zaman zaman gelen neden yaşıyorum hissi

kişiyi en olmadık zamanda vuran hissiyattır.
bir yandan varoluşun anlamsızlığı kemiklere kadar hissedilmektedir, diğer yandan ise dünyevi işlerin peşinden koşulmaktadır sanki iki günlük değilmiş gibi dünya.

bir yandan geçer gider günler takvimden kopan yapraklar gibi ve her geçen gün ile birlikte birkaç kırışık, bir kaç beyaz saç daha.
diğer yandan ise çırpınmaya devam eder insan yine inanmadığı değerleri toplamak için.

bütün o koşulan yolların, koşu bandı misali ayakların altında dönen dünyadan başka bir şey olmadığı ve aslında o sonsuz uzayın boşluğunda yerinde sayıldığı anlaşılan anda gelendir aslında.

sabah gözler ilk kez açıldığında, bir dost ile muhabbet esnasında, trafikte basılan o kornada, otobüs durağında, dolmuşun arka koltuğunda, yoğunluktan çıkılamayan öğle arasında, bazense aynaya atılan bir bakışta gelendir.

geldiği gibi gidendir.

bilmek bulmak olmak için.

nedense bende gitmeyen histir.

gece gece depresyonumuzu olumsuz harekete geçirmesinden korktuğumuzdur.

-ölüm düşüncesinden kopamayanlar ve onu bir çıkış yolu görenler olarak.-

zaman zaman gelip geldigi gibi gidiyorsa sıkıntı olmayan, ama her zaman gelip, hiçbir zaman gitmiyorsa insanın canını fazlasıyla sıkacak olan olaydır.

hayatını henüz tam olarak kuramamış ve hala bir şeyler yapmaya çalışan insanlara gelen histir. bir şeyler oluyor ama asla tam değil.

(bkz: obsesif kompulsif bozukluk)

neden yaşıyoruz? hayır yani niye polyannacılık oynuyoruz? sonu olan bir dünya neden önemli olsun? önemli değilse niye tüm bunları dert ediniyoruz? dünya üzerinde karıncadan farkımız yok. küçücüğüz. iç içe yaşayamıyoruz. birbirimize sürekli sıkıntı çıkartıyoruz.. dünyanın sonu yakınsa neden burayı lanet bir yer haline getirmeye bu kadar hevesliyiz?

iyilik, güzellik, mücadele ve seks için.

zaman zaman değil her zaman zihnimde olan histir.

yaşasan bir türlü, yaşamasan bir türlü.

ya sakinleştirici alacaksın yada 3 tane soguk bira içeceksin geçer gider ozaman.

gerçekten bunu son zamanlarda çok hissediyorum. geleceğimi kuramadım, ekonomik durumum çok yerinde değil ve mezun olunca iş sahibi olacak mıyım belli değil. gelecek kaygısının bu denli olduğu bir hayatta çabalamak istemiyor insan. çabalayası gelmiyor yani. neden yaşayayım ki?

su sıralar sık gelen duygu. ne dünya ya ne ülkeye bir fayda sağlanamamanin verdiği duygusal çöküntü hali.

sonrasında daha büyük bi sıkıntı gelmesinden korkup neyse bu halimize de şükür deme isteği

bu soruyu ne için yaşıyorum diye sorup güzel hedefler belirlemenin de vakti gelmiş olabilir. ne dersiniz?

bir süredir bana uğramayan histir. seviyorum neden sonuç işlerine kafa yormayı.

allah'ın gücüne gitmesin bazen olmuyor değil.

çalışıp çabalıyorsun, fiyatlar arabalarda yarım milyon, evler desen milyondan fazla olmuş.
dışarı çıkıp yemek yiyeyim desen 4 kişi ortalama bir yerde 300 tl'den az ödemiyor.
en dandik bir hafta tatil için onbin lira lazım.
bazen evde de herşey yolunda gitmiyor tabi.

kendi kendime düşünüyorum bazen, bugüne verene binlerce şükür, sağlığımızdan değerli değil ama ben sadece evden işe, işten eve gitmek için yaratılmış olamam herhalde.
sosyalleşmek de benim fıtratıma konmuş olmalı.

neden yaşıyorum değil, neden ölüyorum?