yeditepe istanbul

2001-2002 yılları arasında istanbul balat'ta çekilen,başrollerinde emre kınay,zuhal olcay,uğur polat,oktay kaynarca,meral okay,özgü namal gibi isimlerin oynadığı,sıcacık atmosferi ile insanı geçmişe götüren şirin bir dizi.eski bölümleri internette mevcut,boş zamanlarınızı nostaljik olarak değerlendirmek isterseniz iyi bir tercih olacaktır..

senaristliği meral okay'a ait, şampiyonlar ligi gibi bir oyuncu kadrosuna sahip olan, müziklerini yeni türkü'nün yaptığı; oyunculuğu, konusu, senaryosu ve müzikleri ile trt'den beklenmeyecek kalitede bir yapım.
bu kadar kelam etmişken bu dizinin neden, ne kadar, ne olduğuna dair bir kuple:
buradan

24 mayıs 2001-24 haziran 2002 yılında trt'de yayımlanan türk televizyon dizisi. 47 bölüm sürmüştür. senaristi ali ulvi hünkar'dır. oyuncu kadrosu; uğur polat, zuhal olcay, emre kınay, meral okay, özgü namal, ruhi sarı*, ıtır esen, yeşim ceren bozoğlu, hikmet karagöz, deniz oral gibi isimlerle şampiyonlar ligi gibidir türk dizi tarihinin.

güzelliğini boyalarla örtmüşsün repliği ile anılan dizidir.

zengin bir ailenin iflasından sonra maddi zorluklar nedeniyle altsosyal sınıftan bir mahalleye taşınmasını ve mahallelinin anne kızı nasıl bağırlarına bastığını anlatan samimi, içten en önemlisi bizden olan dizidir.

yusuf'un yazdığı mahallenin romanından alıntılar şahanedir. yusuf'un romanından kaç dizi daha çıkardı kim bilir? seyirci için en önemsiz görünen yeriyken en huzurlu yanıydı dizinin aslında. sonunda yazdığı sayfaların uçuşması, toplamayacak şekilde etrafa dağılması; şüphesiz hayatın metaforuydu.
ömer'i kalbine adını jiletle yazdığı yıllarca yüzüne bakmayan duru'nun, giderken kitabının arasına bıraktığı saçı mıydı aşk?

bu dizi insanın içine işliyor, hayatta hep karşımıza çıkabilecek insanların olmasından mı, hepsinin bizim bir yanımızı yansıtmasından mı bilemedim.

ana hikayesi hayata sıfırdan başlayan onlarca meslek değiştirip hayata tutunmaya çalışan bir kadın ve ağzı iyi laf yapmaktan başka vasfı olmayan yusuf'un olduğu, olcay'ın yusuf'u tercih etmeyerek gerçekçi bir sonla biten dizi, ailesine karşı çatık kaş ve asık surat ile bakan ama arka odaya geçince ağlamaklı olan babayı canlandıran hikmet karagöz bu dizide çok iyi performans göstermiştir.

günümüzdeki tüm usta oyuncularının bir arada olduğu şampiyonlar ligi gibi dizi.
ali beni korkutuyor sadece bir gün fena patlayacak abimiz.
not: duru'nun en hayati anda bile piyano çalması beni delirtecek. ortalıkta silahlar patlıyor duru piyano başında.

çocuğum olursa adını olcay koymak isteyecek kadar hayranlıkla izlemiştim orda zuhal olcayı
ve tabi ki bir meral okay gerçeği var muhteşem bir diziydi ne denir ki oynayanın yazanın yönetmenin kısaca emeği geçen herkesin eline emeğine sağlık

yusuf'un sevdası,ömer'in inancı, ali'nin kaybolmuşluğu, ferhan'ın pişmanlıkları, önem'in korkuları, olcay'ın gücü.. bütün karakterleri devleşen,hepsinin yeri ayrı, hepsinin güzelliği ayrı. balat'ın en güzel halini en yalnız halini gösterir bize..şiirleri ile dokunur yüreğimize..
bu mahallenin romanı bitmedi yusuf. eksik kaldı.

yeri bende çok ayrı olan dizidir. geç farkettim ve internet ortamında izledim bu diziyi. 2001 yapım bir dizi olur kendisi ve maalesef bir sezon sürmüş. oyuncular hele... emre kınay'ın aşkı, zuhal olcay'ın güzelliği, meral okay'ın anneliği ve uğur polat'ın hüznü...

sanki mahallenin bir köşesine gizli bir kamera yerleştirmişler de insanların hayatını seyretmişiz. öylesine samimi, öylesine bizden, buralı bir dizi...

