bir yakınını kaybetmek

babamı kaybedeli daha 2 ay bile olmadı, hala ölmüş olduğunu kabullenemiyorum her an çıkıp geri gelicek gibi hissediyorum. keşke gelse diyorum tüm bunlar şaka olsa diyorum ama yok. babamdan rahmetli diye bahsettiklerinde tuhafıma gidiyor. kabrine gidince toprağın altında yatıyor olmasını babama konduramıyorum, yakıştıramıyorum. yağmur yağıyor düşünüyorum orada yağmurda ıslanır. babam daha 50 yaşında bile değildi çok ani bir şekilde kaybettik. sonra babama kızıyorum bizi neden bu kadar erken bıraktı diye. yaşı daha büyük olsaydı belki bu kadar canım yanmazdı çünkü biliyorsun ki yaşlı insanların zamanı azalmış gidecekler. ani ve genç ölümleri kabullenmek çok daha zor, o kişi babaysa daha da zor. en son gece üstümü örttü sonra da sabah işe gitti sonrası da yok. babamı bir daha asla göremeyeceğim, sarılamayacağım onunla derteleşemeyeceğim. bu kısmını daha kabullenemedim bile. babamın yokluğundan çok babamın genç yaşta ölmesine üzülüyorum giden genç canına üzülüyorum. çünkü görecek yaşayacak çok şeyi vardı ama o hiç birini göremeyecek artık. içimdeki o sızı hala ilk günki gibi geçmiyor. hem kendimi çok güçlü hem de çok güçsüz hissediyorum.babam ani öldüğü için annemi ve kardeşimi kaybetmekten artık daha çok korkuyorum. sonra düşünüyorum annem ve kardeşim dışında benim canımı ne yakabilir böyle? hiçbir şey. hayatta her şeyin bir çaresi var ama ne yazık ki ölümün çaresi yok.