yazarların otostop anıları

olmayan anılardır. hiç otostop yapmadım. püü bana.

lise yıllarımda onlarca otostop çektim. ama öyle akıllda kalıcı bir anım yok.
ama kendim otostop çeken bir çocuğu aldığımda onun yüzünden arkadan vurmuşlardı. o günden beri otostop çeken kimseyi almıyorum, kaderim değişiyor gibi hissediyorum.

bingöl'den tunceliye geçerken elazığ kovancılar ile tunceli arasını otostop ile geçtim. ilk defa tunceliye yolum düşmüştü. mevzunun anılık kısmı ise şu oldu.

aradaki mesafe yaklaşık 75 kilometre ve 3 araç değiştirmek durumunda kaldım. tunceli'nin yerlisi bile tunceliye gitmiyor. yol üzerinde x köye ya da y sapaktan bir yerlere gitti ilk 2 araç. hoş vakit sıkıntım olduğu ve bölgeyi bilmediğim için tamam dedim bende. 3.aracı beklerken yanımda duranlar da abi biz merkeze gitmiyoruz şuraya kadar gideceksen götürelim dediler.

benim böyle 4-5 anim oldu. hep iyi insanlara denk geldik mi bilmem ama, öyle önemli bir olay olmadi simdiye kadar.
ama soyle hafif kavgalar olmadi degil.

yüzlerce kez otostop ile seyahat ettim.hem yurtiçi hem yurtdışı.hemen hemen herkesle de sohbet ettim.
ne hikayeler ,ne hayatlar.gerçekten anlatsam roman olur ama en ilginci ; bir keresinde beni arabasına alan kişi cezaevinden yeni çıktığını söylediğinde ,yalan yok elim ayağım titremişti.üstelik adam öldürmüş bana anlattı böyle yol boyu.kanım çekile çekile yolculuk yaptım.
inerken de "geçmiş olsun ,allah bir daha düşürmesin. " dedim.tek cümlem bu olmuştu yolculuk boyu.
elini kalbine koydu ve " eyvallah yeğen!" dedi.