yazarların en kötü özellikleri

bir günde vezir bir günde rezil olmam. hiç ortam yok, hep en uçlarda geziyorum.

teoride desen zehir gibiyim, pratiğim dersen sallanmakta.

en kötüsünün de farkında olduğum halde içimde daima bir umut taşıyor oluşumdur. cidden çok yorucu.

mükemmeliyetçi olmak
sürekli olarak yapabildiğinin çok daha fazlasını en iyi şeklide yapamazsın bu çok yorucu. en kötüsüde olmayınca bırakmak ve kendimi o ana hazır hissettiğim zaman başlamak, süresi belli olmayan bir başlangıç.

dünyanın en absürt iş görüşmesi soruları listesinde ilk sırayı çeker. genelde cevap fazla mükemmeliyetçiyim ya da detaylara fazla önem veririm gibi bir geyikle başlar bu özelliğin neden olduğu negatif bir durum betimlemesinin ardından ama bunu pozitif yönde şöyle kullanıyorum ya da değiştiriyorum hedesi gelir.
(bkz: iş görüşmesinde sorulan saçma sorular)

sinir bozucu olan her şeye şaka bile olsa sinirleniyorum. elimde olan bir şey değil. ne yazık ki çevremdekiler de bile bile böyle şakalar yapıyor.

fazla önemsemek. iki tarafı da çok yoruyorum.

her şeyi kafaya takmak...

kendinizde beğenmediğiniz yanınız. kendinizi eleştirdiğiniz.

benim güvensizliktir.

hayatımın ellerinden kayışını izleyip harekete geçmemem

istikrarsızlığım
ne güzel kafan var çalışıyor mis gibi yapsana aldığın kararları arkasında dursana düşüncenin bitirsene başladığın işi pu yazıklar olsun bana

sanki bana özelmiş gibi sevdiğim filmleri şarkıları kitapları paylaşamamak. arkadaş ortamında önerir misin dediklerinde unuttum diyerek sıyrılmak.

en sevdiğim arkadaşlarımın bile problemlerini umusayamıyorum. bir an önce anlatıp bitirsin de gitsin istiyorum.
ayrıca sözlükte anket görünce dayanamıyorum.

bir zamanlar sevmek ve değer vermekti.

devamlı surette, melankolik bir ruh hali içinde bulunmak.
davranışlarından, okuduğun kitaplara, giyim tarzına kadar...

kolay sinirlenirim. kimsenin densizliğini,cahilliğini,ukalalığını çekemem arkadaş.

milletin derdini falan umursamamak +1 ve millete üstten bakıp bir de bunu hissettirmek. en elit benim… zamanla törpülendi tabi yaş aldıkça ama hala bazen kendimi kaybettiğim olur.

gereksiz güçlü olmak. duygularımı kaybetmişim gibi hissediyorum bazen.

uçan kuşun bile dedikodusunu yapabilirim. her an her boşlukta hem de.
şu sıralar arşlara çıkardığımı fark ettim. üzerimde negatif bir enerji var ve bunu dilimle dışarı atmaya çalışıyormuşum gibi geliyor. ama bu halim daha da olumsuz duygular yüklüyor üzerime.

dedikoduyu ahlaksal bir olgu olarak değil de rahatlama seansı olarak görüyorum. yakın arkadaşlarıma da sık sık söylüyorum "benim dedikodumu istediğiniz kadar yapın ama iftira atmayın ona çok kızarım."
çünkü gün içinde benim bir sözüm veya davranışım karşı tarafı sinirlendirmiş ya da olumsuz olarak kötü etkilemiş olabilir. o ise aramızdaki ilişki dinamiği bozulmasın diye o anlık susmayı tercih etmiş olabilir.
" yaa x ne aptalsın ne diyorsun??? " demek yerine bir arkadaşıyla çay kahve içerken "biliyor musun geçen gün nolduu.. x var yaa naptıı.." diyerek içindeki zehri kusmuş oluyor. o yüzden rahatlama seansı olarak görüyorum bu şeyi.
mesela bu aralar insanların jest, mimik ve ses tonlarına taktım. geleni geçeni inceliyorum. bazen bilerek üstlerine gidiyorum, sinirlendiriyorum. kimisi pasif agresif laf sokmaya çalışıyor kimisi kaşlarını çatıp ses tonunu sertleştirse de hiç bir şey söylemiyor. nereden çıkıyor peki bu olumsuz duygular? madem yüzüme karşı söylenemiyor ölene kadar içlerinde mi tutuyorlar?
öyle ya da böyle dedikodu yoluna başvuruyorlar.
biliyorum, tahmin ediyorum. ama hiç istifimi bozmuyorum. bilerek kızdırdığım insanla kavga etmenin bir manası yok çünkü.
ya salağa yatıyorum ya da yumuşak bir ses tonuyla duygularımı anlatıyorum. buna manipüle etmek mi deniyor ne deniyor inanın bilmiyorum ama o kadar zevkli ki. *

herkes dedikodu yapar arkadaşlar. inkar edenler en önde yaparlar.
inkar edenlere inanacağınıza dürüstçe yediği boku söyleyen insanlara sarılın.

yok.
düşündüm bulamadım.
kötü olabilenler var gibi ama en kötü olan yok.
sanırım bunu beraber yaşadığımız insanlar daha güzel cevaplar.