yıllar önce söylenmiş ancak hala hatırlanınca kalbinizi kıran söz

13 yaşındaydım. 3 kız kardestik ve babam erkek çocuk isterdi hep. okuldan alınıp tekstile çalışmak için gönderilmiştim. ilk maaşımı aldığımda babama verip o çocuk aklıyla "ne güzel baba bak eve ekmek getiriyorum." demiştim. oda parayı alıp "keşke erkek olsaydın da bir kolun bacağın olmasaydı evde otursaydin." demişti. on yedi yıl geçti üstünden ama hâlâ hatırlayınca kalbimi paramparça ediyor bu cümle.

12-13 yaşlarındayken sözde çalışmak için babamın çalıştığı yere giderdik. bir gün çok özenip makyaj yaparak gittiğimde orda çalışanlardan biri bana “bülent ersoy’a benzemişsin, banu alkan gibi olmuşsun.” demişti. o lafından sonra ağladığımı gizleyerek makyajımı silmiştim. hatta o kadar sert silmiştim ki gözümün altında küçük bir yara olmuştu... o zamandan beri bu lafı ne zaman hatırlasam çocuk kalbim yine kırılır.

gizli gizli karıştırdığı günlüğümden okuduklarından mı çıkardı ne yaptı bilmiyorum, neden böyle hissediyorsun konuşmak ister misin yalnız değilsin ben yanındayım gibi cümleler kurmasını beklediğim insanın "sen intiharı mı düşünüyorsun, günah intihar etmek, ben müslümanlık görevimi yapıp seni uyarayım da" demesi.

15 yaşlarında falandım, zaten hep yatılı okudum, sadece yazları eve geliyordum. bir gün anneme mutfakta yardım ederken bardakları yanlış dolaba koymuşum. "olsun bu sefer de burada dursunlar" dedim, bana çok kızdı. "burası senin evin değil, kendi evinde istediğin yere yerleştirirsin" dedi. sadece yazın geldiğim bu evi, evim zannediyordum ama meğer orası benim evim değilmiş. annemin o sözü, aidiyet hissimi kaybettiğimin bir özetiydi aslında ama çok kırıcıydı..

13-14 yaşlarında bir arkadaşım vardı. aramız bozuktu ve konuşmuyorduk. çok kötü bir günün ardından onu aradım. mesaj attım. cevap vermiyordu, telefonu açmıyordu. aradıkça aradım. en son annesi telefonu açtı. "ne istiyorsan derdin paraysa verelim de sus." dedi. derdim destekti. para değildi. öyle kalbimi kırdı ki o söz. hala unutamam.

"ne kötü insanlar var" dedirten başlık.

baban öldüğünde bu kadar ağlamadın.. babaannem demişti. ben 8 yaşlarındayken.