arthur dent yazar profili

çileden çıkartır. bunu genişletebiliriz de;

yürüyen merdivenin en sonuna gelince yavaş yavaş yürüyen insan (arkadaki bana çarpar mı umrunda değil)

dönen avm kapılarından çıkarken yavaş yavaş yürüyen insan (arkadakine benim yavaş olmamdan ötürü kapı çarpar mı düşüncesi yok)

metroya ilk duraktan binerken en önde olmasına rağmen yavaş yavaş yürüyen insan (oturamamınıza sebep olur. arkadakileri yavaşlatır o sırada diğer kapıda daha hızlı yürümeyi akıl edebilen bir insanın arkasındaki kalabalık boş yerlere oturur)

bu örneklerdeki insanların ortak bir noktası vardır. hepsi bencildir. sadece kendilerini düşünürler. böyle olduklarından son derece eminim.

tek yastık + 2 krilent + ekstra battaniye. uyurken bunlarla düğüm olmazsam uyuyamam.

doğma büyüme istanbul’lu olduğu için diğer bütün şehirler köy gibi geliyordur. yaşamayan bilemez.

dümdüz tavuk pilav. fakat yağı biraz fazla koydum sanırım bu sefer.

size bir dilek hakkı veren lambadan çıkan cin'den, dileğinizin ''kabul olmamasını'' dilemenizdir.

aynı zamanda bilimin de en büyük referansıdır.

(bkz: biyomimikri)

amacım bir kuşak çatışması değil. saçma bulurum zaten bunu. sadece bir yerlerimden uydurduğum tespitlerimi yapacağım;

bence en ''yalnız hissetmemesi'' gereken ve en apolitik kuşak z kuşağı sanırım. her yerde siyasi konularda korkusuzca konuşmaları belli bir ideolojik altyapıya sahip oldukları ya da bildikleri için değil de biraz ''patavatsız'' oldukları için. her konuda konuşabiliyorlar aslında patır kütür. bu o konuda bilgili olduklarını göstermiyor. anlamsız bir özgüven var. bu kötü bir şey mi? yerine göre değişir. uçurumdan düşmemek için bağlaman gereken bir ipi bilmemene rağmen anlamsız bir özgüvenle ''- ben bağlarım'' diye öne çıkarsan kendini çığlık atarken bulabilirsin.

yalnız hissetmemeleri gerektiğinin nedeni ise çok açık. neredeyse bütün bir kuşak yokluk çekiyor ve internet aracılığıyla birbirlerinden haberdarlar. yaşadıkları şeylerin aynılarını diğer yaşıtlarının da yaşadıklarını çok iyi biliyorlar.

mesela bu diğer kuşaklar için böyle değildi. diğer kuşaklar kendi kısıtlı sosyal çevrelerince kendilerini tanımlıyorlar ve kıyaslıyorlardı. o yüzden çektikleri dertleri ''kişiselleştirme'' eğilimleri de çok fazlaydı. twitter'ın da biraz yardımıyla yine de gezi gibi gayet büyük bir eylem bu kuşaktan çıktı. kısıtlı sosyal çevreler birleşe birleşe aslında herkesin aynı şeyleri yaşadığını onlara gösterdi. bu yüzden geçmişte yaşadıkları şeyleri kişiselleştirmemeleri gerektiğini 25'den sonra anladıklarını ve kendileriyle barıştıklarını düşünüyorum.

ezcümle bana bu kadar apolitik olmaları çok garip geliyor. bu kadar imkana rağmen. ilginç.

not: tabii ki her bir birey için geçerli değil bu dediklerim. kendimce genele vurduğum gözlemlerim.

haftada bir yaptığım eylem. can sıkar. çantamı toparlarken şarj aletini görüp; ''oh unutmadım bu sefer'' diyip, yine de almayarak mallık sınırlarını zorladım son sefer.

ülkelerin yönetimi hariç her alanda öncü olan kuşaktır. ülkelerin yönetimini de aldıkları zaman dünya çok daha güzel bir yer olacaktır. kuşaklar içerisindeki en donanımlı kuşaktır kanımca. çünkü hem mekanik dünyayı hem de teknolojik dünyayı çok iyi özümsemiş, üretmiş ve kullanmışlardır.

ayrıca emin olun y kuşağı çocuklarını biraz şımarık yetiştiriyor gibi gözükse de hiç de öyle değil. çocuklarını ''birey'' olarak yetiştiriyorlar. yüzlerce çocuk tanımış biri olarak yazıyorum bunu. bu çocuklar çok daha donanımlı olacaklar. çünkü bu çocuklar ne x kuşağı gibi eski kafalı, ne y kuşağı gibi paldır küldür büyütüldüler, ne de z kuşağı gibi ''ekrana'' hapsedildiler. çoğu şeyi yaşamış ve özümsemiş y kuşağı tarafından yetiştirildikleri için üzerlerine düşülüyor ve alması gereken şeyleri olması gerektiği kadar alıyorlar.

işte o zaman tüneli git gide daralıp bir solucan deliğine dönüşüyor. oranın sonuna ulaşırsan zamanda yolculuk yapabiliyorsun.

selamlar, keyifli yayınlar olsun. bilim yayınını iple çekiyorum.

seksten daha zevkli anlarda başı çeken olay. hiç uğraştırmaz, direkt soyulur. keşke her şey böyle uğraştırmasa…

tanımam etmem. çünkü hiç var olmadı.

(hangi yazarları tanıyıp tanımadığınızı buraya yazarak acaba bu yazarlar üstteki yazarı tanıyor mu diye gecelerce beynimizi kemiren sorunsala bir nevi merhem olabilirsiniz)

(bkz: bir üstteki yazar hakkında başlığına tanımıyorum yazmak)

bir üstteki yazar hakkında düşünülenler başlığındaki yazarlar hakkında “tanımam etmem” yazan yazarlar acaba başlığı; bir üstteki yazar hakkında düşünülenler değil de “bir üstteki yazarı tanıyor musunuz mu sanıyorlar?” diye düşündürterek, bir alttaki yazarı düşünmemizi (yani kendilerini) mi sağlamaya çalışıyor diye kendi kendimize sordurtan yazarlardır.

ne yapmak nereye varmak istemektedirler?

geçen gün bana bir şey diyecekmiş; ama makilerin oraya gelmem gerekiyormuş. tırstım gitmedim. acaba ne diyecekti?

felan demesi.

bu ne kadar rahatlatıcı bir şeymiş şu yaşımda keşfettiğim için kırgınım kendime. niye hiçbiriniz demedi bu zamana kadar.

ikinci bir ihtimal ise kafayı kırdım sonunda.

çok ağlak bir tarzı var. yaş ilerledikçe bayıyor.

tonla sözlükte yazdım. sanırım etkileşim oranı en az olan sözlük burası.

maç esnasında koşuyolu’ndan duyulmuştur. bir karagümrük maçında bu kadar “ses” çıkarmıştı taraftar. inanılmazdı.