ne zaman ümitsizliğe düşsem aklıma mehmet akif'in atiyi karanlık görerek azmi bırakmak şiiri geliyor. bir şiir ancak bu kadar güç verebilir insana.
âtiyi karanlık görerek azmi bırakmak..
alçak bir ölüm varsa, emînim, budur ancak.
dünyâda inanmam, hani görsem de gözümle.
imânı olan kimse gebermez bu ölümle.
ey dipdiri meyyit, "iki el bir baş içindir."
davransana.. eller de senin, baş da senindir!
his yok, hareket yok, acı yok.. leş mi kesildin?
hayret veriyorsun bana.. sen böyle değildin.
kurtulmaya azmin neye bilmem ki süreksiz?
kendin mi senin, yoksa ümîdin mi yüreksiz?
âtiyi karanlık görüvermekle apıştın?
esbâbı elinden atarak ye'se yapıştın!
karşında ziyâ yoksa, sağından, ya solundan
tek bir ışık olsun buluver.. kalma yolundan.
âlemde ziyâ kalmasa, halk etmelisin, halk!
ey elleri böğründe yatan, şaşkın adam, kalk!
herkes gibi dünyâda henüz hakk-ı hayâtın
varken, hani herkes gibi azminde sebâtın?
ye's öyle bataktır ki; düşersen boğulursun.
ümmîde sarıl sımsıkı, seyret ne olursun!
azmiyle, ümidiyle yaşar hep yaşayanlar;
me'yûs olanın rûhunu, vicdânını bağlar
lânetleme bir ukde*-i hâtır ki: çözülmez.
en korkulu câni gibi ye'sin yüzü gülmez!
devamını gör...