bir sahnesi vardır hiç unutmam bir teyze sokakta güvercin yemi satar. sorarlar burada kuş yok kime satacaksın bu yemleri diye. teyze "alışacaklar, biliyorum." der. kuşlar hele bir alışsın eve para götürecek teyze... ve bir gün bakarlar ki teyzenin yem sattığı yerde bir sürü güvercin. herkes yem alıyor teyzeden. güvercinler mutlu, teyze mutlu. işte böyledir umut beslemek. işte bu dizi böyle bir dizi...

son olarak emre kınay'ın canlandırdığı yusuf karakterinin sözünü iliştireyim buraya:

"tamam bitti. bu tuhaf insanların öyküsü bundan sonra sizin içinizde sürecek. yalnız kimseye iltimas geçmek yok. çünkü herkes payına düşeni yaşar. hayat nitelikli insanı ödüllendirir. şimdi veda mahiyetinde; eyvallah."

istanbul'da bir mahalle... o mahallede aile gibi olan komşular. havva bütün mahallenin anası. ali'nin sessizliği herkesin başını ağrıtıyo, bir konuşsa neler anlatacak. mahallenin abisi yusuf herkesi korumaya çalışıyor. ömer onu örnek alıp bıçkın bir delikanlı olma yolundayken aşık olup liseyi dışardan bitirmeye çalışıyor. önem her gece ağlıyor ama gündüzleri en çok o gülüyor.

bir gün mahalleye, oraya hiç ait olmadıkları her hallerinden belli anne ile kızı taşınır. olcay ve duru... aile gibi olan komşulara iki kişi daha eklenir. olcay tamamen değişen hayatını yoluna koymaya çalışan bir kadındır ve tüm mahalle ona yardımcı olur.

yeditepe istanbul televizyonda rastladığımda severek izlediğim, senaryosu şiir gibi olan bir diziydi.

şimdi bugün toplansalar o mahallede her şey aynı olabilir mi. balat o eski balat değil, mahallenin insanı o eski insanlar değil. karanlık o sokaklarda şemsiyeli kafeler ışıklı tabelalar var. nerde gece ayazında koşulan sokaklar. ömer köşe başının delikanlısı değil artık. mahallede komşuluk desen öldü, her köşeden çıkan yüzlerce insan ya çukuru arıyor ya stori atmakla meşgul. yusuf iyiki bitirmemiş mahallenin romanını. sonu fena yere varıyor.

ömer duru nun d sini kalbine kazımıştı. demin aşık rolünü en iyi oynayan mı olan mı dizi karakteri diye bir şey gördüm. aklıma bu geldi.
ömer de bizim nesilden aşkını nasıl gösterecek. hatta sonraki bölümlerde demişti. sevgimizi göstermeyi bilmiyoruz biz.
o sıralar ağaçlara sıralara isim kazıma vardı. kimi koluna kimi göğsüne yazıyordu biz lisedeyken. ilginç.

bazı diziler bazı dönemlere denk gelince tadından yenmez.
bu dizide öyle bir diziydi.
yeni evli, yeni anne olduğum döneme denk geldi.
zuhal olcay fanıyım birde.
kalan oyuncular ayrı şahane.
zamanım da gırla.
ben, içinde umut olan her şeyi seviyorum sanırım.

ne zaman bir çıkmaza girsem kendimi eski bir filmi ya da diziyi izlerken buluyorum, ya da eski bir kitabı okurken.

dün yine başladım bu diziye. hayatının bir döneminde bir şeyler karalayanlar olarak bizler de yusuf gibiyiz. hiçbir şey yapmasak da dünya değişsin istedik. tozlu raflarda onlarca yarım kalmış düşünce biriktirdik. bir fırsat verilse dünyayı bile kurtarırdık. sonra takılıp kaldık işte muhtelif zamanlarda. kendimizi bile yarım bıraktık hayat meşgalesi içerisinde.

artık hiçbir yerde bu dizideki gibi sıcaklıklar yok. bizde olur olmadık her şeyi yazmıyoruz. bu çağda aylaklık etme hakkımız da yok. her gün çıkarıyoruz başımızı kabuğumuzdan, dünyaya dalıyoruz, her gün öncekinden de kötü şekilde yenilip dönüyoruz yuvamıza. ama artık o sıcaklıklar yok. nasıl olsun... artık hepimiz üşüyoruz.

