yazarların yazdıkları ilk şiir

6. sınıfta türkçe öğretmenimizin baskıları ile polis haftasına özel şiir yazmıştık. sınıfta seçilen üç şiirden biri benimdi. sonrasında ödül töreni falan yapılacak, şiirler okunacaktı.tabi ki seçilmedim ama bu da bir başarı değil mi ?*

polisler bizi korur
onlar hep doğrudur
bir şey olunca onlar
olay yerinde olur

can güvenliğini sağlar
durmadan çalışırlar
gece gündüz uyumadan
bize huzur sağlarlar

savaşta kazada her yerde
bizi hep onlar korur
yılmadan yorulmadan
huzur verir dost olur

bir çocuğun hezeyanlarını okudunuz .
tşk :)

2015- hâlâ ezberimdeymiş...

hepimiz aynı ırktan iken
neden seriliverdi önümüze bu diken?
hepimiz aynı ırktan
ırkımız insan !!!

yazdığım ilk şiirin suriyeliler hakkında olması peki, teşekkürler akp.

ilkokula giderken yazdığım şiir/şiirlerdir.
o zamanlar bir defterim dahi vardı ama sonrasında kayıplara karıştı. yani ben karıştırdım.

1990ların başı
orta 1 öğrencisiyim. zonguldak'ta grizu patlaması oldu
karaelmas başlıklı bir şiir yazmıştım

karaelmas uğruna
bir ömür çıktı yola
ekmek parası için
oldu bir çok can feda

geride ne kaldı ki
gözü yaşlı analar babalar
boynu bükük kadınlar
yetim yavrular... diye devam eden

şiir de devam etti
grizu patlamaları da
ölümler de...

bir kavak yükselir göklere
kökü sarar ayak uçlarımı
ben buraya yattım yatalı
beslerim etimle kemiğimle

peki ne alırım karşılığında?
asılıyım ha düştü ha düşecek yaprağında
kardeşlerim çiçek isteyin elma isteyin
vermez ise kökünden kesin

o ben değil ben o değilim
susuz ışıksız geçer günlerim
temizleyin yaprakları üzerimden
yeniden görmek isterim güneşi yeniden


babamla beraber dedemin mezarına gitmiştik henüz ben 14 yaşındayken. çeşmeye epey uzak olan mezara ıkına sıkıla getirdiğim bir bidon suyu babam dedemin mezarının dibindeki ağaca bir anda dökünce epey sinirlendim. yahu o kadar ağaç var hepsine dökecek değiliz ya ne gerek vardı suyu buraya dökmeye diye söylendim. babam bu diğer ağaçlardan değil dedenin ağacı dedi. nasıl yani dedem mi dikti bunu buraya deyince babam gülerek hayır, deden öldüğü gün ben diktim bunu buraya dedi. cahilliğimi bildiğinden ben daha nedenini sormaya fırsat bulamadan açıklamaya başladı bunun bir çeşit adet olduğunu. ölen kişinin yanına ağaç dikmek epey eskiye giden, nedenini benim de bilmediğim bir adettir dedi.

mezardan eve gelene kadar nedeni üzerine düşündüm. belki doğru belki yanlış kendimce ulaştığım sonuç bunun animistik dönemden kalma bir gelenek olduğu şeklindeydi. buna göre ölen kişilerin ruhları yanlarına dikilen ağaca geçecek ve böylece yaşamaya devam edeceklerdi.
insanın yaşama karşı duyduğu platonik aşkın yakıcılığı ölesiye rahatsız etti beni. hayatımda hiç tanıma fırsatı bulmadığım bu adama, yani dedeme karşı derin bir merhamet duygusu gelişti yüreğimde. sanki ben bu mutlak kaderi yaşamayacakmışım gibi ölümlü insanların hayatlarının son demlerinde dahi yaşama tutunma çabalarının göz yaşartıcı etkisiyle kavruldum. insanın bir ağaç olarak bile olsa yaşama arzusu ve bu arzusunun dahi yerine gelmeyecek olmasının gerçekliği karşısında yaşadığım dehşet belki de bana kendimi ilk defa yaşıyor olduğumu hissettiren duygu olmuştu.

toyca yazılmış, uyak ve ahenk gibi şiir sanatının temel öğelerini hunharca bozmuş olan bu şiir her ne kadar estetik bir ilgi uyandırmasa da benim için hep etkileyici olarak kalacak.

17 yaşımda yazdığım özgürlük şiiri galiba. ne kadar da özgür olmak isteyen ve bunu söylemeye çekinmeyen biriydi o kız. ödü kopuyordu biri onu kafese sokacak diye. şiiri yazma fikri en yakın arkadaşımla maçkada koşarken gelmişti. sarhoştuk ve mutluyduk. ele ele koşuyorduk sadece. orda o an tüm beklentilerden ve gelecekten en önemlisi şu andan uzak koşuyorduk. ve birbirimize sahiptik.

ölümün kenarında sonsuzluğumun ufku.
kahpe bir bedele satmıştım ruhumu.
ne dün gelecek şimdi ne de yarın bitti çoktan.
ben yarimi özledim, bu hayat çok boktan.