yazarların bugün kendilerinde fark ettikleri şeyler

saçlarım dağılmış uzanırken birden dönüp başımı yastığa dayayıp bakmam ve saçlarımın yüzüme düşmesi... masum ve çekici olduğumu fark ettim.

vücudumun her kıvrımının sevilmek için, okşanmak için ne kadar iyi olduğunu fark ettim. yumuşak ve pürüzsüz.

sohbetimin çok sürükleyici olduğunu fark ettim.
çoğunlukla kiminle konuşsam en az bir saat o kişiyi konuşturduğumu fark ettim.

kibar bir insan olduğumu fark ettim. rica etmeyi, teşekkür etmeyi dilimden düşürmüyorum. (çok sinirlendiysem ayrı tabii)

merhametli olduğumu fark ettim. bana hak etmediğim şekilde davranan insanlara bile bir zaman sonra kucak açtığımı fark ettim.

bazen hissiz olduğumu fark ettim. insanların acıma duygusuyla yaklaştığı olaylara bazen hiç bir şey hissedemeden öylece kalıyorum.

şehveti sevdiğimi fark ettim. kim sevmez ki şehveti diye sorulabilir. bundan utanmıyorum, sakınmıyorum. kendimi suçlu hissetmiyorum. suç olmadığını biliyorum. anlık arzuları değil ben o arzunun kendisini seviyorum.

sinemaya gitmeyi çok sevdiğimi fark ettim. o karanlığın içinde sadece ekran ve ben varım. varsa bir de yanımda sevdiğim biri. kayboluyorum o sahnelerde. kendimi unutuyorum.

sinir - stresin modumu ve iştahımı düşürdüğünü fark ettim. zayıfladığımı fark ettim. bile isteye niyetlensem bu denli zayıflayamazmışım. önceden sığamadığım şort 2 numara büyük geliyor. sevinemem zannettim ama modumun yükselmesi bi’ oynak şarkıya baktı. yuuooo murat övüç twiti falan okumadım. *

sözlükte kimse yok sanırım.

instagram efektlerinde yeşil gözün bana yakıştığını farkettim. hemen koşup yeşil lens aldım fakat efektlerde olan estetik müdahalelerini hesaba katmamışım. yeşil göz bana yakışmıyormuş her şeye atlamamak lazım.

ne kadar harika ve mükemmel bir insan olduğumu farkettim. yani yüce mevlam melek yaratıcakmış derken beni yaratmış o derece. tüm gün oturup ne kadar harika bi insan olduğumu falan düşündüm. aynen böyle oldu.

kendimi bir yazar olarak kesinlikle nitelemiyorum. ama yazıyorum kendi çapımda. bazı günler, artık hiçbir şey yazamayacağım düşüncesi oluşuyor aklımda ve çok üzülüyorum.

anlamsız bir özlem ve merak; suyun altına her girdiğimde aklım başka yerlere gidiyor.

yalnız kalmayı sadece yalnız değilken istediğimi fark ettim, yalnız kalınca sıkıcı oluyormuş biraz gerçekten of.

baba müslüm dinlemeyi özlediğimi farkettim. sabah 7 den beri dinliyorum hatta cuma namazını kılarken bile kulağıma bir şarkısı çalındı, allahım affet.

hayatta ve evrende bir toz bulutundan bir topraktan ya da açıp ve solan bir çiçekten farkımız olmadığı. düşünüyorum bazen dertleri gözümde ne büyütüyorum dünyadaki rolümüz bu kadar kısa ve küçükken ama insanın da yaradılışı bu biliyorum.

babamı aslında ne kadar özlediğim,yendiğimi sandığım şeyin bana tekrar sorulunca aslında onun beni yenmiş olması onun hakkında konuşurken sesimin titremesi,gerçekten de şakasını yaptığım hiç bir şey hissetmemenin aslında gerçek olması.

aslında boş kalmayı istesem de hıncahınç dolu bir hayatın tam benlik olduğunu farkettim bir kere daha ama bu sefer idrakta var tabii.koşturmacalarla geçen günün sonunda mutlu bir şekilde oturuyorum şu an mesela.bacaklarım ağrıyor, ağlayacağım ama mutluyum.
insanlarla pek uğraşmıyorum artık.ya da uğraşacak kişi denk gelmedi emin olamadım şimdi bak.

galiba akıntıya karşı değilde artık akıntı ile beraber yüzmenin zamanı geldi.yaz bitmeden yüzebilseydim de iyiydi.
şimdi bunları söyleyip de yarın tam tersi bir ruh halinde olmam umarım.

yazmayı çok seviyorum. konuşmak yerine yazarken kendimi daha rahat ifade edebiliyorum.

aşırı yemek yediğimi her an aç hissettiğimi ve 2 haftada 11 kilo aldığımı farkettim. bunun sebebini ruhsal olarak iyi olmayışıma bağladım.

yine çok yiyorum abv*. çok da uykusuz ve yorgunum btw*.

psikolojik olarak ailemdeki bir çok kişiden daha dayanıklı olduğumu fark ettim.ailemin orta yerine düşen kanser haberini en sakin karşılayan ben oldum yine. en mantıklı, en çözümcül yaklaşan ben oldum.
ailemde en yumuşak noktamım abim olduğunu fark ettim. abim ağlayana kadar gözümden bir damla yaş damlamamıştı çünkü.

yanlış bir saç kesimi yaptırmış olduğum. kafamın kuş yuvası gibi olacağını tahmin etmemiştim. bugün yanlışlıkla kamerayı açıp kendimi görünce kafamın üstünde ikinci bir kafa olduğunu da anlamış bulundum.*

çok zayıfladığım. tartıya çıkınca şok geçirdim resmen. anneannem iskelete döndün, diyordu da inanmıyordum.

yoğunluktan bu gün sözlüğe bakamadigimi farkettim ...