1.
yazar ve şair suna aras'ın tecavüz mağduru 21 kadın ile yaptığı röportajları derlediği 2014 yılı basımı kitabı.
kitabın tamamlanması 12 yıl sürmüş, başlangıç hikayesi 2001 yılına kadar uzanıyor. kitap fikri, yazarın yargılandığı mahkemede kendisine destek için gelen kadın grubundan bir kadının: "ben, tecavüze uğradım, sizinle paylaşmak istediklerim var. bunları yazarsanız sesimiz duyulur," talebi ile ortaya çıkıyor.
yazar, kitabın giriş kısmında: "bu kitap, keyifle okumanız, okudukça tat almanız için yazılmadı. bu kitap, uykularınızı kaçırmak, tecavüzü yaşayanın duygularını kavratabilmek ve anlatabilmek adına yazıldı," demiş. ilgili beyan, hikayeleri okuduğunuzda mağdurların olaylara tanıklık eden yakın akrabalarının, hatta uğradıkları tecavüzden yıllar sonra evlendiklerinde durumlarını anlattıkları kocalarının bile duymazdan, görmezden geldikleri gerçekler göz önünde bulundurulduğunda biraz ironik dursa da bazı mağdurlara yoldan geçen tanımadıkları insanların bile yardım eli uzattığı görülünce yine de haklı bulunuyor.
hikayelerin geneline baktığımızda mağdur kadınları en çok suçlayanların kendi hemcinsleri olduğunu görüyoruz ve kadın hakları savunucusu olmuş aktivist kadınların birçoğunun da geçmişte benzer konularda mağdur edilmiş insanlar olduklarını. "bir kadının başka bir kadının haklarını savunması için ille de mağduriyete mi uğraması lazım?" sorusunu aklımızdan geçirirken kendisini aldatan kocasının yıllarca fiziksel şiddet eşliğinde tecavüzüne uğrayan bir kadının kocasının sevgilisinden bahsederken: "allah o kadının belasını versin. kadınlar şeytandır kızım, adamların aklını başından alıyorlar. erkekleri dinden imandan çıkarıyorlar. benim adam, o kadından ayrıldıktan sonra melek gibi oldu," ifadesini kullanması ile bazı kadınların her ne yaşarlarsa yaşasınlar kadınları suçlamayı, erkekleri suçlamaya tercih ettiklerine de şahit oluyoruz.
"din ve iman"dan bahsetmişken tecavüz eden yakın akrabaların tamamının namazında niyazında tipler olmasını, hatta kendi öz kızına yıllarca tecavüz eden bir babanın sahurdan sonra kızını yatağına çağırmasını "wtf" demeden okumanız mümkün görünmüyor. dindar kayınpederin gelinine tecavüz ederken bir yandan da: "sen şeytansın" diye bağırması, küçük bir kız çocuğu olan kuzenine tecavüz eden yetişkin adamın kızı: "sana cinler tecavüz etti. cinler, kızların tanıdıkları insanların kılığına girip tecavüz ederler" demesi, içine cin ya da şeytan girdi denilerek hocalara taşınan kız çocukları hakkında da biraz fikir veriyor.
tuhaf bir tesadüftür ki aynı evden 1. ya da 2. derece yakınının tecavüzüne uğramış neredeyse tüm kız çocuklarının tecavüze uğradıkları ilk günün fonunda cenaze var. evin annesi bir şekilde ya ölüm döşeğindeki hastaya bakmaya ya da cenazeye gitmiş. çoğu kadın kitapta kimliğinin gizli kalmasını istemiş. hikayesine yer verilen 21 kadından yalnızca 3ü (polis tecavüzüne uğrayan kadınlar) hukuki yollardan haklarını aramaya cesaret edebilmiş. aralarından birinin tecavüze uğramasının tek sebebi, evlenip türk vatandaşlığı alan bir romanyalı olarak yazlık bir mekanda gece kadın arkadaşları ile düğüne gitmiş olmak. hakkını aradığında karşılaştığı tavırların en güzeli ise eşinin işsiz kalması ile aç kalmalarının ardından iftar çadırından yemek almak isterlerken kimliği anlaşıldığı için boş çevrilmesi.
yazılan ne varsa soğuk kanlılıkla okumaya çalıştım ama öz babası tarafından 2 yıl boyunca tecavüze uğradıktan sonra bulduğu ilk fırsatta evden kaçıp sokaklara düşen bir kadının yazarın evinde yediği yemek esnasında verdiği röportajın ardından: "annemden sonra ilk defa, çocukluk yıllarında olduğu gibi kendimi iyi hissettiğim bir sofrada güzel yemekler yedim. sizi hiç unutmayacağım. bu gece burada, bu evde sizinle kalabilir miyim? şu koltuğun üzerinde de uyuyabilirim." demesi ile sinirlerim bayağı bozuldu.
