yazarların favori metal müzik ikonu

ozzy vs dio vs halford vs hetfield vs dickinson vs mustaine vs tate başlığını açmıştım ama keşke böyle açsaymışım dedim şimdi zira daha bir sürü ikon var. ozzy osbourne'u kaybetmemizin ardından da böyle bir başlık açayım dedim şimdi. tekrar... huzur içinde yat, ozzy...

aşağıdaki bahsettiğim isimlerin sırasına pek o kadar da dikkat etmeyeceğim. yani bazı "daha ikonikler", başlarda bahsedilmeyecek olabilir. mesela şu anda bunu, alttakileri yazdıktan sonra yazıyorum ki iki alt paragraftaki sıralamanın başına nu metal şarkıcılarını falan koymam, onları pek sevdiğim veya üstün tuttuğum manasına gelmiyor. yani zaten bahsettiklerimin yarısını bile sevmiyorumdur herhalde, onca isimden. işte objektif ve nötr takıldım zira kişisel zevklerime göre bu listeleri oluştursam bu bir değer taşımazdı diye düşünüyorum.

ek olarak, bu yazıyı çok genişlettim ve net ikonların arasında birçok ikon olup olmadığı tartışılabilecek isim de girdi. ikonluğu salt popülerlikle ölçersek mevzudan sapmış sayılabilecek olsam da bu bahsettiklerimin hepsi ayrıksı, ikonik müzisyenler bence. evet, kimisinin tanınırlığı az, hayran kitlesi sınırlı ama cidden de az sayıda hayranı olanlarını bile ikonik bir hava verenlerinden seçmeye çalıştım. mesela tore ostby ve john macaluso gibi aşmış müzisyenleri oraya katmadım. bunlar cidden çok çok üstün müzik insanları olsalar da öyle ikonik bir "duruşları" yok gibi geliyor bana. yani öyle dertleri de yoktur belki de... ama belki de onları da dahil etmeliydim, bilemedim. neyse, çok da mühim değil. ki zaten çok net ve hemen herkesin kabul ettiği metal müzik ikonları vardır, bir de göreceli olanlar... yani bu kadar çok isimden bahsedince benim de bazılarında yanılmam veya çoğunluğun hemfikir olmayacağı kişilerden bahsetmiş/bahsedecek olmam gayet doğal bence.

o açtığım versus başlığındakilerle birlikte; lemmy kilmister, king diamond, chuck schuldiner, phil anselmo, tom araya, eric adams, dee snider, marilyn manson, glenn danzig, rob zombie, jon oliva, bobby ellsworth, john arch, chuck billy, johan liiva, jeff walker, tomas lindberg, marco hietala*, jorn lande, michael kiske, mark boals, michael sweet, till lindemann, paul masdival, max cavalera, quorthon, varg vikernes, john tardy, devon graves, hansi kürsch, nick holmes, chris barnes, vincent cavanagh, udo dirkschneider, biff byford, tony martin, joey belladonna, paul di'anno, rob rock, kip winger, ray alder gibi başka birçok ikon da mevcut.

hatta; jonathan davis, corey taylor, chester bennington, fred durst, kyo*, spencer sotelo, johannes eckerström, dani filth, shagrath, jon nödtveidt, abbath, peter tagtgren, jonas renkse, anders friden, alexi laiho, jari maenpaa, peter steele, maynard james keenan, joe duplantier, daniel gildenlöw, mikael akerfeldt, dan swanö, mariusz duda, zaher zorgati, devin townsend, ics vortex, ross jennings, dino jelusic, jonny lindkvist, tom s. englund, michael eriksen, ralf scheepers, ihsahn, randy blythe, warrel dane, edu falaschi, matt barlow, d. c. cooper, fabio lione, roy khan, joacim cans, timo kotipelto, pellek, daniel heiman, miljenko matijevic, tony kakko, andre matos, christian alvestam, david defeis, rody walker, brann dailor, troy sanders, luc lemay, robb flynn, kobi farhi tommy karevik, joakim broden, alfred romero, blaze bayley, mike baker, andy kuntz, nergal, travis ryan, einar solberg, tomi joutsen, mikko aspa, corpsegrinder, tim owens, andi deris, tobias sammet gibi niceleri bile çoğu, belki hepsi (tam dikkat etmedim piyasaya sıçradıkları zamanlara) üstte saydıklarımdan daha yakın zamanlarda piyasaya atılmış da olsa gene de ikon sayılırlar.

