yazarların en kötü özellikleri

dünyalılardan tisskiniyorum. özellikle cehaletiyle övünen tiplerden.

çok çabuk kırılıyorum. bu durum beni çok yoruyor.

dengesizlik olurdu galiba;
§§ hem oturmaktan nefret ederim hem de çok üşengecim,
§§ bazen duygusuz bazen de kelebek kanat çırpsa ağlamaklı olurum,
§§ korku/gerilim türünde kan ve vahşet midemi bulandırmaz ve bakarım ama dram/aile filmlerinde kesikler ya da dudak patlaması beni kötü edebilir ve tüm vücut yanmış ya da parçalanmış gibi kötü olurum,
§§ ya hiç konuşmam ya da çok konuşurum,
§§ ya tam yok sayarım ya da tam benimserim,
§§ bazen duvarla bile empati kurabilirim bazen de kötü hâldeki biri bana duvarmışım gibi hissettirir,
§§ hem çok dobra ve dürüstüm hem de küçük (beyaz) yalanlar söyleyebilen yalancı (bunları kendim için demesem -yani kendimi aklamak için ya da açığımı kapatmak için - de söylüyorum sonuçta.)
§§ siyah ve mor çizgilerim vardır. bunlarda uyuşmadığım birini direkt silerim veya anında soğurum o kişiden.
§§ zaten genel anlamda ya bembeyazım ya da kapkarayım. benim pek olmaz. çünkü belirsiz veya emin olunmayan şeyler benlik değil.
§§ çok affediciyimdir ama yeri geldi mi hatırlarım ve hatırlatırım, bir de o kadar kindarım. tam kinlenirsem ömür boyunca bunu unutturmam. o kişiyi son nefesine kadar süründürmek isterim. bunu yapmaktan da hiç çekinmem. (seviye ve ayar bilirim.)
§§ çok kriterli ve de çokta prensipliyim. aynı zamanda kafama buyruğum.
§§ kafamın dikine gitmeye bayılırım. kimseye uyum sağlama derdine düşmem. sınırlanamam ve engellenemem. sonra sıfır dereceye düşmüş gibi canım sıkılır ve daralırım cidden. bunun hesabını da sorarım. yapabilecekleri için değil cüretkârlıklarından. yürekli insanları severim ama aptallıkla karışık olanı değil...
ben insanlara çektirip onları zorlayıp süründürecek bir tipteyim. benle anlaşmak hem çok zor hem de çok kolay.

rutinlerime ve kendi kişisel alanıma olan bağlılığım. kendi kendisiyle mutlu olan bir kadınım. gün içerisinde rutinlerim ve yapmaktan zevk aldığım şeyler var. bunlar aksadığı zaman ya da bir şekilde yerine getiremediğimde kendimi kötü hissederim. tabi bu her konuda planlı ve kendi sorumluluklarına karşı hassas bir kadın olmamdan kaynaklanıyor. hayat döngüm değiştiğinde, bu değişikliğin kendi hayatımda yarattığı kayıpları sevmiyorum özellikle de zevklerimden çalıyorsa.

her zaman her şeyin en kötü ihtimalini düşünmek. içimde kötü bir karamsarlık var huyum kurusun.

sağlamcılığım olabilir, kötü bir özellik değil gibi geldi değil mi. fakat öyle değil sağlam basayım diye diye risksiz yaşadığımız şu hayatta halen sıfırdayız ve sürekli geçen sene şunu yapmış olsam zengindim der dururuz. zenginlikle bir derdim yok bu arada ama parasız çok kısıtlanmış bir hayat sürdürüyoruz yapacak bir şey yok, ne kadar para o kadar özgürlük.

arada bir deli damarım tutuyor, bütün gün sıfır tahammül ve dehşet bir cinnet hâliyle yaşıyorum. baştan aşağı temizliğe başlıyorum, her şeyi çöpe atıyorum, siliyorum falan. öyle günler ne kimseyi gözüm görür ne de kimseyle konuşurum. detoks gibi bir şey ama çalkantılı bir kriz ve yeniden doğuş temalı. elimden geldiğince kontrolümü kaybetmemeye çalışıyorum ama işte ara ara delleniyorum böyle. elimde değil. yani anlayacağınız bir uçan bir de kaçan.

sinirim hemen geçmez, iki gün belki daha uzun barut gibi gezebilirim ve herkese illallah ettirebiliyorum. bu yüzden bir çok insan benden çekinir, uzak durur.

(bkz: aşırı düşünmek)

sabah alarm çaldığında aklıma abartısız en az yirmi tane farklı konu başlıklı cümle geliyor. güne başlamak bile istemiyorum, aşırı öfkeleniyorum bu rutine.

güne başlayıp da işlere karıştığımda tüm düşünceler dağılıyor, gayet gülen, konuşan, enerjik birine dönüşüyorum.

ben böyle sürekli her şeyi düşünmesem çok iyi insanım aslında. ben iyiyim de düşüncelerim kötü. *

gerçekten keskin bir bıçak gibiyim

mutlu olamamak ve edememek.

yeri geldiğinde çok inatçı, yeri geldiğinde çok umursamaz olabiliyorum. bi de çabuk unutuyorum.

fazla düşünmek çabuk güvenmek

insanları kendim gibi sürekli pozitif sanıyorum.
onların dünya dertleriyle başa çıkamayan varlıklar olduğunu unutuyorum da diyebiliriz.

hani o meşhur muro repliği var ya:
lanet olsun içimdeki insan sevgisine.... gibi..!

öfkem fakat bu ara saçma bir korku paradoksu yaşıyorum. çıkarsam kötü olacak.

fazla samimiyet. 40 yıllık arkadaşmış gibi davranıyorum. bir de herkesi kendim gibi sanıyorum. alınganlık ? iletişim sorunları ?

plansız hareket edip herşeyi son dakkaya bırakmak bir adım sonramı tahmin etmek imkansız.

bende bunu neden yaptığımı çözemedim galiba umursamamazlık yada aksiyon isteğinden.

bir tane var o da 4-5 taneye bedel.
yürüyen kafa karışıklığı olmak.

yazarak can yakabilmek