kitabın tamamlanması 12 yıl sürmüş, başlangıç hikayesi 2001 yılına kadar uzanıyor. kitap fikri, yazarın yargılandığı mahkemede kendisine destek için gelen kadın grubundan bir kadının: "ben, tecavüze uğradım, sizinle paylaşmak istediklerim var. bunları yazarsanız sesimiz duyulur," talebi ile ortaya çıkıyor.
yazar, kitabın giriş kısmında: "bu kitap, keyifle okumanız, okudukça tat almanız için yazılmadı. bu kitap, uykularınızı kaçırmak, tecavüzü yaşayanın duygularını kavratabilmek ve anlatabilmek adına yazıldı," demiş. ilgili beyan, hikayeleri okuduğunuzda mağdurların olaylara tanıklık eden yakın akrabalarının, hatta uğradıkları tecavüzden yıllar sonra evlendiklerinde durumlarını anlattıkları kocalarının bile duymazdan, görmezden geldikleri gerçekler göz önünde bulundurulduğunda biraz ironik dursa da bazı mağdurlara yoldan geçen tanımadıkları insanların bile yardım eli uzattığı görülünce yine de haklı bulunuyor.
hikayelerin geneline baktığımızda mağdur kadınları en çok suçlayanların kendi hemcinsleri olduğunu görüyoruz ve kadın hakları savunucusu olmuş aktivist kadınların birçoğunun da geçmişte benzer konularda mağdur edilmiş insanlar olduklarını. "bir kadının başka bir kadının haklarını savunması için ille de mağduriyete mi uğraması lazım?" sorusunu aklımızdan geçirirken kendisini aldatan kocasının yıllarca fiziksel şiddet eşliğinde tecavüzüne uğrayan bir kadının kocasının sevgilisinden bahsederken: "allah o kadının belasını versin. kadınlar şeytandır kızım, adamların aklını başından alıyorlar. erkekleri dinden imandan çıkarıyorlar. benim adam, o kadından ayrıldıktan sonra melek gibi oldu," ifadesini kullanması ile bazı kadınların her ne yaşarlarsa yaşasınlar kadınları suçlamayı, erkekleri suçlamaya tercih ettiklerine de şahit oluyoruz.
"din ve iman"dan bahsetmişken tecavüz eden yakın akrabaların tamamının namazında niyazında tipler olmasını, hatta kendi öz kızına yıllarca tecavüz eden bir babanın sahurdan sonra kızını yatağına çağırmasını "wtf" demeden okumanız mümkün görünmüyor. dindar kayınpederin gelinine tecavüz ederken bir yandan da: "sen şeytansın" diye bağırması, küçük bir kız çocuğu olan kuzenine tecavüz eden yetişkin adamın kızı: "sana cinler tecavüz etti. cinler, kızların tanıdıkları insanların kılığına girip tecavüz ederler" demesi, içine cin ya da şeytan girdi denilerek hocalara taşınan kız çocukları hakkında da biraz fikir veriyor.
tuhaf bir tesadüftür ki aynı evden 1. ya da 2. derece yakınının tecavüzüne uğramış neredeyse tüm kız çocuklarının tecavüze uğradıkları ilk günün fonunda cenaze var. evin annesi bir şekilde ya ölüm döşeğindeki hastaya bakmaya ya da cenazeye gitmiş. çoğu kadın kitapta kimliğinin gizli kalmasını istemiş. hikayesine yer verilen 21 kadından yalnızca 3ü (polis tecavüzüne uğrayan kadınlar) hukuki yollardan haklarını aramaya cesaret edebilmiş. aralarından birinin tecavüze uğramasının tek sebebi, evlenip türk vatandaşlığı alan bir romanyalı olarak yazlık bir mekanda gece kadın arkadaşları ile düğüne gitmiş olmak. hakkını aradığında karşılaştığı tavırların en güzeli ise eşinin işsiz kalması ile aç kalmalarının ardından iftar çadırından yemek almak isterlerken kimliği anlaşıldığı için boş çevrilmesi.
yazılan ne varsa soğuk kanlılıkla okumaya çalıştım ama öz babası tarafından 2 yıl boyunca tecavüze uğradıktan sonra bulduğu ilk fırsatta evden kaçıp sokaklara düşen bir kadının yazarın evinde yediği yemek esnasında verdiği röportajın ardından: "annemden sonra ilk defa, çocukluk yıllarında olduğu gibi kendimi iyi hissettiğim bir sofrada güzel yemekler yedim. sizi hiç unutmayacağım. bu gece burada, bu evde sizinle kalabilir miyim? şu koltuğun üzerinde de uyuyabilirim." demesi ile sinirlerim bayağı bozuldu.
devamını gör...