elbette hard 'n' heavy'yi de dahil edersek; blackie lawless, joey tempest, david coverdale, brian johnson, joe lynn turner, sebastian bach, mike patton, david lee roth, axl rose, klaus meine, jeff scott soto, jack russell, ville valo gibi başka ikonlar da var.

ki sadece vokalistlerle de sınırlı tutmamıza gerek yok; cliff burton, steve harris, joey demaio, angus young, slash, zakk wylde, eddie van halen, tony iommi, michael schenker, ron jarzombek, michael harris, roy z, adrian smith, dave murray, nicko mcbrain, yngwie j. malmsteen, gene hoglan, richard christy, chris adler, danny carey, dave lombardo, igor cavalera, pete sandoval, george kollias, martin lopez, mario duplantier, nick menza, steve digiorgio, glenn tipton, niklas sandin, al pitrelli, alex skolnick, dimebag darrell, joey jordison, johan langell, jeff loomis, jon schaffer, per nilsson, kiko loureiro, jason becker, aquiles priester, ola englund, jacob kjaer, gary wehrkamp, esa holopainen, christofer johnsson, kai hansen, jim matheos, jeff hanneman, kerry king, james murphy, steve smyth, luca turilli, arjen anthony lucassen, axel rudi pell, scott ian, guthrie govan, rusty cooley, marty friedman, stefan weinerhall, john petrucci, jordan rudess, janne wirman, mustis, kevin moore, andre andersen, kevin codfert, chris broderick, john myung, randy coven, mike portnoy, bobby jarzombek, tomas haake, hellhammer, nicholas barker, inferno, flo mounier, paul bostaph, john tempesta, jens johansson, david ellefson, vitalij kuprij, stephan forte, marcus jidell, muhammed suiçmez, tony macalpine, michael angelo batio, daniel cavanagh, sean reinert, alex holzwarth, vinnie paul, jesper strömblad, fredrik thordendal, anders björler, tuomas holopainen, alex staropoli...

yani say say bitmez... işte bunlardan birini ya da benim saymadığım ikonik metal müzisyenlerinden birini seçebilirsiniz.

ben diğer başlıkta olduğu gibi gene bruce baba'yı, yani bruce dickinson'ı seçiyorum.

symphony x'in gitar virtüözü michael romeo ve vokalisti russell allen da ikonik sayılabilir aslında. veya favori vokalistlerimden alessandro conti, john west, kelly carpenter ve mathias blad da ikon sayılabilirler ama işte "ikon" biraz "ağır" bir ünvan ve ben net bir ikonu seçmeyi uygun buldum burada. sizin anlayacağınız dickinson net bir ikon ve onu seçiyorum bu başlıkta. ikonik sayılmayacakları da dahil etseydik finn zierler'ı seçebilirdim ama. yani kendisinin dev bir şöhreti olmasa da bana göre en kalifiye metal sanatçılarındandır ki benim 1 numaramdır hatta. işte ama kendisi bir ikon sayılmaz. yani daniel heiman'ı yazdım yukarıda aslında ve o sayılırsa finn de sayılabilir de işte "net" ikon sayılmaz diyeyim böyle isimler için, kendi alanlarında ayrıksı yerlerde duran çok kalifiye ve özel müzisyenler olsalar da. o yüzden tercihim, net ve tartışmasız bir ikonu olan bruce baba. hangileri "gerçek ikon" hangileri değil... yani bilemiyorum. o kadar da ciddiye alınacak, akademik bir çalışma falan yapmıyoruz burada sonuçta. başkasına göre lars ulrich de bir ikon olabilir mesela. davulcu olarak öyle aşmış olmasa da aslında metallica'nın asıl lideridir bence kendisi ve bu da onu bir ikon yapabilir tabii bazılarına göre. yazının burasına kadar bahsettiğim hiçbir isim "sallamasyon" değildi ama elbette bazıları net ikonlarken kimisinin ise ikonik statüsü tartışmalı olabilir.

neyse...

bir de kadın ikonlar da var elbette; tarja turunen, floor jansen, sarah jezebel deva, alissa white-gluz, angela gossow, ipek bilgin / ipek warnock ve simone simons mesela... metal müzikte az sayıda olsalar da hiç yok da sayılmazlar kadın ikonlar...

işte başlıkta 1 tane favorimizi sorduğum için, bruce dickinson diyorum ben.

