çok yoruldum diyerek başlamak istiyorum. hepimizin iç sesi olup ağlayarak yaziyorum. insanların her daim olduğu gibi hayal kırıklığı olmaya devam etmesi, verdiğimiz değerin her seferinde paramparça edilerek hiçe sayilmasi, acı çekmekten hissizleşmiş kalplerimize bunların yanında hayatın kendi zorluklari -geçim derdi, başarı, gelecek planları, mutlu ya da huzurlu hissetmek ve daha içimizde savaştığımız her şey- eklenince dayanamıyoruz. ağlamak geliyor, gözyaşı dökülmüyor gözlerimizden. boğazımızda tıkalı kalmış bir düğüm hissediyoruz, geçip gitmiyor. çok yoruldum gencecik yaşimda düşünmemen gereken olayları, hissetmemem gereken acıları, yaşamamam gereken durumların yükü üstümden gitmiyor. gündelik dertlerin yoğunluğundan unutuyormuş gibi yapiyorum. kendi başıma kalıp dusunmeye başladığımda ağırlığıni hissettiriyor. elbet zamanla bunlara da alisiriz tipki her şeye alıştığımız gibi. tıpkı saydıklarımın hepsini, hepimiz yaşayıp, "yaşamaya" devam etmeye çalışmamız gibi..
devamını gör...