yıllardır aynı şeyleri yaşadığını fark etmek

cok fazla zeka gerektirmeyen olay. ulen ben napiyorum diyiverdim birden. hayatimi soyle bir gozden gecirdim. bak az once de iki sene evvelki bi entryim denk geldi. simdi neyse o zaman da ayni bokmus. uzerine omurden giden iki sene, bozulan ruh sagligi. kolpacino ozgur'un diyisiyle "dejavu oldum." a.k.

hayatında fazla değişiklik yapan biri değilsen bunun üzerine düşünüp sorgulamaya gerek yok. ancak hayatta hep didinerek yolunu bulmaya çalışan insanlar bir gün duraklarlar. bu durup düşünme döneminde birden gelen bir farkındalıkla aydınlanırlar.

sonuçta salak salak kendini değil de etrafını eleştirecekse yine başa saracak olaylar silsilesidir. kişi kendini eleştirip hatayı kendinde aramazsa daha çook döner başladığı yere.

ilk adım, yani fark etmek :)
eğer sonrasında fark ettiklerimizle kendimiz üzerinde uğraşıyorsak çok değerli bir şey.
özellikle terapiye giden biri bu duyguyu en derinden yaşar. eğer kişi fark etmenin ilerisine geçebilirse yani eyleme geçebilirse kendisi için güzel bir yolculuğun başlangıcını yapmış olur.
tabii bu, basit ve kolay bir durum değil ancak kişi eğer yürekten isterse yapabilir.
değişim ; zorlu, bitmeyen, sancılı ve güzel bir yolculuk.
kişinin buradaki koşulları, motivasyonu çok değerli.

işte buna da tam olarak hayat deniyor dostlar.

yapmak istediğim şeyler, hobiler vs. sırasıyla bir döngü halinde tekrar ediyor, sebebini bilmiyorum, sanırım gezegenler sabit durmuyor.

özellikle son dört sene.