biraz da ikonluk meselesini açayım dedim... yazının geri kalanında da işte biraz ikonluktan, ikonlar arası ilhamlardan, öncü ikonları belki model alarak kendi ikonluğunu ilan eden kimi isimlerden falan bahsedeceğim. ikonluk önemli mevzu. *

ozzy osbourne gibi tümden metal müziğin babası sayılmak var mesela. kendisi teknik olarak öyle süper falan bir şarkıcı olmasa da elbette dev bir müziğin yaratımında büyük pay sahibi oldu. belki tony iommi bir kompozitör olarak daha önde genebilir ama işte heavy metal dendiğinde, ingiliz işçi sınıfının çocuklarının bir isyan müziğini anlarız ve elbette burada şarkı sözleri, anarşik yaklaşım, uçuk kaçık bir aykırılık falan bekleriz ki ozzy de tüm bu bakımlardan gerçek bir ikondu. iommi'nin de değerini elbette küçümsemiyorum zira burada müzikten bahsediyoruz, öyle içip sıçıp dağıtılmasından öte, bir müzikalite de son derece mühimsenesi bir şey. sonra judas priest ve elbette rob halford, 70'lerde bu türe muazzam katkılar yaptılar. dio'dan da bahsetmeme gerek yok elbette. 70'leri yakalasa da metal müziğe esas damgasını bruce dickinson adlı dev ikonla birlikte 80'lerde vuran iron maiden... metallica da aynı zaman aralığında thrash metalin kitabını yazmaktaydı. cliff burton ve james hetfield, gerçek ve koskocaman birer ikondu işte. biri hala ikonluğunu sürdürebilirken, diğerini ise maalesef çok erken kaybettik... yani tek tek tüm ikonlara eğilirsem bu yazı hiç birmez elbette...

elektrogitar virtüözleri de apayrı bir ikonluğun kapılarını açtılar. bu bağlamda yngwie j. malmsteen sanırım en önde gelen ikon oldu. kendisinin şarkı yazımının pek orijinal olmadığını görmüştüm ben zamanla. ritchie blackmore'un şarkı yazımından epey kopya çekmiş kendisi bence ama ilginç şekilde bunu da inkar ediyormuş. yani ben duyduklarımdan, "basbayağı araklamışsın hacım" çıkarımını yapsam da gene de işte tesadüf de olabilir tabii, çok az ihtimal versem de. zaten ikonlukta böyle serserilik, yalancılık falan da olabilir. yani sonuçta aykırıysan böyle yollara da sapabilirsin. haha. neyse, neticede malmsteen'in mükemmel tekniğini en büyük gitar ikonları bile överler genelde. yani kimlerdi hatırlayamadım ama g3'te beraber şov yaptıkları kimi rock efsaneleri, bizim tekniğimiz malmsteen'inki kadar kusursuz değil falan demişlerdi misal. john petrucci'den de bahsetmek yerinde olabilir burada. kendisi de, michael romeo gibi malmsteen'den ciddi etkilenimlerle "shredder"lığına başlasa da zamanla özgünlük kazandı ve sayısız genç gitariste ilham oldu. daha da bir dolu gitar virtüözünden bahsedilebilir elbette, ki aslında dream theater'ın belki vokalisti dışında her elemanı zaten birçok genç müzisyenin ikonu olmuştur.

mesela death'in, yani chuck schuldiner'ın ekstrem metale, spesifik olaraksa death metale açtığı kapılar... isveç death metali ve in flames... ya da işte helloween'in yani kai hansen ve onun power metal denen türe öncülük etmesi... venom'dan sonra bathory'nin, yani quorthon'un ise black metal için önemi... ki senfonik metalin öncüsü therion'un, yani christofer johnsson'un bu grubuna koyduğu ismi bile celtic frost'tan geliyor. böyle öncü ikonlar işte birbirlerinden etkilenmişler. kimisi bambaşka türler yaratmış ki öncü ikon olmak da apayrı bir değerde elbette. bunların birçoğu ise işte önceden yaratılan türleri çok ilerilere taşımışlar veya geniş kitlelere yaymışlar falan... dream theater burada ikisini de yapmış diyebiliriz mesela. yani prog metal denen türü yaratanlardan olmasalar da öncülerinden sayılırlar ve mükemmelleştirip geniş kitlelere yaymada ve sayısız genç müzisyen adayına ilham vermekte progressive metalde kendilerinin bir rakibi yok.

