yürüyüş yaptıktan sonra iç sıkıntısının azalması

oturup ölü balık gibi duvara bakarak asla kendini iyi hissedemeyecek olduğumuzu hatırlatır..

biraz dolaşmak, hava almak iyidir.

tamamen katıldığım ve sıkça uyguladığım şey.

son yıllarda alışkanlık haline getirdim, ne olursa olsun günde en az 1.5-2 saat yürüyüş yapıyorum, çoğu zaman müzik eşliğinde. ve bu yürüyüşlerin psikolojik olarak iyi geldiğini, kafamdaki düşüncelerden bir nebze olsun uzaklaştırdığını hissediyorum. tavsiye ederim.

yürümeyin o zaman.

yoruldukça azalıyor gibi geliyor aslında yorulmasan yürümek hiçbir işe yaramıyor.
bu kafayı durduramıyorum
anlayamazsınız

düşünmek den vaz geçiyorsun ne kadar can alıcı ise o kadar uzun sürüyor yürümek .
ben kimyam ile oynarken düşüncenin birinden başka birine atlamasına sebep oldum ve de olmayan seyleri de olmuş gibi yorumledim değerlendirdim .
hastaneye yatırdılar benim beş dk da yaptığım hasarı 3 ayda duzelttiler elktro şoklar neler neler .
bende şimdi düşünmek diye birşey yok .

majör değil, orta- hafif seyreden depresyonun en iyi tedavisi tıbben yürümekir.. bu şiddette hastalara yürümek kadar iyi gelen bir başka bir farmakolojik ilaç yoktur.
ben hastalara, ilaç yazmayıp şimdi eve giderken yürüyün diyorum..

yürürken overthink olayı daha da arttığı için hem mental hem fiziksel olarak yorulup uyuyorum sonrasında.

hop,
uçtu dert keder.

benim rutinim. önceleri zorunlulukla başladı ve şimdilerde sıkışık hissettiğim her an kendimi sokaklarda buluyorum. tek kötü yanı kendimle konuşmalar uzayınca çok yol gitmiş oluyorum, eve dönmeye üşenir hale geliyorum ahah

ankara’dayken her gün en az bi yedi sekiz bin adım atıp haftada bir ablamla yüzmeye gidiyordum. ablam olduğu için dedikodu da spor paketine dahildi tabii. ne stres kalıyordu ne bir şey. adana’da evdeki bisiklete bile binmiyorum. allah sonumu hayretsin.