yüzünde sürekli hafif bir tebessümle gezmek

kafi miktarda acı çekmiş olanların ifadesi. her an yaşanabilecek yeni bir saçmalığa gülmek için hazır beklerler.

ılaclarin etkisidir. oyle bir aci cekersin, sonra sabah verirler 150 mg bi ilac, aksama kadar ruh gibi dolasirsin.
samimiyetsiz bir eylemdir. ınsan en fazla 1 saat tesebbum etmeli bence gunde.

bayansan yollu, erkeksen ibne olarak tanımlanırsın.*

sülalesi raat insan davranışı.
(bkz: beni tanıdılar siz kaçın)

112yi arayın muhtemelen kaçmıştır.

hayatınızı bok etme limitlerini aştığınız zaman tebessüm otomatik olarak gelir ve daha da gitmez.

aslında o tebessüm içindeki ağlama hissinin farklı bir şekilde yüze yansıması. bunu tebessümle gezenler bilir.

altında yatan asosyallik, eziklik, yalnızlık kimse tarafından fark edilmez.

salak salak ne sırıtıyorsun her şeye , eşiğin yok mu senin çemkirmelerine hazırlıklı olmaktır.

antidepresan etkisi altındaki bir tebessümle etrafta dolaşmaktır. maalesef ki o tebessüm, sunidir, samimi bir tebessüm gibi kabul görmez, sakil durur yüzde...

ya sorunlarla nasıl başa çıkacağını öğrenmiş ya da ağır depresiftir.

beden dili ve edebiyatı uzmanları hemen devreye girmiş. gülen adama bile nasıl bok atacağını şaşırmaktır. taam taam anneannesinin vajinası gibi suratını buruşturup bunalıma girsin ve öyle gezsin en kral yüz ifadesi bu.

içeriye girdiğimde kalın ve sert yüz hatlarını büzüştürmüş ve ruhunu teslim eder gibi sıvazlıyordu.

lise edebiyat hocamızdı.

hiçbir şey kendisinin somurtmasına sebep olamaz diye düşünüyordum. saçma cevaplar duyduğunda ya da istediği şeylerin yapılmamasına karşılık bir şeyler söylerken bile gülümseyerek konuşurdu. yahu adamın şaşırmasında bile bir tebessüm vardı.

o kadar alışmışım ki somurtmaya ya da kızmaya, adamı dinleyip anlamak yerine mimiklerinin takibini yapardım gerçekten kızıp üzülüyor mu bir şeylere diye, ailesiyle de böyle mi anlaşıyor diye düşünürdüm.

lise mezuniyetine yakın başka bir hocamız vefat etmişti. vefat eden hocamızsa kendisinin en yakın arkadaşlarından biriydi. o kadar yıl merak ettiğim şeye şahit olmuştum nihayetinde, edebiyat hocamız o kadar etkilenmişti ki doğru düzgün konuşamıyordu derslerde, ne söylese hep hüzünlü söylüyordu, dokunsam ağlayacak gibi oldu uzun zaman boyunca.

ve ben bir daha da kimse için böyle şeyleri merak etmedim.
keşke her zaman tebessüm edecek ayrıntıları bulabilsek, katlanılmaz oluyormuş bu tarz değişimler.

venegis ve stilizan kullandığım dönemlerde benimde sırıtan hafif ablak bi ifadeyle gezdiğim karanlık bir dönem vardı. allah kurtarmış hakkaten. dümdüz yürürken bıçaklananlar var bu ülkede. bir de sırıtarak gezip risk almak... bilemiyorum nağğlan. depresifiz ama bıçaklanmaya ihtimal verecek kadar mı bilemem.