genel olarak metal janrında ise elbette bu bağlamda en önde gelen grup metallica'dır. ikonluk da burada önem arz ediyor işte. hetfield'ın karizması olmasa mesela ne kadar iyi müzik yapıyor olurlarsa olsunlardı, bu kadar dev bir grup olamazlardı. bruce dickinson da, vokal stili/tekniği ile sayısız şarkıcıya ilham oldu ki michael kiske'nin sesinde bile bunu duyabilirsiniz. bir yerde okuduğuma gire, dickinson'ın vokal tekniği kimi akademik müzik kurumlarında öğretiliyormuş. yani bu okuduğum şey kesin doğru mudur bilemem ama gayet olası diyebilirim. ki, bu konuda dickinson'ın bir çabasının olduğunu da zannetmiyorum. adamın vokal stili/takniği cidden de müthiş ve bu vokal yapma tarzının şan akademisyenlerinin radarına girmesi de benim için hiç sürpriz olmazdı.

tek tek tüm enstrümanlara ve/ya metal alt türlerine eğilmeyi pek lüzumlu bulmuyorum şu anda... ama ikonik bir müzisyen olmak aslında bir yük de olabilir. yani rock ve metal dünyasında elbette biraz serseri bir ikon olabilirsiniz ama hayranlarınızın sizden sınırsız beklentisi oluyor ve müzikalite olarak bir düşüş yaşadığınızda da bir anda gözden düşebiliyorsunuz. şöhretten düşmek de... pek hoş bir şey olmasa gerek. ben hiç şöhret olmak istemezdim açıkçası ama bir kere olunduğunda da orada kalmak ister, hep bir ikon olarak kalmayı arzular gibime geliyor, insanların birçoğu. bilhassa da kenara ciddi bir servet ayırmamışsanız, hem ünlü olmaya devam edip hem de artık iyi eserler üretemediğiniz için iyi para kazanamıyorsanız bu kabus gibi bir şey olurdu herhalde. ünlü bir çulsuz olmak... haha, kulağa korkunç geliyor!

ikon olmak ya da olmamak... birçoklarının hayali herhalde bir ikon olabilmektir. ama ikonlaşan sanatçıların acaba ne kadarı bu staülerinden memnundur? bunu da düşünmek lazım. marillion'dan fish'in mesela şöhrete ulaşmak için ne kadar uğraştığından ama sonunda acı bir sonla (bitter end) karşılaştığından dem vurduğu şarkı sözleri var. oscar wilde'ın da, hayatta iki trajedi vardır. biri gönlünün arzu ettiğine ulaşamamak, diğeriyle ulaşmak gibisinden bir sözü vardı. bu, bir hayli bir derin söz bence ve buradaki konuyla da bağdalanabileceğini düşünüyorum. gene de kimi ikonlar bu hallerinden son derece memnundur elbette. sadece, bunu çok isteyip ikonluk statüsünü elde edince tam da düşündüğünüz gibi çok mutlu mesut bir hayat süreceğinizin bir garantisi olmaz diyorum.

bir de şeytan tüyü denen şey de cidden mistik bir boyut katar bu olaya. bazı müzisyenler vardır. kağıt üstünde her bakımdan bir ikona dönüşebilirler dersiniz. işte çok yeteneklidir, karizmatiktir falan... ama bir şekilde "halk sevmez". yani bir başkası ise pek o kadar ayırt edici yönleri yok gibi görünür ama dinleyiciler de onları baş tacı yaparlar. bu, sadece metalle hatta müzikle sınırlı bir şey de değil bittabi. yani zaten hayattaki her şeyi çok kolay açıklayabilseydik bence yaşam bu kadar keyifli olmazdı. bir isim, ikonlaşmak istiyorsa kendi benliğine ve yeteneklerine ne kadar güvenirse güvensin "talih" denen şeyi, "şeytan tüyü" denen gizemi falan da göz önünde tutmalıdır kanımca. yani sanki bir ikon olabilmenin sırrı çığır açmak ama bunu doğru yer ve zamanda yapabilmekte yatıyor. bu elbette kolay bir şey değil. olsaydı zaten büyük şirketler istedikleri gibi/kadar ikon yaratırlardı ve onların üzerinden para kazanırlardı. halihazırdaki ikonlar üzerinden de bunu yapıyorlardır elbette ama işte onlar bile her istedikleri kişileri ikonikleştiremezler. ikon olabilen kişilerin alametifarikası belki de doğuştan geliyordur hatta. kader falan konularına da girmeyelim bence artık, haha!