duygu yüklü bir dizi.
ben ki izlediğim bir şeyi bir daha izlemeyi hiç sevmem ancak yeditepe istanbul'u sürekli tekrar tekrar izleyesim var, kaçıncı başlayışım olacak bilmiyorum.
bazı sahnelerine denk geldiğimde gözlerimi dolduruyor.
akışta başlığı görünce yazmadan geçmeyeyim dedim, daha sonra belki uzun uzun tekrar yazarım.
izleyin izlettirin.

havva ana - beni gorecektin sen o dönemlerde, parti sözcüsü gibiydim. şunun peşinde (oğlu ali) oradan oraya koşarken neler öğrendim neler.

o sırada elinde bulunan kitap;
(bkz: maksim gorki)
(bkz: ana)

türk televizyon tarihinin en nadide işlerinden, unutulmaz dizilerimizden biri. bazı anlarda bir tabloymuş gibi duran özenle hazırlanmış görüntüleri, diyaloğa gerek duymadan çok şey anlatabilen plan ve çerçeveleri, tek bir cümlesini bile unutmak istemeyeceğiniz şiir gibi diyaloglarla bezenmiş sağlam senaryosu, sade, parıltısız, dingin ama bir o kadar da dokunaklı oyunculukları ile her biri kendi rollerinde devleşen oyuncuları, her sahneye ayrı bir anlam katan başarılı müzikleri ve tadını tamağımızda bırakarak hiç beklenmedik bir anda noktalanan hüzünlü final bölümü, ve tabi ki her daim özlenen istanbul'u ile nasıl da güzeldi.

türk televizyonlarında yapılmış en güzel işlerden biri
meral okay, oktay kaynarca, zuhal olcay, ıtır esen, özgü namal, emre kınay... nasıl kötü bir şey çıkabilir ki ortaya? kaç kere izledim bilmiyorum. arada atak geliyor rastgele açıp izliyorum. adı her geçtiğinde bende yaşlı insanlar gibi "ne varsa eskilerde var bir şimdiki dizilere bak ..." ile başlayan uzun bir tirad atma isteği uyandırıyor.
dizideki her şey o kadar samimi ki. önem'in yaşadığı travmayı örtmek için takındığı deli halleri, havva ana'nın anaçlığı, ali'nin sürekli geçmişte yaşar hali ve olcay'ın eve gelişiyle beraber yavaş yavaş geçirdiği değişim, duru'nun bir yandan her şeyi olgunlukla karşılarken bir yandan aniden gelen "ne olacak bu halimiz?" atakları, yusuf'un aylak ve aşık halleri, ömer'in deli fişekliği ve tabi ki mükemmel diyalogları. o kadar güzel bir mahalle ki zengin lale bile huzuru burada buluyor. herhalde "hangi dizinin içinde yaşamak istersiniz?" gibi saçma bir soru sorulsaydı cevabım yeditepe istabul olurdu.

her repliği edebi bir değere sahip olan muhteşem dizi. iki binlerin başında trt1'de yayınlanmıştı. 46 bölümden oluşmakta ve ilk yayın döneminde yaşım sebebiyle izlememiştim, izlesem de bir şey anlamazdım. ama daha sonra defalarca başa sarıp bitirdim o 46 bölümü. balat'ta bir kenar mahallede geçen o sıcak insanların sıcak hikayesi. iltifat berberi ile, mahallenin kalbi dedikleri o kahvehanesi ile, havva ana'nın konağı ile öyle güzel bir diziydi ki. senaryosu ali ulvi hünkar'ın kaleminden, daha doğrusu yüreğinden çıkmıştır. kadro ise muhteşem isimlerden oluşmakta: zuhal olcay, emre kınay, uğur polat, meral okay, oktay kaynarca, ruhi sarı, emrah elçiboğa, yeşim ceren bozoğlu, hikmet karagöz, ıtır esen ve daha onca önemli isim. yakın zamanda tekrar başlamam lazım. bazı replikleri şöyleydi:

başrollerinde zuhal olcay, emre kınay, uğur polat, oktay kaynarca, meral okay'ın yer aldığı; yeşim ceren bozoğlu, günay karacaoğlu, ruhi sarı, özgü namal'in da kadrosunda yer aldığı 2001 yılında yayınlanan nostaljik dizi. şimdilerde trt1'de her haftasonu 'nostalji kuşağı'nda yedi numara adlı dizi ile birlikte tekrar bölümleri yer almaktadır. bu dizileri izledikçe anlıyor insan, eski dizilerin sıcaklığını samimiyetini bizden biri olan başrolleri ile izleyicide fazlasıyla yarattığı gerçeklik algısını.