yazarların içinde kalan şeyler

yazarların içinde kalan, söylemek isteyip söylemedikleri veya söyleyemedikleri, uzun uzun yapsam mı yapmasam mı, o mesajı atsam mı atmasam mı diye düşünüp durdukları şeylerdir. bir nevi düşüncede hareketlilik ama eylemde durgunluk hali. eylem alamamak. hala kafalarını kurcalayan veya artık vakti geçtiği için keşke yapsaydım diye düşündükleri ve bunların neler olduğunu merak ettiğim şeylerdir.

3 günlük dünyada hiçbir şeyi kafaya takmamak gerek. ama 15-20 tane falan vardır böyle hepimizde.

red edilmenin verdiği rahatlığı yaşayamamak

lise zamanımda çok sevdiğim bir öğretmenim vardı. bu öğretmeni birçok insan inancını açıkça ifade ettiğinden dolayı sevmezdi, ben de çok severdim aksine, o da bunu fark etmiş olacak ki, beni çok farklı bir yere koyardı, bir öğretmenden çok öz abla gibi davranırdı, bana hep kitaplar ödünç verir, kutsal kase'den başlar, ezoterizm'e kadar anlatırdı sağ olsun.

kendisi zaten o dönemlerde de ilgi duyduğum, yüksek rönesansın usta eli michelangelo'ya karşı daha özel, daha farklı bir ilgi duymamı sağlamıştı... işte o zaman diliminden sonra bir kitap benim en büyük hevesim, almak isteyip de bir türlü alamadığım şey oldu çıktı... ne zaman d&r'a gitsem, rafların arasından özenle onu arar, bulur ve ayak üstü okuyabildiğim kadar okur, bol bol bakarım içtenlikle o kitaba... ve ne zaman o kitabı almak için param olmuş olsa, ya internette satışı tükenmiş oluyor, ya da gittiğim kitapçılarda benden önce birileri almış oluyor o kitabı...

michelangelo'nun 500 görsel eşliğinde yaşamı ve eserleri... bir gün benim olacaksın ve ağlaya ağlaya seni okuyacağım. dünya gözüyle seni bağrıma basacağım ey güzel kitap...

2 sezon sonunda bitirmek durumunda kaldığım radyo programım. içimde kaldı ama güzel kaldı *

pederin tabancayı ön koltuğun altından kapıp "dans et len" çekip, dans ettirmediğim onlarca kişi, bıçaklamadığım yüzlerce insan, dövmediğim milyonlarca kişi.

böyle bir düğün fotoğrafımızın olmaması. eşimin de benim de içimizde kaldı. uçan tekmeyi iyi yapardı; niye evlilik fotoğraflarında kullanmak aklımıza gelmedi, şaşırıyoruz. bizde yaratıcılık sıfır. mecburen sıkıcı fotoğraflarımızla avunuyoruz.

ya imdi birkaç azgın abla abi gelecek buraya garip garip şeyler yazacak yine. hof.

kadınların içinde kalan şeyler işte ayrılık, hasret, laf sokma bir de beğeni. n'olur o beğeniler 20-30-40 hatta 100 olsun herkes beğensin tüm sözlük ona atlasın isteniyor gibi bir takım şeyler.
evet lince oynadım..*

ogrenci olmak. universiteye basladigim gibi is buldum ve ogrenci hayati falan yasamadim bu yuzden. ilk zamanlar garsonluk ve tezgahtarlik, sonrasinda da tip merkezinde hemsirelik yaptim. ev arkadaslarim partilerken ben mesaiden cikmis yorgunluktan banyo yapmaya usenir halde uyur kalirdim. keske biraz itlik serserilik yapsaydim.

kavga da söyleyemediğim sözler...

uzaya gidemiyorum, içimde kalıyor. chris hadfield bana ders vermeliydi bu konuda.

nev'i şahsıma münhasır bir yanım var lakin topluma uyum sağlayacağım diye bunu hep dizginlemek zorunda hissettim. şimdiki aklım olsa bu yanımı salardım, rahat rahat takılsın kerata.

kıçına şöyle bir tekme savuramadım ya ona yanarım.

yanarım yanarım da el alem safsatası yüzünden yaşayamadığım hayatıma yanarım.. sürekli o ne der, bu ne yapar diye düşündüğüm için tam da kalıplara uyan bir kız çıkardım ortaya. deli doluluğum içimde kaldı... efendi, hanımefendi çizgimden çıkamıyorum kolay kolay.. * ay herkes olduğumdan 3-5 yaş büyük görüyor beni bu yüzden..

aslında hizmet sektöründe yer almak isterdim,hani şu garson olanlardan. deneyimlemek isterdim,tamam evine gelen insana hizmet etmeyi sevmeyip bunu istemek garip ama öyle işte.

bir diğeri spiker ya da öykü okumak,anlatmak. tonlamalara bayılıyorum.* bu gidişle içimde kalmayacak bir şey,diksiyon öğretmeninin gazıyla bir gün internette şiir okuduğum bir hesap olacak diye de korkmuyor değilim.*

içimde kalan tek şey kız kardeşime her imkan sağlanırken benim istediğim hiçbir şeyin yapılmıyor olması...

söylesem tesiri yok, sussam gönül razı değil'in, söyleyip de yalnızlığını yaşıyorum...

hoşlandığım kızın yanına gidip ansızın ''selam canım ben amcanım'' diyememek.

bazı ölen sevdiklerimle hiç fotoğrafımın olmaması.


yazar olma sebeplerimden biridir.