dionysos yazar profili

çok çok geçmiş olsun, umarım yakın zamanda iyileşirsiniz. ama o insanları insan olarak görmeyen, hastalıkları bahane gibi gören, iş arkadaşlarının zor zamanlarında yanında olmak yerine karşısına geçen kişilerden ve ortamlardan da kurtulmuş oldunuz, ben naçizane sizi çok tebrik ederim kendi kendinizin arkasında durduğunuz için. insanın kendi sağlığından önemli hiçbir şey yok bu hayatta, bütün iyi dileklerim sizinle, umarım çok daha güzel bir şekilde toparlar, devam edersiniz. yolunuz güzelliklerle ve güzel insanlarla dolsun.

ay dün akşam şöyle bir mesaj geldi, benim hiç tanımadığım, ablamın bir arkadaş grubundan rastgeldiği ama onun da yakın olmadığı birinden. bir konuda hukuki olarak danışabilir miyiz diye sormuşlar, ben de tabii dedim. ama arkadaşlar, normalde danışma ücreti var biliyorsunuz ama ben genel olarak insanlara yardım etmeyi sevdiğim için böyle çok detaylı, teknik ve spesifik değilse genel olarak bilgi verir ve yardım ederim. ayrıca, ne kadar detaylı olursa olsun, zor bir durumdaysa kişi veya yakın olduğum biriyse zaten hiçbir şeyin lafını yapmam.

neyse, bana bir mesaj geldi. inanılmaz uzun, altı adet ayrı ayrı konu başlığına ayrılarak soru sorulmuş, çok teknik bir konu. yani, üzerine benim de yanlış bir yorum yapmamak için teknik detayları araştırmam gereken bir durum, filolarla ilgilenen bir şirketle ilgili durumlar. mesajı kaydırıyorum, asla bitmiyor upuzun ve dediğim gibi altı tane ayrı konu başlığına bölünmüş bir de. kendimi hukuk fakültesinde çarşaf kağıtla sınava giriyormuş gibi hissettim ve saat de gece on iki buçuk.

velhasıl, ben de dedim ki "kusura bakmayın, genel bilgilendirme için ben her zaman yardımcı oluyorum ama bu bahsettiğiniz oldukça detaylı, teknik ve inceleme gerektiren bir konu. eğer dilerseniz hukuki danışmanlık ücreti kapsamında bilgi verebilirim."
sonrası belli, bir bozuldular sormayın.* yani kocaman şirketin var, oturun da bir avukat tutun. bir de diyorlar ki işte bizim zaten yakınımızda bir avukat var ona sorduk ama sizin de fikrinizi almak istemiştik, birkaç avukattan görüş alıyoruz.

yani böyle şeyleri hiç sevmem, bu da biraz iyi niyet sömürüsü ya. gecenin köründe bana kendi şirketine ilgili, 6 sayfa ayrı ayrı detaylı, teknik soru soracaksın, karşı karşıya gelmişliğim bile yok, tanıdığım biri değil, zor durumda olan biri hiç değil ben de sana saatlerimi ayırıp yardımcı olacağım mesajdan. yani, benim gibi tavır koyan kimse yok herhalde, iyice saçmaladılar. bir de bozulmalarına çok güldüm gece gece.

her şeyi bırakıp seramik sanatçısı olasım var, böyle seramikten heykeller falan yapayım kurslarını vereyim sonra da çıkıp pilatese gideyim. hayallerim bu kadar ya, sakin huzurlu bir hayat olurdu. onun yerine hukuk mukuk uğraşıyoruz. bunu diyip yine olmaktan korktuğum yere*şirket avukatlığına geçiyorum gibi görünüyor.
evet, bugün kilden mini heykeller yaptım. kendi hayal dünyamda artık seramik sanatçısıyım.*

işverenlerin yani patronların kendilerine her şeyi hak görmesinin bir sonucudur.

düşük maaşlara, yol ve yemek ücreti bile karşılanmadan çalıştırılmayı "hayatın gerçeği” gibi sunmak, aslında sistemin çürümüşlüğünü görünmez kılmanın bir yoludur.

