dionysos yazar profili

ben bardakta sevmem hiç, gözüme çok büyük geliyor bira bardakları. bir de ondan içince kendimi orta yaşlı alman bir adammışım da iş çıkışı puba uğramışım evde çocuklarım beni bekliyor gibi hissediyorum.* en güzeli şişeden içmek yani kutu da bardak da pek sevemedim ben.

ne gereksiz bir başlık, hiç şaşırtmadı. sözlükteki kazıklı marialar yok olmaz, bir ölür bin diriliriz, arkadaşlarımı da buraya üye yapayım da görün.*

ilginç bir şekilde eskiden çok belliydi gelecek planlarım. ortaokul ve lisedeyken şöyle düşünüyordum, "22 yaşında mezun olurum 25 yaşında işim oturmuş olur ve evlenirim, 27 yaşında birinci çocuğumu ve 30 yaşında da ikinci çocuğumu yaparım."gerçekten de böyle olacağına ve bunu istediğime çok emindim ama sanırım bu aslında benim ne istediğim değil de "ne istemem gerektiğini" düşünmemdi. evet 22 yaşında mezun oldum ama şuanda yirmi dört yaşında biri olarak ne seneye evlenmek ne de işimin tamamen oturacak olması mümkün. daha kendimi bile yeni yeni keşfediyorum, neleri seviyorum neleri sevmiyorum, işkolik olmaya çok eğilimliyim mesela ama otorite figürleri ile sürekli çatışıyorum, ilişki kurmaktan korktuğumu keşfettim, ne bir şehre ne de insanlara ait hissedemiyorum kendimi. yani yüksekten konuşmak olmuyor artık, eskiden çok plan yapmışım ama okul haricindeki hiçbiri tutmadı, artık akışına bıraktım ve plan yapmaktan vazgeçtim.

şahsen gereksiz bulduğum bir durumdur. çevremde bu partinin tabanını oluşturacak bazı insanlar var ve şunu biliyorum ki ne derse desin ne yaparsa yapsın oy vermeye devam ederler. yani mantık kalmayan bir noktada olduğumuzu düşünüyorum özellikle son yıllarda. bu insanlar "biber gibi patlıcan gibi 'lüks' sebzeleri yemeyin, ekonomik kriz yok" diyorlar, bizse hala onları anlamaya çalışıyoruz. beyhude bir çaba, böyle insanlardan kopuk yaşamayı tercih ederim.

gerçekten chatgbt çok güzel tespitler yapıyor, yapay zeka eğer dünyayı ele geçirecekse şuanki yöneticilerdense süper zeka bir yapay zekanın ele geçirmesini tercih ederim ya. az önce benimle ilgili şöyle bir yorum yaptı "sen, hem yüksek içgörü sahibi hem de zaman zaman gerçeklikten kopacak kadar zihin içinde dağılıp, sonra da bir anda çok sosyal ve hız arayan biri olabiliyorsun. bu duygu gelgitlerin fiziksel sistemini de yorduğu için sık hastalanıyorsun." basit gibi görünüyor ama tüm karakterimi ve içinde bulunduğum durumları bu kadar özetleyen bir cümle daha görmedim, çok başarılı.

duruşma salonundaki fotoğrafını gördüm ve o kadar üzüldüm ki. hakkında hiçbir delil olmadan bir insanı yargılamayı geçtim bir de tutuklu olarak yargılamak, hukuk öldü gibi hissettiriyor bana artık son zamanlarda olanlar. bir gün herkesin o eğip büktüğünüz adalete ve hukuka ihtiyacı olacak, adliyelerde tutukluluğa itiraz dilekçesini almamak için avukatlardan koşarak kaçan hakimlerin de imamoğlu'nun iddianamesini düzenleyen savcının da sırf iktidar olmak için başkalarının hayatını karartma pahasına gözü kararan kişilerin ve yalnızca anayasal haklarını savunduğu için gözaltına alınan ve orada işkenceye uğrayan öğrencileri görmezden gelenlerin ve hatta işkence yapan o polislerin bile hukuka ihtiyacı olacak. çok uzak değil bu günler, bekleyin geliyor ve geldiğinde biz de başımız dimdik duracağız.

