0rene yazar profili

verona, haziran 2018





venedik, nisan 2018





brüksel, mart 2018

dipte olmanın tek iyi yanı daha aşağı gidemeyeceğini bilmek.
çok değerli kimseler var hayatımda, sahip olduğum çok değerli şeyler de var. çocukken bunlar olunca sırtım asla yere gelmeyecek sanırdım. bunlar sadece başlangıçmış. başarabileceğim, sahip olabileceğim şeyler gözümün önünde. neden başaramadım?
tembellik.
bilmiyor muydum böyle olacağını? bu kadar salak değilim. biliyordum. yaptığım her şeyin sonucunu görebiliyordum ta o zamandan. bile bile niye yaptım? dibe düşmek mi istedim? hep en iyisi için çabaladım biraz da en kötüsü olmak için mi çabalamak istedim? ilgi ihtiyacı mıydı? yoksa madem en iyisine sahip olamayacağım hiçbir şey olmasın diye mi düşündüm? bunları niye düşünüyorum ki? bir önemi yok. olan oldu. geri dönüşü yok. nedenini bilip anlayıp ne yapacağım sanki geri alabilecek miyim?
nasıl kurtulurum bunu da çok iyi biliyorum. peki niye yapmıyorum?
tembellik...
bu döngüden de çıkamayacağım. çıkabilirim ama yapmayacağım anlaşılan. birinin ya da bir şeyin gelip kurtarmasını beklemek daha kolay çünkü. beklerken daha da dibe ineceğim ama önemli değil. umudun ve hayallerin verdiği haz bu düşüşü güzelleştiriyor. suçluluklarımı unutturuyor.
her şeyi yaptım yanıma da kâr kaldı diyeceğim günü beklerken öleceğim biliyorum.

en sevdiğim tablolarda ilk 10'a rahatlıkla girebilecek olan bu tablo rene magritte tarafından 1963 yılında yapılmıştır.
bu tabloyu tabii ki sadece ben değil epey bir sanatsever çok seviyor. peki neden?
resmin başlığından başlayalım. la grande famille yani büyük aile olarak isimlendirmiş ressam fakat resme baktığımızda aileye dair hiçbir şey görmüyoruz. konu magritte olduğu için tabii ki bu şaşırtmıyor. fakat resimdeki imgeleri tek tek incelediğimizde sebebini anlayabiliriz.
arka plan olarak kasvetli bir gökyüzü yaratılmış. karanlık bulutlar fırtına habercisi gibi. ufuktaki pembelik ise küçük bir umut ışığı mı yoksa kötü bir şeyin habercisi mi diye düşündürür bakanları. hemen altındaki dalgalı deniz de bu kasvete büyük bir katkı yapıyor. tüm bu bunaltıcı tasvirler bir ailenin yaşadığı zor zamanları, kavgaları ve anlaşmazlıkları temsil eder diyebiliriz.
aynı zamanda resmin tam ortasında tüm dikkatleri üzerine çeken, ışıl ışıl, umut dolu bir kuş figürü görüyoruz. bu kuş adeta bir pencere gibi, bahar mevsiminden mutluluk uyandırıcı bir gökyüzünü bize gösteriyor. bembeyaz bulutlar, masmavi gökyüzü bir ailenin yaşadığı mutlu anları, sevinçleri, iyi anıları, birlik ve beraberliği hatırlatıyor.

her ne kadar ilk bakışta bir aileye dair hiçbir şeyi anımsatmıyan bir resim gibi görünse de detayları incelediğimizde magritte'in aile kavramını ustaca ve sürrealizmin doğasına uygun bir şekilde resmettiğini görüyoruz.

her ne kadar adını bu kitaptan almış olmasa da kitabı okuduktan sonra iyi ki kızıma bu ismi vermişim dedim.
çocuklar, yetişkinler, yaşlılar, uzaylılar kim var kim yok okuması gereken bir kitap.
yazarın hayal gücüne hayran kalacaksınız. bahsettiği konu, vermek istediği mesaj insanın kalbine dokunuyor. sevgili yazarlarımız söylenecek tüm güzel şeyleri söylemiş zaten. ben de tekrar etmeyeceğim, sadece bu kitabı henüz okumamışsanız çok şanslısınız, keşke beynimden silip tekrar tekrar ilk defa gibi okuyabilsem.

bu da aslında adını avatar'ın momo'sundan almış ama bu kitabı okuduktan sonra kitabın momo'su olan kara kızım.

hem ekşi hem acı kendine has bir lezzeti olan baharat.
benim için anlamı bambaşka tabii. şanlıurfaya taşındıktan yaklaşık 1 sene sonra site bahçesinde doğum yapıp ölen bir kedişin yavrularından birini sahiplendim. aslında biraz da o kendini sahiplendirdi, siteden bir arkadaş bakıyordu sağ olsun, hepsini sahiplendirmiş bu kalmış, biraz çirkince bir çocuktu kardeşlerine göre. bakan arkadaş da gidecek, bırakacak yeri yok. e tamam madem benim olsun bu deyip koynuma sokup eve götürdüm.
kendisi halis muhlis %100 orijinal şanlıurfalı olduğu için ismi isot oldu. yalnız kendisinin ufak bir kusuru var, zihinsel engelli. öğrenme kapasitesi sıfır. sürekli tuvaletten su içmeye falan çalışıyor. olsun, ıslak burnunu suratıma sürtünce unutuyorum.