yolda tanıdık görünce selam vermek istememek

bilhassa akraba.

vallaha bu aralar babamı görsem selam verecek durumda değilim şimdi selam verip iki saat kafamı ütületemem.kafamdaki düşünceler yeterince ütülüyo zaten

maske ve güneş gözlüğüne rağmen tanımalarıyla sorunu katlamaktadırlar.

çok kritik anlara sahne olan durumdur.
aslında selam vermek istemiyorsundur,
ama göz ucu ile tanıdık mı diye baktığın anda tanıdık olduğunu bildiğin
üstüne göz göze geldiğin
tam selam vermeyecekken hafif selam veriyormuş gibi kısa alanda kendine pas attigin durumdur.
olay anı yüz fotoğrafını görme şansın olsa,
kendini inkar edersin o derece.

tıpta adı olmayan bir rahatsızlık.

benim yan komşum, karısıyla beraberken selam bile vermezken, yalnız olduğunda beni görürse, gideceğim yerlere beni bırakmak ya da “şuraya gidiyorum siz de gelmek ister misiniz?” diye önümü arabayla kesecek kadar hadsizleşebiliyor. bir de böyleleri var! siz halinize şükredin bence.

(bkz: erkeklerin mide bulandıran hareketleri)

telefonla konuşmak kurtarıcı bazen çok lafa tutuyorlar bir de insana tahammülüm 0.000635273 kalmış

az birazcık yabani olduğunuzun göstergesi olabilse de gereksiz saçma sapan muhabbetlerle vaktinizi ve enerjinizi harcamanızı önleyeceği için mantıklı olandır. sevdiğiniz ve samimi olduğunuz bir insansa buna zaten tanıdık demeyiz. ama onun dışındakilerle karşılaştığımda selam vermek istememeyi geçtim otomatik olarak kafamı çeviriyor, gerekirse yolumu değiştiriyorum. çünkü genelde muhabbet şöyle ilerliyor:
-aa naber ya nasıl gidiyor napıyosun burda... bi ara görüşelim mutlaka
-aynen aynen görüşelim
asla görüşmeyeceğinizi iki tarafın da bilmesine rağmen söylemekten vazgeçmemesi.. hayır bi de banane yani senin hayatının nasıl gittiğinden, burada ne yaptığından. merak etmiyorum ki. ya da sanane benim burada ne işim olduğundan. samimiyetsiz. gereksiz. o yüzden sonuna kadar böyle devam.

borçlu çıkmaktan korkmaktır ya da kafamı şişirecek endişesi taşımaktır.
selam verdim borçlu çıktım.

benden çekindikleri için görür görmez hafifçe kafalarını eğip yoluna devam ederler.*

garip bir gerginliği oluyor o anın "acaba acelesi var mı, ya beni duymaz ya da duymamazlıktan gelirse, önce o mu bir şey der vs " gereksiz şeyler anlık zihinden geçiyor :d ama istememezlik değil ya allah'ın selamını mı esirgeyeceğiz:) tanımadığım biriyle bile göz göze gelse tebessüm eder selam veririm insanlık ölmedi

mutlaka görüşelim canım ile ayrılıp görüşmeyeceğim tanıdık ama artık yabancı olan insanlara selam vermediğim gerçeğidir.

yaşamındaki sıkıntılardan dolayı bir yararı dokunmayacak insanların sürekli olarak o sıkıntılı durumla/durumlarla ilgili soru yöneltmesinden ve cevaplamaya çalışmaktan bıkmanın getirdiği sonuçtur.

kanka gözüm bozuk ya, görmüyorum. bazen takmıyorum bile görmemek için.

nasıl bir tanıdık sevmediğimse bakmadan geçerim. muhabbetim varsa illa selam veririm.

valla eskişehir’de yaşarken bunu özellikle yapardım. küçük şehir her yerden bir tanıdık çıkabiliyor, ben de rahat etmek istiyorum hep aynı insanlarla yüz göz olmak istemiyorum yani.

en buyuk korkup musterilerimle is disi karsilasmak, selam vermem bakmam uzaklasirim

şimdi laf atsam konu uzaycak moral zaten sıfır boşver gibisinden bir durumdur.