yazarların en kötü özellikleri

mükemmeliyetçi olmam nedeniyle yapılan işleri beğenmemem.

bir dediğim bir dediğimi tutmaz. çok çabuk sinirlenirim.

(bkz: teoman)

disiplinden yoksunum, buda tembellik yapıyor.

bir insanı ilk tanıdığımda sevmiyorsam bir daha hayatta sevmiyorum. ilk tanışayla ilgili önyargılarım var

bir şeyi veya kimseyi kafama takarsam benden kurtuluş yoktur. normalde ekstrem düzeyde vurdumduymaz ve kendi hâlimde takılan biriyim ama birinin beni kasıtlı kışkırttığını, sinirlendirdiğini, rahatsız ettiğini anlarsam sapık gibi o kişiyle uğraşırım. her gittiği yerde rahatsız eder, her daim onu izlediğimi bilmesini ve kendini kötü hissetmesini sağlarım. bakışlarımı ve lafımı asla esirgemem. bilerek kışkırtıcı davranır çileden çıkmasını büyük bir keyifle izlerim. bu da benim pis tarafım işte. bu raddeye pek gelmem gerçi. gelirsem hak edilmiştir.

t: sözlüğün günah çıkarma köşesi.

en kötü özelliğimi teoman tanımlıyor : “aklım aslında bir karış havadadır benim. yani yaptığım şeyler birbirinin tersidir, güzel giden şeyleri berbat ederim, kimseye güvenmem... kendime de güvenmem zaten. hem birisini severim hem onu üzerim hem kendim üzülürüm."
işte böyle de kötü bir insanım.

merhametli tarafımın daha ağır basıyor olması.

merhametsiz, vicdansız ve gerektiği yerde tam bir hayvan oluşum.

yok lan bunlar en iyi özelliklerimdi.
püf.

- sorumsuzum.
- çok fazla sigara içiyorum.
- çok fazla kahve içiyorum.
- çabuk sinirleniyorum. kimi zaman yıkıcı agresyon sergiliyorum.
- çevremdeki insanların çoğuna, on senelik sahibinden şüphe eden kediler gibi, güvenmiyorum.
- evde elli tane okunmamış kitap varken gidip üç beş kitap daha alıyorum.
- bitmemiş bir sürü oyun varken yeni oyunlar yüklüyorum.
- dışarıda da çok kahve içiyorum.
- yürürken aynı yolda yürüyen insanları umursamadan sigara içiyorum.
- kriz yönetimim iyi gibi duruyor ama kriz yönetimim sıfır.
- uyku sistemim berbat. depremden sonra iyice kaydı. boş kaldığım her gün alakasız saatlerde uyuyup uyanmak nedir bilmiyorum.
- yatak dururken kanepede uyuyorum.
yine de fena biri değilim.

başkası yaptığında büyük olay çıkaracağım davranışları/hareketleri kendim yapsam gayet normal ve doğal karşılarım genelde. yaparım bunu bakın!! egosantrizm’in vücut bulmuş hali diyebiliriz. bugün de bir şey olmayı becerdik şükür rahatladım gerçekten sözlük.

- her şeyi kafaya takıyor olmam
- ince düşünceli olmam
- sevmediğim bir insanı bile acaba kırdım mı diye düşünüyor olmam.
- insanları kırmamaya çalışıyor olmam.

üşengeç
umursamaz
biraz da alıngan biri olmam

malesef.. üzülerek belirtmek isterim ki..

kendime aşığım.

ne yapsam, hangi eylemin parçası olsam, kendimle gurur duyuyorum.

oyyy.

sanırım değer vermek olabilir.

sinirli ve aniden parlıyor oluşumu hiç sevmem bu agresiflik bünyeme zarar veriyor artık

fazla sabırlı olmam. sakin sakin sessizce sinir krizi gecirebiliyorum. sonra çat diye kopuyorum millet de sanıyor ki bı anda oldu. bı bilsen seni kafamın içinde kaç kere kuşbaşı doğradım kaç kere boğazladım..

ne olursa olsun aklımdaki soru işaretlerini çözmeye çalışmak beni her daim yorsa da bundan vazgeçemiyorum

normalde aşırı umursamazım, regl dönemleri aşırı alınganım.

değersizlik hissini pekâlâ diyebilirim. öyle ki bununla ilgili bir şeyi arkadaşımla danışma role playi yaparken fark ettim(ona da saygım arttı), kendi düşüncelerime başta ben değer vermediğim için konuşmak ve fikir belirtmekten, sormaktan çekiniyorum. karşımdaki ile aşağılık-üstünlük karşılaştırması yapıyorum, eğer aşağılık hissedersem kendimi kötü hissediyorum. bu hayatımın birçok noktasında benim atılgan olmamı engelliyor. buraya yazarken bile bazı noktalarda huzursuz olabiliyorum. insanı motivasyonsuz, enerjisiz yani depresif bırakan bir problem...

bugünün işini seneye bırakmak.