geceye bir şiir bırak

gögsünde vurup parcalanan kalbi nihayet
bir sacları kan gözleri keskin disi celdi.
artık bitecek ruhunu sarsan bu seamet
zira sacı kan sevgilinin ismi eceldi

ictin de ecel zehrini sen kendi elinle
hala bu gönül hangi uzak gölgeyi bekler
bak haykırıyor “bostur ümitler” diye dinle,
zulmette keder besteleyen gamlı köpekler

bir dinle adem ülkesinin ruhunu: yer yer
davet ediyor bak seni binlerce kucaklar...
bir sır gibi sevda gibi sessizce gezinenler
bir gün seni otlarda uzanmıs bulacaklar...

kalbin benim olsun diyorum cünkü mukadder...
cismin sana yetmez mi? cabuk kalbini sök, ver!
yoktur öte alemde de kurtulmaya bir yer!
mutlak seveceksin beni bundan kacamazsın...

ram ol bana, ruhun yeni bir aleme girsin...
yazmış kaderin: askıma ömrünce esirsin!
aklınla, suurunla, hayalinle bilirsin.
mutlak seveceksin beni bundan kacamazsın...

(bkz: hüseyin nihal atsız)