yazarların gitmeyi sevmediği yerler

hastane, banka, komşu akraba evi, mezarlık, alışveriş merkezi, düğün salonu, arkadaş toplaşmaları. çağırmayın beni.

(bkz: hipodrom)

hastanedir.

topluca sevinç ve üzüntü duyulan yerlere gitmeyi sevmem. düğün, cenaze, doğum günleri, yas evleri. düğünlerin neşesi sahte, cenazeler kasvetli, doğum günleri lüzumsuz, yas evlerinde olmam fazlalıkmışım gibi hissettirir.

kişisel olarak hastane, postane, banka, devlet dairelerindeki işlerimi hep ertelerim.

alışveriş merkezlerinde filan başım ağrır. kalabalık yerler beni boğar.

kilise ve cami ziyaretlerinden hoşlanır, birahane meyhanelerden çıkmayasım gelir.

ben gitmeyi komple sevmiyorum. yani o eylemi. ayaklarım geri geri gider hep. evcilim ben. azcık yüz bulsam işe de gitmemdi. evden tıkır tıkır bilgisayar başında ooh mis.

kendimden gitmeyi sevmiyorum. giden de kalan da kendim olunca sıkıntı oluyor..

özellikle cenazeye gitmeyi hiç sevmiyorum.

eğer kendi kendime kafa izni yapmayacaksam, bir yerlere gitmeyi sevmiyorum.

yürüyerek gidilen her yer. yürümeyi seviyorum ama başlıbaşına ayrı bir iş olarak. bir ulaşım şekli olarak asla.

akraba evi, cenaze evi.

birçokları gibi cenaze, taziye ve kabir ziyaretleridir.

sosyal becerilerim allaha şükür kuvvetli. kasvetli, kederli bir ruh halini neşelendirmek, ortamdaki stresi bertaraf etme konusu uzmanlık alanım.

ama cenaze öyle bir yer ki, orada yapılacak şey dertli insanla birlikte dertlenip acısını paylaşmak.
işte orada mavi ekran veriyorum.
ne diyeceğimi, nasıl davranacağımı, elimi ayağımı nereye koyacağımı bilemiyorum.

bir elim paltonun altında pantalonumun arka cebinde, bir elimle sakalımı sıvazlarken "dert etme, allah sevdiği kulunu erkenden yanına alır" şeklinde bir cümle kurmuşluğum vakidir.

susup oturmayı deniyorum o da olmuyor. kayıtsızlık, umursamazlık etmiş gibi hissediyor ve tırnak yemeye başlıyorum.
fıtrat böyle bir şey olsa gerek. bir taraftan veren allah bir taraftan vermemiş.

ölüm hak. istesek de istemesek de her zaman cenazelere gidiyoruz.

aspava tarzi kebapçılar.
starbucks tarzi kahveciler.
avm 'deki mağazalar,özellikle bijutericiler.( ex sevgililerden illallah geldi.)

ev disinda her yer.

beşiktaş da kadıköy de bitmiş bence şuan tek keyif aldığım yerler; nişantaşı-yeniköy-suadiye

akraba ziyareti..

akraba düğünü. nefret ya. geçen hafta iki kuzenim aynı güne nikah yaptı. aynı akrabalara iki kere maruz kaldım eve geldiğimde kafamı söküp atabilmeyi hayal ettim valla.

oynamalı ve alkollü düğünler. sevmiyorum,gitmek istemiyorum.

hastane, karakol, adliye gibi yerlerdir.

gürültülü yerler efendim. geçen arkadaşlarla bir yere yemeğe gittik. kafam şişti. mekan o kadar kalabalık ki. insan kalabalığı çatal kaşık bulaşık sesleri. çocuk bağırışları. ya yemek sessiz sakin yerde yenir. başım ağrıdı valla.

son dakika yapılan planların geçtiği her yer.

yapmaktan ya da normalde bulunmaktan keyif aldığım ortamlar bile son dakika yapılan planlara dahil edildiyse benim için cehennem oluyor.