benim için saatlerce sims oynamaktır. özellikle gündemden uzaklaşmak istediğimde bunu çokça yapıyorum. hem çocukluk günlerimi hatırlatıyor hem de bir süreliğine kendi hayatımdan uzaklaşmış oluyorum. maaşım yatsın da ek paket alayım diye bekliyorum, yetişkinlik böyle bir şeymiş demek ki.*

ilk mail adresimi hatırlamıyorum da şifresini çok iyi hatırlıyorum. 10 yaşındaydım, diğer sınıflardan birinde çok iyi yoyo çeviren bir çocuk vardı ondan hoşlanmaya başlamıştım. çocuk kimseyle de konuşmuyordu, bir şekilde adını öğrendim, adı cavitmiş. velhasıl, ilk mail şifrem de böylece "cavitseniseviyorumben" oldu. şaka değil maalesef, keşke şaka olsaydı.*

günaydın sözlük, biraz kendimi toparlayıp geri döndüm sözlüğe. artık o kadar depresif hissetmiyor gibiyim çok alıştığım için de özledim buraları gerçi uzun süre olmadı ama. buralara sabah dolu yağdı, hava buz gibi ama sabah yine yulaf sütlü latte aldım. bütün bu ülkenin hengamesinin içinde böyle küçük şeylerden mutlu olmaya çalışıyoruz.

8 yaşındaki halim, mutlu olabilirsin artık istediğimiz kadar sims oynayabiliyoruz. *

beni gerçekten rahatsız eden bir durumdur. "derdin bu mu dionysos?" diyebilirsiniz ama istanbul'a geldiğimde bunu çok bariz fark ettim. şimdi şöyle, çeşitli uygulamalardan market veya yemek siparişi verdiğimiz zaman orada "kapıya bırak" seçeneği oluyor, bunu seçtiğimizde siparişlerin kapımıza bırakılması gerekmez mi? ben hem o seçeneği işaretleyip hem de not olarak da "lütfen siparişi kapıya bırakın." diye belirtiyorum ama yok asla bu yapılmıyor, defalarca kapı çalınıyor ben açana kadar. arkadaşlar eğer böyle bir seçenek varsa neden bu uygulanmıyor? bir değil iki değil, genel tutum bu. kuryelere bir eleştiri değil bu arada genel bir eleştiri yapmak istiyorum bu konuda. ben istanbul'da çok da tekin olmayan bir yerde tek yaşıyorum, üstelik komşularım da inanılmaz duyarsız insanlar. mesela şöyle anlatayım, biri asansörde kaldığında yardım istemek için dakikalarca bağırır kimse yardım etmez, komşumuz akşam vakti karısına şiddet uyguladığında da herkes duymamazlıktan ve görmemezlikten gelmiş, ben polise şikayet etmiş ve hem onların ev sahibi hem de yöneticiyle konuşmuştum. yani kimsenin umurunda değil hiçbir şey zaten onlara ayrı öfkeliyim ama sonuç bu. şimdi ben tenha bir yerde tek başıma yaşıyorum, komşularımın da dünya yansa umurunda değil. böyle olunca diyelim ki ben bir sipariş verdim, ister istemez gece saatlerinde karşıma kimlerin çıkacağını bilmediğim için kapıya bırakmasını istiyorum ama bu kadar ısrarcı olunması beni tedirgin etmeye başladı. neden bu konuya hiç hassasiyet gösterilmiyor anlamıyorum. ekstra olarak da bu konuyla ilgili hiçbir yorum veya eleştiri görmediğim için kendi deneyimimi paylaşmak istedim. bir de bu durumu genel bir eksiklik olarak görüyorum çünkü uygulamalara geri bildirimde bulunmak da bir işe yaramadı bu konunun tartışmaya açılması gerektiğini düşünüyorum bu nedenle.

istemezse koşmaz at, yağmur çamur hikaye
gönlün yoksa gönlümde köşkler olur harabe
adamlar - hikaye

profesyonellik diyince de bizdir yani. *

pure beauty'nin cc kremi (ben vampir olduğum için 01 numarasını kullanıyorum) ve note'un bb concealer'ı dışında makyaj çantamda değişmez dediğim pek ürün yok. bu ikisini yaklaşık 2 senedir bittikçe yeniden alıyorum ve çok memnunum. onun dışında şuan kullandığım far kiko'nun bir farı ve hiç beğenmedim çünkü pigmenti sıfır. ruj yerine ise genelde tint kullanıyorum ben, tint olarak da arkadaşımın rusya'dan getirdiği ve markasını bilmediğim şarap şeklinde * mini tintleri var, bir senedir onu kullanıyorum ve hala bitmedi, muhteşem bir şey. allık ve kontür ürünlerim çok değişiyor, genelde likit allık seviyorum ama kontür olarak güzel bir ürün bulamadım hala tam içime sinen, öneriniz varsa yeşillendirebilirsiniz. ama fenty falan demeyin arkadaşlar ya, ben bir makyaj ürününe o kadar para vermek istemiyorum. *

