yaşamaktan sıkılmak

gerçek bir varoluş sancısı.

ulan aynı şeyleri yapmaktan ikrah geldi be. her eylem zulme dönüştü artık. sıkıldım ulan sıkıldım . yemek yemekten , tuvalete gitmekten,sabah uyanmaktan, her boktan.

monotonluktan sıkılmak ile karıştırılan durum.

birde bunun tam tersi sıkılmaktan yaşamak vardır. depresyonlara girdim 2-3 seneyi buldu sanırım. sonra iş aradım bulamadım. çevreyle dışardan işler yaptım falan ama hala mutsuzdum. baktım olmadı pandeminin ortasında iyileştim. kendimi iyi hissediyorum. her şeye gücüm yeter demiyorum ama kendimi idame ettirebilecek kadar gücü kendimde buluyorum artık. sıkılmışım 4 senedir hüzünlü olmaktan. ben de yaşamaya karar verdim millet pandemi diye kafayı yerken. yaşamak güzel mi bilmiyorum ama sürekli depresif olmaktan çok daha iyi gibi.

aha da şu an. yarın böyle olmayacak biliyorum ama şu an böyle.

hayata yenilik katamadıkça hissedilecek durumdur. e şu salgın ortamında da yeniliği bırak beğenmediğimiz rutinimizden bile uzak kaldık. gayet normal bir his velhasıl.

sıkılmayanı beni bulsun, elinde şarapla gelsin tercihen beyaz. hayat enerjisi yüksekten lazım.

çok güzel açılırız. bi yerlere doğru.

yalnızlık büyük dert, sağlığım bozuk, iş hayatım bitti, ekonomi kötü, fenerbahçe zaten kanser ediyor.
hiç iyi giden bir şey yok. ölsem kimsenin umrunda olmayacak.
o zaman yaşamaktan sıkılmayayım da ne yapayım?

her şeyin üstüne geldiği hissi ile kendi kabuğuna çekilmenin kendini sıkmayan ve salmış hali.
fenerbahçe kötü ama en azından istemediğimiz bir adam gitti diye bakalım. ben bunu bu sabah güzel bir haber olarak gördüm kendimce.

her şeyin üstüne geldiği zamanlarda düşünülür. düşünce tarzımızı değiştirmek gerekir. dibe vurduysak artık yukarıya çıkma zamanı gelmiştir.

inançsız olmanın en kötü yanı yaşamdan sıkıldığın an tutunacak çok az şeyin olması olabilir. yaşama manevi ellerle sarılmayıp üstelik verdiklerinin karşılığını almaya dair umutlar da azalınca sarmıyor pek.
bu noktada "çok önemli varlıklar değiliz, yaşamamız gerekiyor o zaman gerekenleri yapalım" düşüncesiyle hareket etmek kurtarıcı oluyor.

spontane olayların hakim olduğu bir dünyayı planlar ve kurallar doğrultusunda yaşamak isteyen her bireyin içinde bulunduğu durum.

bazı önerilerim olacak bu konuda;
-kırmızı ışıkta karşıdan karşıya koşun mesela acayip adrenalin oluyor
-sonra akşam mezarlık ziyareti yapın ama mutlaka ehl-i gûbirle* sohbet edin, cevabı boşverin onlar dinlemeyi seviyor.
-balkon olur pencere olur yüksek bi yerden gökyüzüne bakın düşecek gibi olursanız sorun değil sıkı tutunun.
- kel birini mi gördünüz sokakta, bi tane patlatın ensesine sonra koşun yakalanmayın gerilim dolu anlar buyrun size.
şimdilik bu kadar arkadaşlar. aklıma geldikçe yazarım daha. bunlar ne saçma şeyler demeyin paranız varsa gezersiniz eglenirsiniz sıkıntınız geçer zaten bunlar fakir etkinlikleri. denenmemiş etkinliklerdir sonra aman ben öldüm senin yüzünden diye gelmeyin yanıma.

t: hayatının monotonluğundan bunalan insanların içinde bulunduğu durum.

son yıllarda hissettiğim şey. 20 yaşındaki bir insan neden hayattan sıkılır bu kadar fazla yapılacak şey varken bilmiyorum ama, sanırım geleceğe dair pek bir umudum da yok. yaşamak zorundayız yaşıyoruz işte.

rutine bağlamak

işin aslına bakarsak vazgeçilmez hayatları olmayan milyarlarca insan vardır. hayat sevgisi, yaşama enerjisi vb. bunların ciddi oranda azalmasının sebepleri hayatlarımızın basit, sıradan, monoton olması değil bence. kendini yenileyememek, geliştirememek, yeni bakış açıları kazanamamak. duyguda ve düşüncede darlığa hapsolmak ya da sıkışmak. zenginlik ve fakirlik sadece maddi değeri olan bir şey değildir...
zengin insan kimdir? bu gibi soruları kendimize yöneltmemiz gerekir.
mesela sevgi en değerli formüldür. insanları, doğayı, sanatı, bilgiyi, öğrenmeyi yaptığın, üzerinde çalıştığın işi... çok fazla şeyi sevebilirsin.. ve sevgin arttıkça o kişiye, o şeye hayatın anlamı ve değeri de artar.
insanlar bunların eksikliği, yokluğu yüzünden hayattan soğur, yaşamaktan usanır hale gelirler.
elbette insan hayatını renklendirmekle ve hayatı kendisi ve çevresi adına güzelleştirmekle sorumlu olmalıdır. çaba, sabır, emek, sevgi, kıymet...

insanın gözünün ve yüreğinin bunlara açılması için belki biraz yaş almaya ve rastlantılara ihtiyacı vardır. okumaya, dinlemeye, izlemeye, düşünmeye zaman ayırdığınızda rastlantıları zaten bir yerde çağırmış oluyorsunuz.
yalnız kalıp anlayan, hisseden gönüller mutluluğu da kederi de güzel, zevkli yaşarlar.. yolculuklar sonsuzdur.. ve her şeyle mümkündür. hayatı boş bir duvara bakar gibi yaşamanın anlamsızlığı içinde kalırsak böyle bir hayat bizi sonunda ya dönüştürür ya yutar.. bunun başka yolu yok.

tabii insanın umutsuzluk ve isteksizlik içine gömüldüğü zamanlar hep olacaktır, hepimize de uğrar belki zaman zaman, ölümü bir murat, kurtuluş olarak gösterir bir an için.
her güne sevgisiyle uyandığınız, sevgisiyle sarıldığınız, inandığınız insanların olması ve elbette ki güçlü bir inancınızın olması çok şeyi değiştirebilir. elbette hayatta kalma motivasyonlarının, devam etme arzusunun başka formülleri de mümkündür.

sonuç olarak öyle işte.

kısaca kendinden bıkmak.

çoğunlukla anlamsızlıktan kaynaklanan bir durum.
bu dünyada tek yaptığımız , ölüm bizi bulana dek kendimizi kandırarak birşeylerle meşgul etmek.. kendini kandırmakta zorluk yaşayanlar bu dünyaya adapte olmakta zorlanırlar ve yaşamak yorucu sıkıcı bir hal alır.