ahger yazar profili

şu sonsuz, şu yıldızlı semanın altına,
kazın mezarımı, gömün beni oraya.
mutlu yaşadım, öldüm yine mutlulukla,
vasiyetim var size buraya yatarken.
isterim taşıma kazınsın şu dizeler:
içinde yatanın özlemiydi bu makber;
avcı dağdan buradaki evine iner,
denizci yine bu eve döner denizden.”

-robert louis stevenson

@kendine rebellious derdimi tercüme ettin.
istisnalar da vardır tabiki, ama güzel bi ilişki yaşadıysanız normal gayet.

ne?

darwinist değilim ama evrim böyle yürümez.
60 milyon civarı süren evrim 2 ilaçla olmaz, zaten anatomik ve sistolojik olarak inceleyince benzerlik açıkca görülüyor. mesela gırtlak yapımız nerdeyse aynı ama insan gibi konuşamıyorlar öteki taraftan papağanlar veya lir kuşları birebir insan sesi çıkartabilirken gırtlak yapımızda benzerlik çok az yani bu konuşma da milyonlarca yılda oluşmuş bir olgu 2 ilaçtan ziyade.

sempatik sinir sistemi

windows yerine linux kullanmak kesinlikle mantıklı, özellikle optimizasyon konusunda.

19-20 net

bu soruna çoğu insan "sen kusduğun şeyi tekrar yermisin" diye cevap veriyor. böyle iğrenç kulaktan doğma bir cevap aşırı saçma.
ulan bir kere insan lan o, insan. geçmişte de kurduğun bağda kusmuk gibi bir şey ozaman -günümüzün en büyük derdi tabii- insan kalıbından, geçmişinden utanır biraz.

ölüm gurmesi
yaşamak vurgusu yüzüme çarptı yine
yaşıyomuydum zaten beton bi şehrin, yeşil kalbinde
sorsan;
deniz kıyısında bir ev isterdim
çok iyi yüzme bilmezdim
ama belki de bu yüzden, senin hayallerinde boğulup gitmelerim
bi şiiri bu kadar güzel sevişim
içinde, sen varsın diyemi
peki neden kendimden nefretim
içim senin ile dolmadığı içinmi
ne olur sanki boş versek şimdi bütün bedenleri
keçileri kaçırmış gibi davranan ilgi gudubetlerini
onca isin ve pasın arasından bulabilirmiyiz birbirimizi?
yakamozu olabilirmiyiz mesala yakın denizlerin?
kışı hatta baharı bütün çiçeklerin
umudu yada bütün filmlerin
kaçağı olmak varken aşkın neden ölmeyelim şimdi?
neden gömmeyelim bu vücudu?
ne kadar iki yüzlüyüz demi
ölürüm dedikten "o" gittikten sonra
neden ölmeyişimiz
neden kafamıza sıkıp gitmek bu kadar kolayken zulme katlanmamız?

-ahger

herkes mutlu olmak istiyor ama insanlar mutsuzluğu da içten içe seviyorlar hatta istiyorlar, çünki insan mutsuz olduğunda güçlüde oluyor, insanlara bakıp "bakın ben ne kadar kötüyüm" diyebiliyorlar.
ajitasyon=güç gibi bir olgu kanımca.

un eler gibi insan elemek, şu kürt şu solcu şu militan..
üzücü :/

gece yürürken kulaklık takıp dinlenilecek güzel bir şarkı.

kitap önerisi yapılan bir tanıma bile kulp bulmak kimin yararına anlamıyorum, kitap önermenin iyisi kötüsü olduğunu da yeni yeni kavradım..

son dönemde okuduğum rıza kıraç'ın londra'da hoş cinayet kitabı.
genel akıcılığı, sizi olayın içine çeken farklı açılardan olayı anlatışı, dizi izler gibi okumanıza vesile oluyor.
ve stefan zweig'ın satranç başta olmak üzere tüm eserleri, tek solukta müthiş bir hikayeye sanki yaşayan kişi anlatıyormuşcasına tanık oluyorsunuz.

bana uyumak çok algılanamaz bir şey gibi geliyor. yatağa yatıyosun bi anda haberin bile olmadan gözlerin kapanıp açılıyor ve aradan 7-8 saat geçmiş, yattığımda sürekli bunu düşündüğüm için asla uyuyamıyorum sızıyorum.
sizede oluyormu?

ambulans ile yaptığımız müdahaleleri vaka formuna alırken karşılaştığım içler acısı olay.
vakanın verilme sebebi regl ağrısı, 30 yaş kadın....

tıpta buna "kraldan çok kralcılık yapmak" deniyordu sanırım.

infazlardan başka eğlencesi olmayan sefiller; açlığın hırsızlığa, hırsızlığında geri kalanına ittiği zavallılar; on iki yaşında tutukevine düşen, on sekizinde zindana giren, kırkında giyotin sehpasına çıkan, acımasız ve adaletsiz bir dünyanın bahtsız çocukları; bir okulla ve bir atölyeyle iyi, ahlaklı, yararlı kılınabilecekken işe yaramaz bir çuval gibi kâh toulon zindanında kâh özgürlükleri ellerinden alındıktan sonra yaşamlarını da alarak clamart'daki ölüm mahkumlarının gömüldüğü yoksullar mezarlığına fırlatarak ne yapacağınızı bilemediğiniz bahtsızlar.
-victor hugo (bir idam mahkumunun son günü)

idam lanetini mükemmel şekilde anlatan bir alıntı

biraz da işin hakiki yüzüne bakmak lazım, ben de hayvan severim bu yüzden bu fikri biraz desteklemek lazım tamamen çürütmek yerine. veteriner kliniğinde çalıştığım bir dönemdi, hertürlü sokak hayvanınada bakıyorduk ve durumları okadar kötü idiki koskoca adam bile ağlar, bir sürü kedi elimizde müdahale ederken dahi ölüyordu, köpeklerde öyle, bir ton cilt hastalıkları ve sistemik hastalıklarla mücadele ediyorlar ve sormak lazım iyi hissediyorlar mı? habire pavkırıyorlar, ama sosyal yönünü asla desteklemiyorum insanlar yüzünden saldırgan olan hayvanlar insanlara havlayınca sosyal problem oluyormuş çok saçma ve tabii bizde suçluyuz herkes evinin önüne veya bir yere mama koysa, barınaklarda işlerini muntazam yapsa, dövmek yerine sevse bu sorunlarda olmaz. (bkz: kısır döngü)

"eğer mahalledeki köpeğe selam vermeye başladıysan, adam olmana çeyrek kalmıştır."
-sadri alışık

cem yılmaz'ın muntazam bir aktif zekası, yılmaz erdoğan 'ın ise doğduğu yaşadığı yerlerden gelen melankolik kültürü, sanatçı kişiliği onu derbeder olmaktan koruyor gibi, adam sanki hayatın felsefesini çözmüş.

cem yılmaz gösterilerinde adeta zafer sarhoşu gibi, kesin gülünecek gözü ile bakıyor. fakat film ve aktörlüğüne laf edilmez.

yılmaz erdoğan daha dinamik ve müşkülpesent geliyor bana, ikisinin sidik yarışmasını yapmak pek mantıklı gelmiyor aslında ama kötüye de kötü demek gerekiyor bir yerde