yazarların içine düştüğü paradokslar

bazen kendimdeki bazı hoşlanmadığım huyları sorguladığımda bunun yükünün bir kısmını anne ve babama atıp onları sorguluyorum. sonra onların yaşanmışlıklarını kendi kafamda sorguladığımda onlara hak verip üzülüyorum. bu sefer onların yetiştiği ortamlarını dedelerimi ananemi babannemi düşünüyorum. ve onların da bu özellikleri taşımalarına yine hak veriyorum. kafamın içinde bu sefer suçu eski nesile yüklemeye çalışıyorum. bu sefer daha kötü bir aile ortamı çıkıyor ortaya. yine bir şey diyemiyorum. ve bu böyle insanlığın ilk çıkışına kadar gidecekmiş gibi hissediyorum. kimseyi açıkça suçlayamıyorum.
ama bir yandan da biliyorum ki tüm aynı şartlar her insanda aynı sonucu doğurmaz. bazı şeyleri insan kendi çabalayarak tamir eder. öyle olması gerekir. buna göre de hepimiz suçlu çıkıyoruz. bilmiyorum ya.

çok güvendiğim bir tanım girdikten sonra kesin şimdi nickaltı giriliyor diyorum, girilmiyor. basit bir şey yazıyorum. nickaltım akışa düşmüş bile!
paradoks bu...