alfredo yazar profili

şaman doğrudan bu yolun uygulayıcısı, rehberi, aracı kişidir. yani ruhlarla, doğayla, görünmeyen âlemlerle iletişime geçen; topluluğun iyileştiricisi, yol göstereni, hatta kimi zaman koruyucusudur. davulu, nefesi, ritüeliyle köyde ya da obada farklı bir yeri vardır.

şamanist ise o inanca bağlı kişidir. yani bir şaman olmayabilir, ritüelleri uygulamayabilir ama dünya görüşü olarak doğanın ruhuna, gök tengri’ye, ataların varlığına inanan kişidir. şaman’ın öğrettiklerini benimseyen, o inançla yaşayan insana şamanist denir.

şamanist olmak sadece bir davul çalıp tütsü yakmak değil. evrenin fısıldadığı en küçük sesi bile duymaya çalışmaktır. gökyüzüne bakıp “ben küçüğüm, evren büyük” diyebilmek, kendi kibrini eritebilmektir. taşın suskunluğunu, kuşun sabah ötüşünü, suyun akışını birer tesadüf değil, anlam yüklü bir mesaj olarak görebilmektir.

şamanist, doğayı kendine hizmet eden bir araç gibi görmez. onunla birlikte yaşar, onunla konuşur, ondan öğrenir.

modern insanın unuttuğu en basit gerçeği hatırlamaktır aslında: evrende yalnız değiliz, çünkü her şeyin bir ruhu, her şeyin bir hikâyesi vardır.

kısaca özetlersek şaman işi yapan, aracı olan kişidir. şamanist ise o yolu benimseyen, ona inanan kişidir.

bugün yürüyüş yaparken oradaki bir ağaca sarılasım geldi. gidip sarıldım. o kadar iyi geldi ki anlatamam. şamanist olduğum için bunu arada bir yaparım. doğaya saygım sonsuzdur.

alper mestçi’nin elinden çıkan sahipli dizisi aslında türk korku sektörünün “uzun format” denemelerinden en cesurlarından biri. mestçi zaten musallat’tan beri cin–büyü–muska hattında bir “korku evreni” kurmuştu. siccin serisiyle iyice yükselen ivmesini, bu sefer dizi formuna taşımaya çalıştı. işte sahipli de burada devreye giriyor.

dizi, klasik mestçi işlerinde olduğu gibi sıradan insanların hayatına musallat olan tekinsiz varlıkları merkezine alıyor. ama farkı şu: sinema filminde 1,5–2 saate sığan korku unsurlarını burada bölüm bölüm, yavaş yavaş örüyor. ritmi düşük bulan çok oldu, ama aslında bu tempo mestçi’nin bilinçli tercihi gibi: korku sadece “çığlık attırma” değil, aynı zamanda izleyiciyi ağır ağır huzursuz etme sanatı.

dizide köy–şehir arasındaki kültürel çatışma, “atalardan gelen lanet” fikri ve insanların bilinçaltına kazınan dini motifler sürekli ön planda. mestçi’nin en sevdiği şeylerden biri de izleyiciyi “ya bu gerçekten oluyor olabilir mi?” diye düşündürmek. sahipli bunu iyi başarıyor.

ama elbette kusurları da var. düşük bütçenin izleri, diyalogların bazı sahnelerde yapay kalması, oyunculukların zaman zaman “fazla kasması” çok konuşuldu. yine de, türk dizi dünyasında bu kadar “niş” bir alana girip cesurca iş yapabilen pek az yönetmen var.

özetle: sahipli, mainstream bir korku dizisi olmaktan çok, alper mestçi’nin kendi külliyatına açtığı yeni bir defter. sinemadaki tek atımlık korkuları bir kenara bırakıp, hikâyeyi katman katman açmayı denedi. sevenine “vay be” dedirtti, sevmeyenine “bu ne yavaşlık” dedirtti. ama kimse görmezden gelemedi.

