yazarların içinde ukde kalan yaşanmamışlıklar

kapalı olmaktan daha erken vakitte kurtulamamak.lisedeki fotoğraflarımın hepsinde kapalıyım.lise arkadaşlarımla kendim gibi olduğum bir fotoğrafımızın olmasını çok isterdim.bazı zamanlar hâlâ bunun için duygusala bağlıyorum.o zamanlar hiç kendim gibi olamadım.

beş yaşımdan beri hayatım giderek daha çok boklu marmelata benziyor, keşke doğmasaydım diyorum içimde ukde olan bu olabilir, ancak belki burası başka bir boyutun cehennemidir falan diye katlanıyorum, cennete ulaşmak içinde değil sadece suçum neymiş onu öğrenmek istiyorum çok merak ettim ne yapmışım böyle bir hayat yaşamak için. hakettiysem falan şimdi onca sene boşa gitmesin.

gönül dağı dizisinde kenan annesine kavuştu ya. çok duygulandım, ne güzel sarıldılar birbirlerine.
ne güzel ağladılar mutluluktan.
ne olurdu be anne, sen de beni seveydin, bir kere sarılaydın. ben ne yaptım ki sana ?
keşke beni oğlun olarak sevseydin...

lise de sevgilim olmadı, 33 yaşına kadar düzenli bir hayatım olmadı, hala eskisi gibi bıçak sırtıyım sırt çantası ile sıfırdan başlayabilecek potansiyelim var.

küçük iskender ' le tanışabilirdim!
kahretsin, onu daha önce merak edip, feysten mesaj atabilirdim. en büyük ukdem budur...

keşke daha az katlansaydım eski eşime. hala ara ara söylediği bir iki cümle canlanıyor kafamda. travma gibi. hatta öyle ya gibisi yok, öyle. büyük zaman kaybı. keşke ilk aydan boşansaydım. yok ille düzelir diye diye yıllarımdan çalmışım. kendime büyük ayıp etmişim.

bir de aşk var. dolu dizgin yaşayamadığım. içimdeki en büyük ukdelerden biri. imkan var, o var, zaman yok, imkan yok.
artık zaman bükülse de, gökten kitap inse, siz birlikte olmazsanız ortalığın anasını ağlatacağım diyen tanrıyı görsem bile, bana o çok gördüğün aşk için indirmeyeceğim duvarlarımı.

çocukluğu yaşamadık bu ne kadar söylesem de yaşamayacağım sonuçta.

onunla aynı tatil yerine gelmistik böyle bir ihtimal vardı ve gerçekleşti
asansorde denk gelip konusmayi çok istedim hâlâ o asansörde onunla konuşuyorum bi daha hiç gormeyecegim biriyle

adam olacağız diye büyükşehire taşınmıştık, keşke halen yaylada keçi çobanı olarak kalsaydım. ya çok şeyi bilmek önemli değişmiş mesele iyi insan olmakta. şehir adamı yaşarken öldürüyor.

baba sevgisi.

küçük iskender.

masada kalan son lahmacun. hatamı iki saat içinde anladım.

hangisinden bahsedeyim bilemedim ki..

aşk meşk işleri boş ama benim nasada mühendis olmam gerekiyordu insanlığın bana ihtiyacı vardı. kusura bakmayın insanlar olmadık. yarın öbür gün meteor falan gelirse sizi kurtaracak adam yok ayrıca *

listeyi şimdi yazmaya başlasam dolar tl ile eşitlenene kadar anca biter..

o sen miydin? " dedirtemedim...

o halde size doğrusunu söyleyeyim...

geçen sene ben şirince'ye gelince tek camisi olan yeri bir gezmek istedim, daha sabah, ama nasıl alkollüyüm...

gittim içine girdim. ayakkabımı çıkarmıştım.

oturup ayakkabımı giymek isterken tabure kırdım orada. afedersiniz çatalımın üstü bildiğiniz iyice çizildiydi. halen izi var.

ve mahçup olarak bir yazı yazmıştım kağıda," özür dilerim, kiloma dayanama kırıldı tabure. lütfen bunu kabul edin."

20 lira bırakmıştım.

şirince'de imam cuma gününden cuma gününe bir de vefat eden olursa gelir...

acaba diye gittim bulamadım imamı. cuma kesin gideceğim namaz vakti. kılarım da ha. elham filan biliyorum... okurum ki.

hayır bir başka masrafım varsa vereyim. üstümde kalmasın bari...

kalmadı diye düşünüyorum. tabi yeni hevesler peşinde koşma gibi bir huyum olduğu için her zaman güncelleyecek bu durum kendini.

hayat.

çocukluğum genç kızlığım kadınlığım ne biliyim her şeyim. sevilmek ukde kaldı içimde. doyasıya sevilmemek ukde kaldı.

3-4 yıldır gürültüden hayatı bana zindan eden raporlu komşuyu dövemediğim için içimde bir ukde kaldı. o zaman bir ceza davam vardı o yüzden bir şey yapmadım yoksa komaya sokacaktım karhane çocuğunu. normalde sakin bir insanım ve çabuk sinirlenmem.