yazdıklarını yakan insanlar

belki de küllerinden doğmak içindir. ondan vazgeçmezse, en iyisini o zannedecektir. ve daha iyisini üretemeyecektir. yakmak bazen iyidir. ama geçmişiniz de yok olur. iyi ďüşünmek lâzım gelir.

vazgeçmiş insanlardır. yok etmek istemişlerdir. üniversite 2. sınıftayken benim de yaptığım eylem. defterlerce günlüğü yakmıştım*.

içe sinmeyen yazılanın yerine daha pişmiş daha özgün yazılara fırsat verme eylemidir.

ben de yaktım ama bir önemi kalmadığı için yaktım. bir de o kadar ajanda cilt cilt saklamak zor. şimdi kalemle yazmayı sevdiğim için tablet aldım ona yazıyorum. güvenlik endişesi kalmadı ve çok pratik.

hayatlarına heyecan katan, del tuşu bulamayan fakirlerdir.

bunlardan biri gogol’dur. geçirdiği buhranlar sonucunda “ölü canlar” kitabının bir kısmını kül etmiştir. okuyan bilir. yarım bir romandır o.

bir kere içimi döktüğüm, dünyaya nefret kustuğum bir yazı yazmıştım. sonra annem babam bulur diye yırttım hepsini fbdhndndns

babamdır. gençliğinde bir sürü şiir yazmış. evlendikten sonra, daha doğrusu ben doğduktan sonra yok etmiş. yani çoğunu. bir ara bir şiir bulmuştum, bir kitabın arasındaydı sanırım, el yazısıyla yazılmıştı. altında bir ismin baş harfleri vardı. kimin yazdığını gidip babama sormuştum. o da bir arkadaşımın demişti. sonradan kafam bastı, babamın isminin baş harfleriydi hahahahah.

belkide içindeki karmaşadan kurtulmak istemiştir , o karmaşadan kurtulmanın huzurunu o küllere bakarak yaşıyordur.

kibir alameti de olabilir. yazdıklarını bize layık görmemiş olabilir.

zamanında yazdıklarını artık uğurlamak, özgür bırakmak isteyen insandır. belki okudukça canı yanıyordur, belki birinin okumasından korkuyordur... belki de vazgeçmiştir yazdıklarından. artık bir hatıra olarak bile değer vermek, bu yükü taşımak istemiyordur*. yahu yakmış işte be, gerisini siz düşünün. gömmemiş, denize atmamış, yırtıp rüzgara savurmamış, yakmış! demek ki yedi cehenneme göndermek istemiş*.

platon sokrates'le tanıştıktan sonra tragedyalarını yakmıştır .

20 sene evvel 2 siir defterimle, günlüklerimi okunur endisesiyle sobaya atmıştım. o yıllarda iyi birsey yaptığımı sanıyordum. simdiki aklım olsa yakmazdım. ıki defter dolusu sadece bir kişi icin yazılmış siirler ve içimi döktüğüm tertemiz anılarım vardı. kimsenin kınayacagı, gülecegi bir sey yokken belki ayıplanır dalga gecilir düşüncesiyle cocuk aklımla yoketmisim işte. ama insanlar o kadar kötüki şuan cevremde bazı insanlar aklıma geliyor, agzımdan cıkan her lafın altında bir hinlik arayan kötü kalpli insanlar, onların yorumuyla benim yorumum cok başka iste. keske cocuk halimi, keske o tertemiz genc kızken ki halimi orda olup az daha yüreklendirebilseydim.

ben. yaktım her şeyi yaktım. kendimi de yaktım. allah allah.
şaka bir yana çok yakmayın. ateş yakıp izleyin. onu da bilinçli yakın ağaçlar gitti. oksijensiz kalınca neyi yakıcan bakalım.

lise sonlar buhranı ile yazılmış birkaç parça birşeylerim vardı ben yakmadım ama bir defter de değil parça parça bir yerlerde ama yakıladabilir ben kıyamamıştım .

zamanında yandığı için yakan insandır

eğer uğruna çabaladığım alanımda ilerleme kaydedemezsem yazdıklarım da benimle ölecek. bu hayata dair tüm çabam bundan ibaret.

hayatımda bazı sayfaları, defterleri yaktığım doğrudur. geçen ay hayattan gerçekten çok sıkılmıştım. hemen kağıt kaleme sarıldım. hayatımdaki olumlu ve olumsuz şeyleri yazıp hangisinin daha baskın olduğunu görmek istedim. altına da geçen dönemde niçin sıkıldığımı sorguladım. hayatımdaki olumlu şeyler, kağıt üzerinde daha fazla geldi. umarım bundan sonra daha da olumlu şeyler olur. sonra çakmağı aldım ve kağıdı yırttım.

niye yırttım diye sormayın. çünkü insanlar, başkalarının hayatlarına aşırı meraklıdır. kağıdı alıp okuduklarında benim hakkımda hayat nasihatlari vermeye başlayacaklarını düşünüyorum. ve bu nasihatlari dinlemek bazen azap veriyor insana...bazı şeyleri kendi içimde çözmek belki de terapi gibi geliyor bana. bunu niye bu kadar uzattım anlamadım ama olsun. ileride okuyup mutlu olurum belki...

biz hayalleri yanan insanlarız, yazdıklarım ne ki ...