born to be happy yazar profili

böyle bir arkadaşım vardı. ekmek yemiyorum hatta akşam saat dörtten sonra yemek bile yemiyorum dıyerek yarım kilo kuruyemiş yiyordu her gün. kaju, badem gibi yağlı kuruyemişler. iki dilim tam buğday ekmeği arasına peynir koyup yese daha sağlıklı olacağını düşünüyorum.

bence hepimizin aklından geçen ortak bir hedef var.

sık sık bana "beni unuttun sanırım" bildirimi gönderiyor. darlayan bir flört gibi. yav bi git sen de uğraşamayacağım bugün diyorum içimden. alıştırma yapasım varsa bile bazen o böyle trip attıkça kaçıyor bazen de ağlamaklı suratı vicdan azabı oluyor. toksik bir ilişki ama faydasını görüyorum.

sokakta çer çöple oynayıp mutlu olmak istiyorum. amaçsızca uzun ve düz bir sopa bulup ganimet gibi eve götürmek, yıkılan binanın tuğlasına dürbün muamelesi yapıp keşfe çıkmak istiyorum.

çernişevski-nasıl yapmalı?

kitap: dimitri dimov-tütün
film: 4 months, 3 weeks and 2 days

arkada gojira çalıyor

"köprü üstü aşıkları" olarak çevrilen "les amants du pont-neuf"
night on earth
barfly
son zamanlarda izlediğim "wristcutters: a love story"
the perks of being a wallflower
bence her film tek başına ve içerken izlenir ama bazı filmler daha bir izlenir.

on iki yaşındaydık ve hoca sıralarımızı ayırmıştı. hiç sevmediğim bir kızla oturtmuştu onu. çok kıskanmıştım ve çok üzülmüştüm. ama birbirimize not fırlatıyorduk. o benim adımla kağıtlara grafitiler yapıyordu. daha sonra hiçbir sevgilimden böyle el emeği hediyeler almadım. bak bu da üzdü şimdi.

enternasyonal.

balkonda oturdum kedi kavgası izliyorum. ikisi de miyavlamıyor bağırıyor birbirine. hani kedilerin değişik bir çığlığı var ya. ikidir kısa tımıklaşmalarla bir atak yapıp ardından uzaklaşıp tekrar bağırmaya başlıyorlar. o minik başlarıyla birbirlerine meydan okuyorlar toslaşır gibi. bir sigara daha yaktım çocuklar dağılsın diye bekliyorum. ıslık çalıp pisi pisi çekerek ayırmayı denedim ama aralarında değişik bir gerilim var, beni sallamadılar. ben bunu yazarken biri çekip gitti, artık ben de yatabilirim gönül rahatlığıyla.

bunu bir tatmin ya da intikam yönetimi, vefa belirtisi her ne olarak göreceksiniz eğer sürekli hatırlanıp anılmaktan daha güzeli, daha iç yakanı var. bir anda akla düşmek. bence onu dileyin. unutama beni demek yetersiz çünkü insan unutamaya unutamaya alışır ve unutur. ama o an bir anda aklına gelen geçmişe dair özlemle karışık, yerinin dolmayacağını buram buram bildiğin boşluk hissi yok mu.

çocukların neden sorusunu sormayı daha önce düşünmediğim konular için sorduğu "neden"li soruları yanıtlaması bazen daha kolay ve eğlencelidir. nedenler zinciri. ama seni de düşündürür, sorgulatır. evet bu soru ise cevabını ezbere bildiğim bir soru. sorulması ne bana ne sorana bir şey katmaz.

içinde bulunduğum işsizlik süreci uzadıkça, iş başvurularım sonuçsuz kaldıkça ben giderek dibe batıyorum. bu kadar zor olmaması gerekirdi. birileri için bu kadar kolay olanın birileri için ulaşılmaz, ulaşılmaz oldukça acı verici oluşu. kendimle olan kavgam günden güne büyüyor ve tam da bu nedenle yaşama isteğimi kaybettiğim oluyor. güçlü olmak için çok mücadele ediyorum.

birkaç gündür babamla ikimiz kalıyoruz. kendisi annem evdeyken de sık sık mutfağa girer ve güzel yemekler yapar. "ev işleri müşterektir, ben eşime yardım etmiyorum,bu benim de görevim"in bilincinde olan bir insan. ben balkonda aylak aylak kitap okuyup akşama ne yiyeceğimizi gram düşünmezken işten erken çıkmış, alışveriş poşetleri ile eve geldi ama nasıl bir heyecan var üzerinde. bana mutfağa sakın girmiyorsun sana bir sürprizim var çok güzel bir tarif buldum dedi. dört beş günlük yemek yaptı, ben beğendiğim için çok mutlu oldu. ben evde yemek yapan ve hatta güzel yemek yapan, yapmaktan, ailesini mutlu etmekten keyif alan, bunu sürprizler haline de getirebilen bir erkek, baba/eş figürü ile yetiştim. yumurta bile kıramam diyen adamı mı çekeceğim. hayır prenses değilim. normali bu değil mi zaten?

sözlükte iyi ki tanışmışım dediğim insanlardan biri oldu kendisi. nezaketi, bu kadar düşünceli oluşu, güzel sohbeti için kendisine teşekkür etmek istediğim yazardır. hayat da sana aynı incelikle davranır dilerim.

iyi dans eden erkeklere çok fena düşüyorum. gittiğim dans kursunda bir bey var dans edişiyle mest ediyor beni o kadar keyif alıyorum ki kaç seferdir gidip ben dansa kadırıyorum kendisini, sapık gibi dadandım. oluru da yok ama olsa keşke be demek için geldim.

uzun kırmızı larkla başlayan hikaye ekonomik koşullar gereği adıyaman tütünü ile devam ediyor. hem de sarılmış olarak alıyorum. ama gönlüm djarumdan yana.

tadına dair kötü bir yorum yapamam zira ben bu mereti zaten çakırken içiyorum. gidip de ben bir volim içeyim diye içmeye volimle başlanmıyor. dışarıda içtiğim bira/şarap miktarı kafamı istediğim düzeye getirmemişse eve giderken bir ya da iki tane volim alıyorum ki bayılacaksam evde bayılayım. ama artık bir fiyat-performans ürünü de değil aşırı zam gelmiş. bence içmeyin, içmeyelim. rezil bir baş ağrısı da yapıyor.

vücudumdaki karbon molekülleri toprağa karışacak ve yine karbon döngüsüyle en kötü ihtimalle çimen olurum. yani hiç olmayacağız.