sistem böyle işliyor diye, bunu kabul edecek birleri çıkıyor diye, bu sistemi meşru sayamayız. insanlar bu ücretleri “o kadar değerde oldukları için” değil, çoğu zaman “razı olmak zorunda kaldıkları için” kabul ediyor. bu durum bireyin yetersizliği değil, düzenin çürümüşlüğü ile ilgilidir.

ayrıca insan, satılan ya da kiralanan bir varlık değildir, yalnızca emeğini satar. emeğin meta haline gelmesi de insanın değeriyle değil, içinde yaşadığımız ekonomik düzenin koşullarıyla ilgilidir. yani insanın varoluşu, onuru ve öz değeri ile aldığı ücret arasında hiçbir zaman doğrusal bir ilişki kurulamaz. ücret, kişinin kim olduğunu değil, sistemin ne kadar sömürebildiğini gösterir.
hatta bugün geldiğimiz noktada emek bile ücretle doğru orantılı değildir.

bir gerçeğin görünür olması, onun doğru olduğu anlamına gelmez. sert ve acımasız bir düzeni tarif etmek ile “doğru olan budur, uyum sağlayın” demek arasında büyük bir uçurum var. eğer bu düzeni sorgulamadan kabul edersek, o zaman bu sistem gerçekten de sorgulanamayan bir zorunluluğa dönüşmüş olur.

patron olmayıp patron savunuculuğu yapmak da aynı döngünün parçası. bu, düzenin ağır çalıştığını, hak yediğini, insan harcadığını ve sömürdüğünü fark etmek yerine buna uyum sağlamaktır. böyle bir düşünce de patron odaklı düzenin sürmesine hizmet eder, patronların cebini daha çok doldurur ve hatta kişinin kendi emeğini de değersizleştirir.

kısacası, bu tarz düşünceler insanın düştüğü çukurun üzerine bir kürek toprak da kendisinin atmasıdır.

ne olursa olsun 18 yaşını doldurmamış her birey, çocuktur ve irade yetkisi tam değildir. bu durumda 18 yaş altındayken cinsel görüntülerin oluşturulması, kaydedilmesi, saklanması veya yayınlanması durumunda çocuğun rızası hukuken geçerli değildir. bu, çocuk pornografisidir ve bir suçtur.

çocuğun 15 yaşından küçük olması halinde rızası olsa dahi tüm cinsel davranışlar ‘çocukların cinsel istismarı’ suçunu oluşturur, 15–18 yaş arası çocuklarda ise yalnızca rızaya dayalı basit cinsel davranışlar suç oluşturmaz fakat bu yaş grubuna ilişkin pornografik görüntü kaydı, yayınlanması veya çocuğun cinsel sömürüsü her durumda suçtur.

olayda bir kaçırma iddiası varsa bu durum ayrıca ‘kişiyi hürriyetinden yoksun bırakma’ suçunu doğurabilir.

pedofili kavramı ise bir psikiyatrik terimdir. literatürde suçlunun 16 yaşından büyük olması ve mağdurla aralarında en az 5 yaş olması gerektiği gibi ölçütler olsa da bunlar psikiyatrik tanımlamada kullanılabilir ancak hukuken yaş farkı önemli değildir. hukuk, failin “pedofili” sayılıp sayılmadığına değil, mağdurun çocuk olup olmadığına ve fiilin niteliğine bakarak değerlendirme yapar. iki tarafın da 18 yaş altı olması halini hariç tutuyorum, bu olayda öyle bir durum göremediğim için.

yani geldiğimiz durum içler acısı görünüyor, üstelik internette dolaşımda olmasına rağmen fark edilmemiş. bu durumda, devletin çocukları koruma mekanizmasının neredeyse hiç işlemediği ortada. bu ülke bu haldeyken doğum oranlarının düşmesi de rastlantı değil, önce var olan çocukları koruyun.

