madame bovary'de zengin, emma'yı elde etmek için, onu kandırıp cinsel ihtiyaçlarını gidermek, gönül eğlendirmek için planlar yapan adamın "benim olacaksın!" diye kendi kendine sinirlenmesini, bağırmasını anlatan sahne vardır. oradaki sahneyi çok cringe bulur, gülerek karşılar ve sayfaları çevirmeye devam edersiniz. gülerek karşılama sebebiniz ise, bu sahneyi 6-7 yaşınızdan itibaren yüzlerce medyada görmenizdir. bütün o seyrettiğiniz klişe sahnelerin( bir eserde, genç kızın kendinden bahsedilirken eliyle yüzünü kapatması ya da kendini yatağa atan genç kızın yüzükoyun yatarak yumrukları ile yatağı dövmesi vs. gibi) bu roman sahnelerinden alıntı olduğunu, edebi eserleri okuduğunuzda anlarsınız.
edebiyatta en güzel şekilde bürokrasi hicvi yapan ve bunu dönemin rus bürokrasisi içerisinde harika anlatan gogol'ün sonrasında tolstoy ıvan ilyiç'in ölümü'nde biraz, franz kafka ise gerek dava gerek şato'da nefis işler. her bir newton'ın, yeni nesilde bir einstein'ı olduğu gibi, gogol'ü de bu anlamda ya biraz ya daha da şiddetli şekilde destekleyen tolstoy, kafkalar vardır.
william shakespeare de, bütün edebi metinlerin, tiyatro oyunlarının, orada olması dışında ayrıca nesilden nesile daha güçlü kalması, popülerleşmesi konusunda en büyük sayılır. aslında kurucu baba olarak görülen fakat takdir edersiniz ki bir shakespeare olmayan geoffrey chaucer bu yüzden shakespeare kadar güçlü bir işim olmaz. bu durum, tamamen birebir denilecek şekilde aleksandr puşkin'in kurucu baba olmasına rağmen modern rus edebiyatının lideri olarak, en en büyük olarak lev nikolayeviç tolstoy ve fyodor mihayloviç dostoyevski'in görülmesi ile aynı durum diyebiliriz. tam da bu yüzden tarihi karakterlerin, popüler olmaları ve en büyük addedilmelerinde aslında karizmalarının, yazılı ve görsel medyanın, dönemin şartlarının ne kadar önemli olduğunu ve sadece kurucu ya da öncü olmanın en büyük olmaya tek başına yeterli olmadığını görüyoruz.
shakespeare, sahne sanatının, kadın erkek ilişkilerinin ve psikolojisinin ve özellikle ihtiras ve entrika gibi, bütün literatürü tanımlayan ve su gibi, ekmek gibi literatürün temelini oluşturan öğeleri sahneye yansıtan insandır. yukarıdaki yaptığım albert einstein ve isaac newton benzetmesine yapma sebebim tam olarak budur. kendisinden 100 küsur yıl önce yaşamış bir insandan daha önde görülme sebebi dehasının yanında, tarihi karakterin benimsenmesidir. artık siz buna deha mı dersiniz, şeytan tüyü mü dersiniz, orası size kalmış.
giuseppe verdi'nin macbeth'ini yıllar önce ilk dinlediğimde macbeth'in ne olduğuna bakarken, bir shakespeare şaheseri de olduğunu anlayıp, bir eserin, bir sanatçının nasıl denizleri, okyanusları, yüz yılları aşabildiğini bu iki eseri benimseyerek anlamıştım.
william shakespeare sanat, büyük insan, figür, deha ve daha bir sürü kelime, sıfatın açık ve net karşılığıdir.
edebiyatta en güzel şekilde bürokrasi hicvi yapan ve bunu dönemin rus bürokrasisi içerisinde harika anlatan gogol'ün sonrasında tolstoy ıvan ilyiç'in ölümü'nde biraz, franz kafka ise gerek dava gerek şato'da nefis işler. her bir newton'ın, yeni nesilde bir einstein'ı olduğu gibi, gogol'ü de bu anlamda ya biraz ya daha da şiddetli şekilde destekleyen tolstoy, kafkalar vardır.
william shakespeare de, bütün edebi metinlerin, tiyatro oyunlarının, orada olması dışında ayrıca nesilden nesile daha güçlü kalması, popülerleşmesi konusunda en büyük sayılır. aslında kurucu baba olarak görülen fakat takdir edersiniz ki bir shakespeare olmayan geoffrey chaucer bu yüzden shakespeare kadar güçlü bir işim olmaz. bu durum, tamamen birebir denilecek şekilde aleksandr puşkin'in kurucu baba olmasına rağmen modern rus edebiyatının lideri olarak, en en büyük olarak lev nikolayeviç tolstoy ve fyodor mihayloviç dostoyevski'in görülmesi ile aynı durum diyebiliriz. tam da bu yüzden tarihi karakterlerin, popüler olmaları ve en büyük addedilmelerinde aslında karizmalarının, yazılı ve görsel medyanın, dönemin şartlarının ne kadar önemli olduğunu ve sadece kurucu ya da öncü olmanın en büyük olmaya tek başına yeterli olmadığını görüyoruz.
shakespeare, sahne sanatının, kadın erkek ilişkilerinin ve psikolojisinin ve özellikle ihtiras ve entrika gibi, bütün literatürü tanımlayan ve su gibi, ekmek gibi literatürün temelini oluşturan öğeleri sahneye yansıtan insandır. yukarıdaki yaptığım albert einstein ve isaac newton benzetmesine yapma sebebim tam olarak budur. kendisinden 100 küsur yıl önce yaşamış bir insandan daha önde görülme sebebi dehasının yanında, tarihi karakterin benimsenmesidir. artık siz buna deha mı dersiniz, şeytan tüyü mü dersiniz, orası size kalmış.
giuseppe verdi'nin macbeth'ini yıllar önce ilk dinlediğimde macbeth'in ne olduğuna bakarken, bir shakespeare şaheseri de olduğunu anlayıp, bir eserin, bir sanatçının nasıl denizleri, okyanusları, yüz yılları aşabildiğini bu iki eseri benimseyerek anlamıştım.
william shakespeare sanat, büyük insan, figür, deha ve daha bir sürü kelime, sıfatın açık ve net karşılığıdir.
devamını gör...