yiğit özgür

dünyanın en tatlı adamıdır. küçük bir hikayemiz var kendisiyle;
konsere gitmek üzere havalimanında kontrolden geçerken hemen yandaki xray’deydi yiğit abi. “aaaaaa abiiiiii” diye seslendim, dönüp gülümsedi kocaman. sabah 5 falan. abi naber yaa falan diye hal hatır sordum, iyiyim kardeşim sen nasılsın diye gülümsedi. grupla beraber olduğumdan ve arkamda epey sıra oldugundan aceleyle toparlanmaya çalışıyordum, abi görüşürüz diyebildim sadece. ben toparlanıp gruba yetişmeye çalışırken “olm fotoğraf çektirseydik” dedi. -niyetim oydu zaten telefonu göstermiştim- abi acelem var diyip uzaklaşmaya basladim * sanki o benimle çektirmek istiyor gibi oldu. uzaklaşırken yüzündeki şaşkın ifadeyi asla unutamıyorum “noldu lan burda” der gibiydi.
canım yiğit abi ya, var olsun

çizimlerine de, çizimlerinde gösterdiği zekaya da, espri seviyesine de bayıldığım karikatürist.
nedense her karikatüründe daha da ayrı kanım ısınıyor.