yurtdışı hayranlığı

memleketten nefret eden onu güzelleştirmek yerine sürekli eleştiren kesimin hayranlığıdır. bir de kaçma isteği var sürekli. bir paradoks bu sen kaçarsın o kaçar. ondan sonra memleket niye bu halde dememek gerekiyor. elinizi taşın altına koyun toplum için bir şeyler yapın kaçmak yerine.

güzelleştirme örneği isteyen yazarlar olmuş: sevgili yazar ilimle güzelleştirebilirsiniz. gönüllü bir derneğe üye olarak da güzelleştirebilirsiniz. sadece bir işte çalışarak bile memlekete fayda sağlayabilirsiniz. daha bir çok şey söyleyebilirim bunu için ayrı başlık mı açalım? kısaca diyorum ki elinizden gelenin iyisin yapın ve halkı gözetin zaten taşlar yerine oturur.

sıradan bi vatandaş neyi ne denli değiştirebilir ki? yetkililer izin vermediği sürece toplum ne yapabilir mesela? örneklendirseydiniz, feyz alırdık.

eldekini güzelleştirmek yerine güzelleştirilmiş olana imrenenlerin yaptığı eylem

yok abi ben yapamam

çanakkalede 15 yaşında çocuklar savaştıysa ben de buradayım.

hepsini bir kenara bırakın çok basit bir örnek var önümüzde

mustafa kemal atatürk avrupa'ya kaçmayıp mücadele ettiyse, bizim de kaçma hakkımız yok diye düşünüyorum...

kimse hislere pranga vuramayacağı için gayet normal bir hayranlıktır. ayrıca, hayran olmak ille de kaçma isteğini beraberinde getirmez. misal, ülkenin kurucuları batı hayranıydı fakat oralara kaçmak yerine, burada oralara benzer bir ülke kurmak istediler. son olarak, kaçma isteği de gayet normaldir. bir insan ortalama 60 yıllık ömrünü yüzlerce yıllık toplumu düzeltmeye harcamak istemeyebilir. üstelik, memleketi düzeltmek fikri de yersiz olabilir zira milyonlarca insan halinden memnunsa o zaman yolcudur abbas bağlasan durmaz...

ülkenin tarihinden ve milletinden habersiz olan kişilerin açtığı başlık.

memleket bu durumdayken kınayamadığımdır. ayrıca hayran olmak başka çekip gitmek başka. imkanım olsa ve gitsem bile gözümün arkada kalıcağını, kalbimin kırılacağını bildiğim için bir zamanlar nasıl mavi vatana hayransak yine aynı hayranlığı duyabilmek için gereken mücadeleyi verebileceğimiz umudunu taşıyorum. ve çoğu insanın aynı durumda olduğunu biliyorum

türkiye zaviyesinden bakıldığında örtük bir biçimde 'batılılaşma' kavramına gönderme yapan kavramdır.

bu kavramla da kastedilen birleşik krallık, almanya, fransa, amerika birleşik devletleri, kanada vb. ülkelerdir. yoksa ırak, pakistan, afganistan, bangladeş gibi ülkeler de türkiye'ye göre yurtdışıdır ancak kimse bu ülkelere has kültürü takip etmez. yurtdışına göçmekten bahsedildiğinde bu ülkelere yerleşip, yeni bir hayat kurma hayali yapmaz.

biraz da yurtdışına bağlı şimdi. örneğin almanya'ya bakalım; insanlar saygılı, eli yüzü düzgün (akraba evliliği yok çünkü), sokaklar temiz, yollar ve parklar yemyeşil, evler, binalar ve şehirler pek düzenli, orta çağ köyleri ise zaten muazzam, bizim derme çatma evlerden oluşan köylerimizle kıyaslanamaz bile.

buyurun size hayran olunacak ülke. peki türkiye'nin tam olarak hangi kısmına hayran olmamız gerekiyordu acaba? iktidarlar kolayca değişebilir ama bu halkın zihniyeti bin yılda bile zor değişir. eğer bu millet gelişmek isteseydi, önce yere tükürmemekle başlayabilirdi. ama onu bile yapacak seviyeye ulaşılamadı henüz. ben de bir türk genci olarak kimsenin pisliğine katlanmak zorunda değiim. hayatı istediğim yerde, istediğim şekilde yaşayabilmeliyim diye düşünüyorum.

romantik duygularla açılmış bir başlık. vatansever, köklerine bağlı biri olarak "güzel ve yalnız ülkem"i sevmek için gerçekten çok çaba sarf ediyorum. cehaletini görmesem bencilliği gözüme giriyor, sürekli ve sistemli biçimde haksızlığa uğramamı es geçsem iftiralar sonucu geçirdiğim soruşturmaların mobbingini es geçemiyorum, ben iyi yaşıyorum ama çöpten yiyenleri pazar artıklarını toplayanları umursamamazlık edemiyorum, insanlar çekirdek çitler gibi öldürülürken-şiddete uğrarken çekirdek çitleyenlere tahammül edemiyorum, yağmaya talana hırsızlığa gözümü yumamıyorum. ben vatanımı seviyorum ama vatanım beni sevmiyor. beni kullanıyor, dışlıyor, beni önemsemiyor. sosyal hukuk devleti olmanın güvenini yaşayamıyorum. geleceğe dair plan yapamıyorum ya.
tüm bunlara ek olarak vatan; insanın kendisini evinde hissettiği, sevildiği, korunduğu, kendisine benzeyen insanlarla birlikte güvende yaşadığı yerdir. ben bu duyguları içselleştirirken ülkem tam da böyleydi. sonra çok şey değişti. şu an sokakta, dil birliğinden bile bahsedemeyebiliriz.
benim iki kızım var. neden insan olmaktan kaynaklı temel haklarını güvenle kullanabilecekleri bir yerde yaşamasınlar? neden daha mutlu yaşamasınlar? neden neden neden?
temelde dünyalıyız ve bu dünya benim memleketim.

(bkz: ayağımı yola atar atmaz tüm araçlar durdu abi)

2005 sonrası doğumlularda ayyuka çıkmış hissiyat. sanki gittiklerinde her sorunları çözülecek, ölüme çare bulunacak...

açıkçası ben ülkemden nefret etmiyorum. ama diğer ülkelerin gençlerine sağladıkları imkanlara, insan haklarına gösterdikleri özene, ekonomik durumlarına, eğitim sistemlerine, yaşam kalitesine baktığımızda hayran olmamak elde değil. hayranlık duyuyoruz evet ama ülkemizden de nefret etmiyoruz. bu konularda biz de onlarla aynı seviyeye gelelim istiyoruz. tam da bu yüzden istanbul sözleşmesini, eğitim sistemini, ekonomiyi bu kadar konuşuyoruz zaten. artık insanların gözü açılsın diye. fakirliğin ve kötü şartların romantize edilmesinin önüne geçmek istiyoruz. biz de kendi ülkemizde iyi hissetmek, insan gibi yaşamak istiyoruz.