andromakhe yazar profili

sevdiğimiz insanın zamanla sevginin arsızlığına boğulup kendini bizim için vazgeçilmez zannederek bize istediği gibi davranmaya başlaması ve bunu çok geç fark etmemiz ya da fark etsek bile aptalca hiçbir şey yokmuş gibi devam etmemiz.

--! alıntı !--

beceremedim anne
ne dersen de büyüyemedim
onlar çoklar hep haklılar
ben de varım az çok diyemedim

ikiye on kala / anne ben

--! alıntı !--

hayal kırıklığı.

bence acının bitişi onun varlığını kabul etmekle başlıyor. insanız ve bu hayat bize bir şekilde acı, ıstırap ve mutsuzluk sunuyor. acının varlığını kabul edip hayatı ona göre yaşamak yani mutsuzlukla mutlu olmayı öğrenmek bana göre daha kolay. yani bir gün öleceğimizi bildiğimiz halde yaşamaya devam etmemiz gibi bir şey. böylece insan gereksiz bir umuda kapılmadan yaşıyor ve bir şeyler olumlu yönde gittiğinde aslında daha fazla haz alıyor. ama tersi bir durumda daha da acı çekiyor.

yaşanılan, gözlemlenen olaylar karşısında herkes gibi üzülüp sevinemememin, onlar gibi tepki veremememim bir hissiklik hali olmadığını, bunun benim kendi karakterimle ilgili olduğunu fark ettim. demiyorum ki duygusuz biriyim, sadece yaşanılan durum veya olayları diğer insanlar gibi abartmıyorum ya da benim daha farklı, daha anlamlı bulduğum şeyler var. sizlerle aynı değer ve yargılara, duygulara sahip olamam ve bu beni duygusuz biri yapmaz.

ılık bir akşam üstü kulaklığını takıp, sahile ekilmiş sümbül çiçeklerinin kokuları eşliğinde, küçük bir yürüyüş ardından tam deniz kıyısındaki bankta oturup sustuğun, susturulduğun, özlediğin ve öfkelendiğin her şeyin burnuna bir yosun kokusunun çarpması bahanesiyle dışa vurulması.

kahraman deniz seni tanımasam buradan

ben eylül sen haziran

bir eylüldü başlayan içimde
ağaçlar dökmüştü yapraklarını
çimenler sararmıştı
rengi solmuştu tüm çiçeklerin
gökyüzünü kara bulutlar sarmıştı
katar gidiyordu kuşlar uzaklara
deli deli esiyordu rüzgar
dağılmıştı yazdan kalan ne varsa
yaşanmamış bir mevsim gibiydi bahar

neydi o bir zamanlar
sevmişliğim, sevilmişliğim
o heyheyler, o delişmenlikler neydi
ne bu kadere boyun eğmişliğim
ne bu acıdan korlaşan yürek
ne bu kurumuş nehir; gözyaşım
önümdeki diz boyu karanlıklar da ne
ne bu ardımdaki kül yığını; elli yaşım

beni kötü yakaladın haziran
gamlı, yıkık eylül sonuma
bir ilk yaz tazeliği getirdin
masmavi göğünle
cana can katan güneşinle
pırıl pırıl engin denizinle girdin içime
çiçekler açtı dokunduğun
çimler büyüdü yürüdüğün
ve güller katmer oldu güldüğün yerde

başımda senin kuşların kanat çırpıyor şimdi
oldurduğun yemişlerin ağırlığından
dallarım yere değiyor
güneşi batmadan saçlarının
bir dolunay doğuyor bakışlarından
gün boyu senden bir meltem esiyor yanan alnıma
uykusuz gecelerim seninle apaydınlık
başım dönüyor, of başım dönüyor yaşamaktan
ölebilirim artık

ölme diyorsan; gitme kal öyleyse
sarıl sımsıkı, tenim ol, beni bırakma
baksana; parmak uçlarım ateş
lavlar fışkırıyor göz bebeklerimden
hadi gel, tut ellerimi, benimle yan
benimle meydan oku her çaresizliğe
benimle uyu, benimle uyan
birlikte varalım on üçüncü aylara


--alıntı!--

son zamanlarda her insanın bazen böyle bir isteğe kapılıp çok azının bunu gerçekleştirme imkanı bulduğunu düşünüyorum. ya maddi sebeplerden ya kendine olmayan inancından ya da sorumluluklarından kaçamaması etki ediyor olabilir elbette...

artık her şey bize o kadar sıkıcı ve işlevsiz geliyor ki! hem eski zamanlara iç çekiyor hem de eski zamanlardaki sıcaklığı yaşamak için arkadaşlarla buluşulduğu zaman telefonlardan kafamızı kaldırmıyoruz. ne kadar üzücü. söylendiğimiz, rahatsız olduğumuz şeyler bile sadece lafta kalıyor çünkü yaşadığımız tükeci toplum bizi içten içe kemirip yok ediyor ve sadece saksı işlevi görmeye başlıyoruz. kalabalık bizi yoruyor ama yalnız kalınca da kendimizle kalmak bizi korkutuyor. ne yapmak istediğimizi bilmemek de her şeyden ve herkesten kaçıp huzuru bulacağımıza dair bir safsatayı kulaklarımızda çınlatıyor.

bence bir şehri tanımanın en iyi yolu gece vakti sokaklarında gezip insanların telaşa ve sohbetlerine tanık olup gözlem yapmaktır.

küçük sakin bir şehirde deniz manzaralı, bolca güneş alan, iskandinav tarzı mobilyaların olduğu, bilinmeyen resim ve heykeltraşların eserlerinin olduğu, kahverengi ve yeşil tonlarının bitkilerle desteklendiği, oldukça az ama fonksiyonel eşyaların olduğu genişçe, ferah bir ev.

gece mi gündüz mü bu sisli gökyüzü?
kuşları göçüp gitmiş
bir boşluk ki bize kalan.
bir yaprak gibi savrulmuş yeryüzü,
toprağın kokusuna karışmış hikayeler
bize kalan.
kendimi unuttum zamanın kıyısında
kuşların şarkısını mırıldandım ıslığımla,
karanlıkta,
ve yağmurda.

gerçek mi rüya mı bu sonsuz gökyüzü?
yıldızlar sönüp gitmiş
bir boşluk ki bize kalan.
bak yavaş yavaş silindi yeryüzü,
ağacın köküne sarılmış anılar
bize kalan.
kendimi unuttum zamanın kıyısında
kuşların şarkısını mırıldandım ıslığımla,
karanlıkta,
ve yağmurda.