ikon olmak ya da olmamak... en büyük meselemiz bu olsun be kardeşim! yani bu bahsettiklerimden hangileri gerçek ikon, hangileri değil?.. işte en büyük forunfalımız bu olsun. ahıhıhı.

metal ikonlarımız... başlık gereği 1 tanesini seçmiş olsam da [bruce dickinson] diğer hepsine de saygılarımı gönderip uzun ömürler de dileyerek bu yazımı sonlandırıyorum.

not: serj tankian aklıma gelmemişti, at hırsızı bahsedince fark ettim. onunla birlikte system of a down'ın davulcusu john dolmayan da cidden metal dünyasına damga vuran ikonik bir isim. soad'dan daron malakian da aynı şekilde. şimdi de aklıma rage against the machine'den zack de la rocha ve corrosion of conformity'den pepper keenan geldi. bunları yazarken dino cazares, jesse pintado, adrian erlandsson, daniel erlandsson, m. shadows, matt heafy, buckethead, martin powell, thomas youngblood, pasi koskinen falan da aklıma geliverdi ki bunların bazıları benim için aşırı değerli isimler... işte say say bitmez arkadaşlar. bir yerde bu yazının bitmesi gerekiyor ama. *

(bkz: lemmy kilmister)
bıyıkları yeter.

herif öyle bir tanım giriyor ki yazacak bir şey kalmamış. ayıp ya.
bu editörlerdeki uzun yazma virüsünü hep beraber yeneceğiz. aşı ol türkiye.*

neyse ben de bari (bkz: serj tankian) diyeyim.
allah'tan bunu unutmuş yoksa kesin yazardı.*

benim için mikael åkerfeldt'tir. studyoda ayrı konserde ayrı iyidir. 2 kez canlı izleme şansım oldu en son headbanger weekends'te. sesi kadife gibi. hem konuşma sesi hem clean hem brutal vokalde çok çok iyi. hem de esprili ve ikonik adam valla. iyi ki var.

o kadar bahsettik bir link koymadan olmaz. son albümlerinden.

james hetfield gibi yüksek yerlerden bakmazsak olaya. daha makul ölçeklerde jonas renkse derim. neden derim biliyor musunuz? hadi gelin anlatayım...

ben her zaman metal müziği, gitar - davul - bass üçlüsünden fazla gördüm. bir felsefeyi yansıtmasını sevdim. o duruşa hayran kaldım. fakat müziği güzel olsa bile bazı ikonların şahsi hayatlarındaki duruşları nedeni ile kulağımda çiğ tatlar kaldı.

daha da detaylı anlatacak olursam; jonas renkse bir insan olarak karamsarlığın - hüznün vücut bulmuş hali. adam müziği hislerinin dışa vurumu amacıyla yapıyor. neyse o. bu da beni çok çekiyor. adamı bir ortama rastgele bıraksanız oranın aurası hüzünle dolar. öyle etkili biri.

doom metal veya dark metal çevrelerinde saygın bir yerde. asla kendini ispatlama gibi bir çabası yok. kuzey dağlarında yalnız bir ruh gibi dolanıyor. sesi zaten efsane.

çok gerçek anlatabildim değil mi? çok gerçek biri.

metal dünyasında malesef son dönemde role-play yaygın. öyleymiş gibi yapmak yani. bazıları şarkılarında dünyayı yıkıyor ama gerçekte tamamen bambaşka biri. bu bana gelmez.

kısaca; jonas renkse benim gerçek favori ikonumdur. o karanlığın en önde giden temsilcilerindendir.

şahsım adına verilmesi son derece zor bir karar. fakat biraz duygusal davranarak ozzy osbourne demek istiyorum; zira kişisel olarak tanımadığım hiç kimsenin gidişi, beni bu denli üzemezdi ve içimde böylesine büyük bir boşluk bırakamazdı. ben ki bir ünlü öldüğünde üzülen insanları içten içte yeren, "babayın oğluydu sanki" diyen ve kişisel olarak tanınmayan birinin ölümüyle bu denli üzülmenin yersiz olduğunu düşünen biriydim, ta ki üç gün öncesine kadar. üç gün önce anladım ki ozzy benim gözümde herhangi bir rock star değil, kutsal bir figürmüş.

ancak geçmişte ve gençliğimde, james hetfield, sebastian bach, blackie lawless, peter tagtgren, yngwie j. malmsteen, phil anselmo, zakk wylde, varg vikernes ve quorthon gibi birçok farklı ismi, farklı zamanlarda favori ikonlarım olarak görmüştüm.