yazarların iç dökme köşesi

buyrun dostlar, içimizi dökelim. rahatlayalım, ben baslıyorum.
dayanamıyorum artık saçma sapan şeylere ve kendı duygu durum degısımlerıme, yemın ederım bıktım. o kadar doluyum ki, ne biri dinliyor ne soruyor.. yalnızım, mutluyum cogu zaman belkı ama gecmıyor ıcımdekı bosluk. vallahı gecmiyor. her seyı denedım. bana mısın demedi, nerde yanlıs yapıyorum bilmiyorum ama yemın ederım devam edemiyorum artık. gecmiste yasamaktan bıktım, devam edemeyıp sekteye ugramaktan da.

güzel bir köşe olmuş böyle bir köşeye ihtiyacımız vardı. son zamanlarda bazı işlerim ters gidiyor * umarım düzelir, düzelmesi için elinden gelen her şeyi yapıyorum. azimli olsuğumu düşünüyorum. ama yine de ters gidebiliyor ona kafayı takıyorum. çünkü ben iş seven bir insanım, işkolik bir insanım. çözeceğiz halledeceğiz, hedeflerime yine kavuşacağım.

her şey iyi gibi gözüküyor, öyle göstermeye çalışıyorum ama gece oluyor hatta gündüz oluyor içimde ki o buhranlar bitmiyor.kendime teselliler arıyorum vs ama yok ne aklım ne kalbim söz dinliyor.birisi diyor bu kadar düşünme diğeri artık yeter yorma beni.bir insan dünyaya getirenlerinden sınav oldu mu o sınav ömrü boyu bitmez olurmuş ya...sanki bana verdikleri kağıtta ki ne sorular bitiyor ne süre.kalabalıklar içinde yalnız olmak, bu kulaklara göre ağız olmamak bu yaşımda mahvediyor.

öfkemle sorunluyum. bıktım insanlardan.

ben, öfkemden bazen korkuyorum. yazmak istedim işte.

belki insanlar haklıdır belki ben..

sakın buraya içinizi dökmek için özelinizi yazmayın ve kimseyi dost olarak görmeyin. ters düştüğünüz zaman canınızı yakmak için direkt açığınızı yüzünüze vururlar. burası böyle kalitesiz insanlar ile dolu.

ben denizimi arıyorum.

ben josefinimi arıyorum.

ben şampiyonluğumuzu bekliyorum.

gold diggerları ağlatmayı seviyorum.

çok fena bir geçiş sürecindeyim. acayip korkuyorum, kabuslar görecek kadar. bir yandan temizlik sürecine de girmiş gibiyim, her türlü eskiden kurtuluyor gibiyim. bunu da ne zaman desem bir adım geri gidiyorum ama neyse.

ne zaman mutlu olsam beynim muhakkak bana bir zamanlar üzüldüğüm ve şu an yine üzülebileceğim durumları hatırlatıyor. özellikle bu durum yaşanması mümkünken yaşanamamış bir şeyse beni bir hüzün çukuruna düşürüveriyor, çıkabilene helâl olsun..

avrupa bizi hala fesli zannediyor..
halbu ki artık sarığa geçtik haberleri yok...

hem benden uzakta olan sevdiklerimi çok özledim hem onlarla konusacak hâlim yok ...tuhaf bir ruh hâli benimkisi...en azından yazdım buraya...iyi geldi..

öyle bir iç dökerim ki burada en sağlam bina "dertler apartmanı" adlı binam olur.

bütün geri kalmışlığını ve yarım kalmışlığını dine bağlayan, bütün çözümün din düşmanlığı ile çözebileceğine inanan insanların varlığı bu ülke için umutlarımı tüketiyor.

dindarlığın ölçüsünü iktidar ve iktidar yanlısı profilden gören; hile, hurda, alavere, dalavere ne varsa hepsini din ile bağdaştıran bir zihniyetin varlığı, dindar kılığında gezinen şarlatan ve şakşakçıların varlığı kadar zarar veriyor bu güzelim memlekete.

muaviye ile ebuzer'i aynı kefeye koyan, yezid ile hüseyin'in savaşını anlamayan, ali'yi tanımaktan aciz kalan, dine düşmanlığı ve dini kabullenişi sadece basma kalıp öğretilerin ürünü olan bu kıt bakış açısı insanlığın temel sorunudur. ülkenin temel sorunudur demiyorum, insanlığın temel sorunudur diyorum.

avrupa özentisi sahte entelektüellerin protestanizm temelli sosyolojik teorileri, doğunun ruhunu anlamaktan aciz olduğunu göremeden, fark edemeden; islami topraklara ihraç etmek için gönüllü asker olmalarından, kadın hakları savunucusu olduğunu varsayan sözde özgürlükçülerin, kadının özgürleşmesini kendi kıt dünyasına indirgeyip "kadına özgürlük" nutukları sıralamalarından bıktım.

"işçi ve köylü sınıfının hakkını savunuyorum" diyerek; sınıflar arası uçurumu kapanmaz boyutlara getirenlerden, "büyük balık küçük balığı yutar" diyerek; kapitalizmin kayıtsız şartsız kölesi olan, bu kokuşmuş düzenler arasında hâla adalet arayan insanların iyi niyetinden tiksiniyorum. bu ahmakların sahip olduğu iyi niyet, bilinçli kötülükten daha kötü bir vaziyettir.

o gitti, kalp acısı gitmiyor.

canım sıkkın ya . evi yapan müteahhitle mahkemelik olacaz galiba .

köpeğim ile farklı anlamlarda iç dökme köşesi olarak kullanıyoruz o gerçekten içini döküyor hep buraya ama sonuçta başlığa gelirsek ben genelde içimi burada bi köşede yazarak döküyorum. başlığın asıl sormak istediğini görsel olarak göstermek istedim. yoksa mekanın önemi yok

komşulara karşı çok ayıp oldu

çok yoruldum diyerek başlamak istiyorum. hepimizin iç sesi olup ağlayarak yaziyorum. insanların her daim olduğu gibi hayal kırıklığı olmaya devam etmesi, verdiğimiz değerin her seferinde paramparça edilerek hiçe sayilmasi, acı çekmekten hissizleşmiş kalplerimize bunların yanında hayatın kendi zorluklari -geçim derdi, başarı, gelecek planları, mutlu ya da huzurlu hissetmek ve daha içimizde savaştığımız her şey- eklenince dayanamıyoruz. ağlamak geliyor, gözyaşı dökülmüyor gözlerimizden. boğazımızda tıkalı kalmış bir düğüm hissediyoruz, geçip gitmiyor. çok yoruldum gencecik yaşimda düşünmemen gereken olayları, hissetmemem gereken acıları, yaşamamam gereken durumların yükü üstümden gitmiyor. gündelik dertlerin yoğunluğundan unutuyormuş gibi yapiyorum. kendi başıma kalıp dusunmeye başladığımda ağırlığıni hissettiriyor. elbet zamanla bunlara da alisiriz tipki her şeye alıştığımız gibi. tıpkı saydıklarımın hepsini, hepimiz yaşayıp, "yaşamaya" devam etmeye çalışmamız gibi..