zamanla eleştirilen ebeveyne benzemek

çünkü yeni gelen eskiyi reddeder dilediğiniz kadar yenilikçi olun yeni nesil anlasilamadigini iddia edecektir ta ki kendisi ana/baba olana kadar. bu süreç tıpkı anlattığım gibidir.

babam gibi malum partili olmaktan korkuyorum sözlük.

bizi yetiştiren insanların ve çevrenin etkisini, doğrularını yanlışlarını, tabularını, geleneklerini, ahlak ve etik anlayışını üzerimizde taşırız. insan kişiliği çocukluktan oluşmaya başlar. hatta alfred adler üstat bebeklikten itibaren oluştuğunu da söyler. ister övün ister sövün, bir noktada ebeveynlerinizin izini taşıyacaksınız ve bunları çevrenize, çocuğunuza eşinize yansıtacaksınız. kaçınılmaz bir durum. sadece ve sadece büyük ve derin bir psikanaliz sonucu ebeveynlerinizin tüm davranışlarına karşı bir farkındalık kazanabilirsiniz, bunun da imkansıza yakın olduğunu düşünürsek, dediğim üzere kaçınılmaz bir durum oluyor.

kaçabileceğin bi şey değil bu ya çok ilginç detaylarda bi anda içinden fışkırıveriyo daha fışkırmadıysa da fışkıracak hayattaki en ilginç tecrübelerden biri o ana tanık olmak.

buyurun benim. özellikle evlilik hayatımda çok farklı biri olacağımı düşünürken annemle babamın karışımı bir karaktere büründüm.

başıma geleceğinden çok çok çok korktuğum durumdur. bir şekilde onlar bizim köklerimiz. ve köklerden nereye kadar kaçabiliriz, ne kadar onlardan farklı olabiliriz bilmiyorum. bu soruların cevabı beni çok korkutuyor. en ufak bir hareketimde minicik de olsa eğer ona benzediysem, kanım çekiliyor. ama biliyorum ki bu durumu kabullenirsem, onunla yüzleşirsem kendi kökümü bulacağım. aynı olmak zaten mümkün değilken; benzemekten de korkmamalıyız belki. köklerimizden farklı ama onların devamı olacak şekilde.

bi sabah bi kalkıyosun baban olarak uyanmışsın ama aynada örümcek görüyosun dönüşüm kitabına psikoanalitik yorumlar abaza sinefil adlı hesabımdan..

kaçınılmaz son.

ergenliğe ilk girdiğim zamanlarda annemin her şeyi alaya alması garibime giderdi.
çok ağlak bir ergenlik geçirdiğim doğru.
o zamanlar için normal olabilir aslında.
yani şimdi düşününce öyle geliyor...

23 olmama yarından itibaren tam 1 ay kalmış olacak. artık benim her şeyi alaya almam anneme garip geliyor.

bilemiyorum mother... galiba kişiliğimiz böyle. sen oldum çıktım baksana.
tam karar veremedim lakin onu 24 olduğumda konuşalım...

armut dibine düşermiş felsefesi misali olan olaydır.

ben olmak. harbiden zamanla elestirdigine donusuyor insan.

bu donguyu hangi ebeveyn kiracak acaba diye dusundurtur.
(bkz: herkes olmaktan korktuğu insana dönüşür) bi seyi ne kadar cok kotulersek o seyi aslinda yapiyoruzdur. bi insani ne kadar cok sevmiyosak o kadar burnumuzun dibinde bitiyodur. sanirim bu da oyle bisey. herhangi biseyleri cok istemek kadar cok istememek de hep bi izdirap olur zaten