şaman müziği

avrupa yakası 2004’te başladı, 2009’da bitti ama hâlâ hafızalarda “efsane sitcom” olarak yaşıyor. gülse birsel’in hem yazıp hem oynadığı bir işin bu kadar tutması aslında şaşırtıcı değil. çünkü hem dönemin şehirli mizahını, hem de aile içi çatışmaları çok ince bir dille işledi. sütçüoğlu ailesinin ev halleri ile dergi ekibinin absürt dünyası arasında gidip gelmek, izleyiciye iki farklı sitcomu tek pakette sunuyordu.

kadrosu zaten yıldızlar geçidi gibiydi. gazanfer özcan, hümeyra, engin günaydın, binnur kaya, tolga çevik, gülse birsel, ata demirer, peker açıkalın, hasibe eren... liste uzar gider. her karakterin kendi repliği, kendi geyiği, kendi enerjisi vardı. taklit edeni çok oldu ama hiçbiri aynı etkiyi yaratamadı.

ödül işine gelirsek, dizi neredeyse yayınlandığı her yıl altın kelebek’te “en iyi komedi dizisi” ödülünü aldı. oyuncular da tek tek ödülleri topladı: gülse birsel, ata demirer, engin günaydın, peker açıkalın, binnur kaya, hasibe eren... hatta gazanfer özcan’a “onur ödülü” verildi. yani sadece izleyici değil, sektör de diziyi alkışladı.

kısacası avrupa yakası, türk televizyonunda “sitcom” kelimesini gerçekten hak eden ender yapımlardan biri oldu. bugün bile tekrarları açıldığında güncel bir şaka duymuş gibi güldürebilmesi, onun en büyük başarısı.

muhabbet sohbet etmek istemediğim zamanlar kapatıyorum. eğer hayatımın aşkı buradaysa kusura bakmasın. biraz mücadele etsin. nickaltıma filan yazsın derdini, açarım. *

şener şen ile kemal sunal kıyaslamak biraz kahveyi çayla kıyaslamak gibi... ikisi de bambaşka keyif ama kültürün tam ortasında. kemal sunal saf, temiz, halkın içinden çıkan safdil karakteriyle milyonların gönlünde yer etmiş, yüzüne baktığında zaten gülmeye başlıyorsun. şener şen ise oyunculuk repertuarıyla daha geniş. kötü adam, komik adam, dram... hepsini taşıyabilmiş.

birini izlerken iyi ki böyle saf kalmış insanlar var diyorsun, diğerini izlerken ulen bu adam her rolde başka biri oluyor diye şaşırıyorsun. türk sinemasının tadı ikisi birlikte, biri tek başına kahkaha, diğeri hem kahkaha hem ders.

anımsamak, hatırlamanın daha şiirsel olanı. “hatırladım” dersen düz bir bilgi aktarımıdır. ama “anımsadım” dersen hafif bir edebiyat sosu dökmüş olursun.

biraz goygoy yapıp eğlenip gülmek istiyorum. ama olmuyor.

ne dedin sen?

merak edip youtube'dan baktım. tlc suç ve araştırma kanalının yayınladığı 1. sezon diye adlandırdıkları 5 adet video var.

çarpıcı, dikkat çeken video görseli kullanmışlar. bir tanesini izliyorum. başa gelmeden ders alınabilecek türden.

markayı kesinlikle tescillettirin. e-devlet üzerinden marka tescil işlemlerinizi kendiniz bile yapabilirsiniz. o kadar kolay yani.

her yerde her ortamda bulunan insandır. bir de yaşı bir hayli büyükse, saygısızlık olmasın diye susturamazsın. işte o zaman kafa patlatır.

onun fotoğraflarını sileli çok oldu.

kafa rahatlığıdır.

anormal derecede normaldir.

evde kimse olmamasına rağmen az önce hızlı hızlı konuşan bir kadın sesi duydum. ilk defa oldu ve bir an tırsmadım değil. arkadaşlar, ben galiba gidiyorum. kendinize iyi bakın.

kendimi düşünmek buna dahil mi?