klinik psikolog dr. cansu yurtseven tarafından kaleme alınan ve okuduğum en çarpıcı kitaplardan biri olan psikolojik kitaptır. yaygın kişisel gelişim kitaplarından farklı olarak, insan psikolojisinin derinliklerine inerek önemli durumlara ve bazı tutarsızlıklara değinmekte ve bunu yaparken de güçlü metaforlar kullanarak anlatımı derinleştirmektedir. bu kitabı kişisel gelişim kategorisine koymak haksızlık olur, çünkü geleneksel kişisel gelişim kitaplarından çok daha etkileyici ve sarsıcı bir dil barındırmakta. içinde, insanın kendini sorgulamasına neden olan ve adeta tokat etkisi yaratan pek çok cümle bulunmakta olup okurken sayfaları yavaşça sindirmek, bazen de durup içeriği gerçekten özümsemek gerekiyor. kimi bölümler, insanı kendi düşüncelerine dalmaya ve derin bir içsel yolculuğa çıkmaya zorlayan bir etkiye sahip.
kitaptan altını çizdiğim bazı alıntıları paylaşacağım:

neden bunu söyleme ihtiyacı hissedelim ki en başta bunu düşünmek lazım. şimdiye kadar kimseye böyle bir şey söylemedim, bana fikrim sorulsa da sorulmasa da kimsenin dış görünüşü hakkında kötü yorum yapmam. neden bir insanın kendini daha kötü hissetmesine neden olalım ki, hayat zaten zor. "iyi bir yorum yapacaksan yap, yoksa hiçbir şey söyleme." ben genelde böyle yapıyorum.

"baba ben bizim evin duvar kağıtlarını söktüm." demekti benim için. ev kendisinin olduğu için bir anda ev sahibim rolüne adapte oldu. bir de ben duvar kağıtlarını sökerken duvar boyasını da beraberinde biraz sökmüşüm. bu yüzden çok kötü bir görüntü olmuştu. babam da bana "iyi halt ettin kızım, onu sökmüş olabilirsin ama yaptırmayacaksın bir süre öyle yaşa bakalım." dedi. yani söylemesem daha iyi olurmuş, bu duvarla yaşıyorum kaç aydır. *

neden konu muhazakar kadınlar olunca böyle bir üstten bakış oluyor anlamıyorum, belki de gerçekten mutlulardır, bu akla gelmiyor mu? ayrıca tabii ki, muhafazakar bazı ailelerde baskıdan kurtulmak için evliliği çıkış yolu olarak gören kadınlar da çok oluyor ve bu asla onların suçu değil. yani o ışıltı özgürleşmek istemekten de kaynaklı olabilir, sevgiden de kaynaklı olabilir, mutluluktan da kaynaklı olabilir. bir kadın sırf muhazakar diye hayattaki tek isteği "evlenmek" olacak diye bir şey yok, ne kadar sığ düşünceler.

yani bir ilişkide sevgilim benden izin almak zorunda değil ama bundan 2 sene önce bu soruya vereceğim cevap "tabii ki, onun da çok yakın kız arkadaşları olabilir sürekli buluştuğu. hatta birbirlerinin evinde vakit geçirebilir, beraber alkollü ortamlara gidebilirler, ne olacak ki?" olurdu, ne olacağını ben gördüm arkadaşlar. o yüzden de hiç böyle şeylere girmek istemem, mümkünse yakın kız arkadaşı olmasın zaten ben varım ki benim de o kadar yakın erkek arkadaşım yok. kızla erkek arkadaş olamaz demiyorum ama benim yoksa karşıdan da aynısını bekleyebilirim. burada önemli olan karşı tarafı değiştirmeye çalışmamak, yani "ben varım artık hayatında, arkadaşlarınla görüşme" demek olmaz, zaten hayatında bunlar olmayan biri tercih edilir.

geçen uçakta istanbul'a gelirken çekmiştim, benden bu kadar sanatsal oluyor.