi yoksa doğum günümde olması mıydı asla bilemiyorum.

ölsen dünya bir şey kaybetmez.

çok sevdiğim biri benim onu kırmam ve barışmaya çabalamam sırasında bana şey demişti.
"beni rahat bırak"
evet kırıcı bir laf degil aslinda ama lafın sahibi, lafın etkisini bence çok degistiriyor.

köyde büyüdüğüm için, tozun toprağın içinde, debelene debelene büyüdüğümü varsayabilirsiniz. küçükken şehirden gelen bir akrabamsı çocukla, yazın oyun oynuyorduk ve çocuk bana şey demişti: "sen hiç yıkanmıyor musun?"

yazın ortasındayız, leş gibi terlemişim, sen de haklısın da böyle de sorulmaz ki.