yazarların kendinde sevmediği özellikler

kırıldığımda çocuk gibi ağlamaya başlıyorum. mesela ikili bi tartışmadayım ya da 5 6 kişilik bir grubun içinde farketmez. o an kırılma ve üzülme şiddetim arttıkça sesim tuhaf bişeye dönüşüyor kelimeler ağzımdan yarım yamalak çıkıyor gözyaşı şıpır şıpır damlıyor. etrafımdaki insanlar hemen ağlıyon yeaa diyebiliyor asla istemiyorum şunu yapmayı. ama istemsizce akıyor gidiyor, hadi ağlıyosun tamam anladık güçsüz göstericen kendini, ulan sesime noluyo bari düzgün konuşabileyim ya.
her şeyi geçtim, her seferinde durum böyle olunca ben bile kendimi karşımdakini manipüle ediyor sanıyorum artık. öyle değil işte. ah bi tutabilsem kendimi.
duygusuz veya duygularını kaybetmiş arkadaşların tavsiyelerine açığım yetti artık.

kandırılmaya çok müsait olmam.

sevilmeyi seviyor olmam.

çok ufak detaylardan kendime üzülecek bişeyler çıkartmam. boş vermek istiyorum dünyayı, insanları. umursamaz insanlara özeniyorum bu yüzden. terazi olmak zor iş vesselam.

her şeyle dalga geçebiliyor olmam.

kararsızlık. şimdi kendime 2 yol çizdim ama karar veremiyorum.

plan a

plan b

çabuk parlamam.

sevmediğim hiç özelliğim yok. bütün boktan özelliklerim benim bir parçam. kendimi bir bütün olarak seviyorum ben.

acelecilik. kitap okurken acele ediyorum. yolda yürürken acele ediyorum. yemek yerken acele ediyorum. çalışırken acele ediyorum. her yaptığım eylemde bir acelecilik var. zamanım da var halbuki.

bir şeye takılmak. bazen bir şarkıya takılıyorum sürekli onu dinliyorum. dönemsel oluyor bunlar. en sevmediğim şeyse bir kıyafete takılmak. örneğin kışın bir sweate takılı kalırım. ondan başka bir şeyi giymek istemem. sürekli o olsun isterim üstümde. takarım yani. bir kışı dolabım dolu olmasına rağmen onla geçiririm. dizilerin ilk 5 bölümünden sonra hikayeyi anlayınca uzadığını düşünürüm ve bölüm devamlılığı istiyorsa izlemem. bağımsız bölümlü diziler hariç seyretmem. keşke devam edebilsem seyir keyfim olur. çok hassas biriyim her şeye kolayca ağlayabilirim. bunu da sevmiyorum. yalnız yemek yemeyi sevmiyorum evde yemek olmasına rağmen evdeki kişiler yemek zamanını atlıyor yemiyorsa yemem kendimi aç bırakırım. kendime yemek yapmaya üşenirim ama başkası gelse her şeyi yaparım. kendime özen göstermem hiç. bunu da sevmiyorum. dinlemek istemediğimde dinlemem konuşmak istemediğimde konuşmam. her şey isteklerime göre şekillenir, ne kaba. insanlarla sosyal ilişkiler ve yakınlıklar kurmam, gereksiz ve samimiyetsiz gelir. bu da beni yalnız yapar ne kötü.

egoizmdir. ama biraz da hayat öyle. yani egoizm üzerine kurulu bir dünyada yaşıyoruz. ancak kişinin ruh hali egosundan daha baskın olabiliyor bazen.

ilgilendiğim konularla takıntı derecesinde uğraşmam, kendimi durduramıyor olmam. konsantrasyon olarak iyi bir şey gibi görünse de her şeyin fazlası zarar.

fazla detaycı olmam.
fazla mantıklı olmam.

daha önceden çok sevdiğim bu iki özelliği etrafımdaki yüzeysel ve mantıksız insanlar yüzünden sevmemeye başladım, baktım ki sanki hiçbir şeyde mantık aramadan böyle detayına inmeden yüzeysel bir hayat yaşayarak daha mutlular.

ama gel gör ki sevmesem de bu iki özellikten vazgeçemem, çünkü herhangi bir şeye inanmadan önce araştırmış ve mantığıma oturtmuş olmam lazım.

kararsızlık.

çok sivri dilliyim çok..olabildiğince frenlemeye azaltmaya çalışıyorum. mesleki deformasyon farkındayım. maalesef..( bereket çok anlayışlı dostlarım var çevremde. birbirini çok çok iyi tanıyan eski dostluklar.şanslıyım.)

fazla kontrolcü olmam.

sinirlenince ya ağlıyorum ya gülüyorum. ikisi de tartışmayı sürdürmeme engel oluyor. bir de güldüğüm zaman karşımdakinin sinir kat sayısı arttığı için dayak yeme riskim de artıyor.

insanlar soğuk, ben fazla sıcağım.
olmuyor, bazen bu döneme uyamıyorum.

çabuk parlıyor olmam .bunu değiştirip yeni özellik yüklemek istiyorum.

ben kendimi sevmiyorum yahu. özellik falan hikaye.