yorucu bir günün ardından yatağa yatılan o an

her şeyin anlamını yitirdiği andır.
mülayim sert'in yanındaki kızın sansar selim'i uzaktan görüp 'çok şükür acı dolu günler geçecek artık' diyerek gülümsediği o ana eştir.

sırtına gelen o rahatlama...

bı iki gün uyurum artık dediğim andır.tabi ki gerçekleşmez ama.

ve kapanış. ben hemen uyurum.

bazıları için bir evlerinin olması o kadar anlamlı değildir. bağlı değillerdir, uyudukları yeri de pek önemsemezler. onlar için yaşananlar daha önemlidir. ben hiç o bazılarından olamadım.

o pijama, o yastık, o ev.. ne yaşarsam yaşayayım dışarıda, onlar hep aynı. ben değiştirmedikçe değişmiyorlar. ben kokuyorlar, huzur kokuyorlar, evim kokuyorlar..

yorucu ve yoğun bir günden sonra bu kokuyla sarmalanmak dünyada bana en iyi gelen şeylerden biri. zihnim yavaşça boşalıyor. bazen ağlıyorum. mesela şu an ağlamaklı gibiyim. her şeye rağmen hayatımda sabit bir şeylerin varlığı bana iyi geliyor. alışkanlıkları seven bir kadın olarak doğdum ve onları seven bir kadın olarak öleceğim.

ve bu an, yani yatağa yatılan o an, sanki duygusal olarak tamamlandığım o an. benim "safe place"im yatağım sanırım.

basligi okumak yetti o rahatligi hissetmeme

hele gecenin köründe uzun bir yoldan dönülmüşse.

o an yatağa girmenin verdiği keyif hiçbir şeyde yok...