boşuna yaşıyorum hissi

son zamanlarda en yoğun şekilde yaşadığım duygu. ne için kim için, ne olacak bu kadar telaşenin sonunda? birileri uzaya çıksın, birileri kuduz aşısını bulsun, birileri fetihler yapsın, birileri dünyaları kurtarsın vs vs vs... şu koskoca dünya'da boşu boşuna debelenip duruyoruz işte. bizler için bir köşe, bir ağaç altı, bir belediye bankı yok mudur?

gününün büyük kısmını kudüste ağlama duvarına karşı ibadet ve duayla geçiren katı inançlı bir yahudiye, turist bir gazeteci iyi niyetle sormuş: "oldukça yaşlısınız ve ömür boyu sürdüreceğinizi de söylüyorsunuz. peki dualarınız gözyaşlarınıza değen bir değişim gördünüz yaşadınız mı." şöyle bir duraksayan yahudi de içtenlikle yanıtlamış: " maalesef hayır, sanki duvara söylüyorum.!"
bir çoğumuz için "bu" dur yaşam.. (bir an gelir ve bir şeyler bunu düşündürür size.)

bugün aşırı hissettiğim bir his . birileri ikinci üniversitesinden mezun olmuş , birileri tatile çıkmış , birileri evlenmiş , birileri çocuk yapmış. ben de bunları izlerken klimanın soğukluğunu bir derece daha indirip çayımı içmeye devam ettim. ben mi yanlış yapıyorum yoksa onlar mı hiç anlayamıyorum. boşuna , yapayalnız ve mutsuz bir hayat mı yaşıyorum acaba. sokrates gibi uyandım bugün de.

zoraki tevazu.

(bkz: ha şunu bileydin)

aşağıdaki görsel evrenin panaromik bir fotoğrafı, bu şeyin boşuna doğru yaşıyoruz :

bana da öyle geliyor. hiç öyle pozitif bakamayacağım mevzuya. ya hayatta kendi gerçeğimi bulamadım ondan öyle geliyor ya da herkes bu kocaman boşluğun içinde mış gibi yapıyor, yapamayan da benim gibi negatif söylemler saçıyor. yaşamanın altını doldurmak, hakkını vermek ve ucunda bir şeylere değmek gerekli. başka türlü boşluk, kara delik, anksiyete atakları...

intihar da bi seçenek.