kendi sırtımı kendim sıvazladığım ve kendi kendimin arkasında dimdik durduğum için mutluyum.

kendimden vazgeçmediğim, kendim için kendimle olduğum için mutluyum.

inandığım bazı değerler, ilkeler var ve bunlara sahip olmak beni ben yapan bir şey, bunu biliyorum. hep şöyle dendi bana "uyum sağla, çıkıntılık yapma, güç sahipleri ile iyi geçin, diretme ve direnme" ama eğer sistem böyleyse, birilerinin diğerlerini itekleyerek üste çıktığı, yıkıcı bir rekabetin sürekli körüklendiği, ‘büyük balık küçük balığı yer’ mantığının normalleştirildiği bir düzense bunu kabullenmek, insan olmayı inkar etmek anlamına gelir.

insanlık yüzyıllar boyunca üzerine düşündüğü etik, ahlaki ilkeleri, varoluşun özünü boşuna düşünmüş, sistemselleştirmiş, kavramsallaştırmış demektir. düşünceler ve ilkeler, eylemselleşmiyorsa o zaman eylemsellik açısından bizim varlığımızın vahşiden bir farkı kalmadığı gibi ondan çok daha aşağıdadır çünkü bilmemize rağmen, eyleme dökmüyoruz demektir. bu da bilinçli bir vahşilik demektir, sığ bir vahşilik halinden çok daha aşağılıktır.

işte bu yüzden, bugün önüme çıkan gerçekten çok iyi bir fırsatı reddettim çünkü yükselmek için kendimden vazgeçmem, ilerlemekle eğilip bükülmek aynı şey değil.

çok doğru. tur bindirdiği kesin, daha önce bu kadar uzun süre tahtta kalan olmamıştı. ay pardon*, makamda diyecektim. gerçi artık o da aynı anlama geliyor.

çok bilinen biri değil ama bu aralar en sevdiğim kadın vokal, öykü dörter. tam benim sevdiğim tarzda bir sesi var ve şarkıları daha çok anlam üzerine, lirikalitesi yüksek, sanatsal.
birkaç şarkı bırakayım buraya.
öykü dörter - bencil
öykü dörter - imzan bedenimde
öykü dörter - sana dur der miyim
öykü dörter - o bi' başka

benimkinin çok spesifik. bir kere mutlaka beraber kahvaltı yapılacak ve masada simit olacak, özellikle sabah kendisi gidip alır fırından.
kahvaltı sonrasında ise sade bir türk kahvesi ama mutlaka yanında da badem şekeri olacak bir tane. çikolata, tatlı falan olmaz badem şekeri konusunda çok hassas. hatta bazen gidip kuruyemişçilerle "bunun içindeki badem değil, milleti kandırmayın" diye tartışmaya giriyor. kendisi roman karakteri gibi bir adam, nevi şahsına münhasır diyelim.

gerçekten de benim için doğduğum, büyüdüğüm, her köşesinde bir anımın olduğu şehir yani antalya'ymış. bunun farkına yeni yeni varıyorum. son birkaç senedir, bu aitlik hissini hiçbir şekilde bulamıyordum kendi içimde, sanki bir göçmenmişim ya da hiçbir yerde kök salamıyormuşum gibi hissediyordum.
ama şunu anladım, her yere aitmiş gibi davranmaya çalışırsan aslında hiçbir yere tam olarak ait olamazsın.
yani, eğer evindeki tüm sokak kapıları ardına kadar açıksa orası gerçekten senin evin mi yoksa sen sadece o sokaktan geçen biri misin anlayamazsın.

pek bilinen bir şarkı değil ama ben çok seviyorum. bir ara çok sık dinliyordum, listemde yine çıktı karşıma.
düşündükçe zehirler beni o

bücür'ün böyle dayı gibi oturmaları meşhurdur.

ya dedikodu, laf atmalar ve dramalar maalesef. çoğunlukla ben takip edemiyorum, kaosu anlayamıyorum ve zaten zorla içine çekilmezsem de asla kendi irademle girmem ona. bu yüzden garip geliyor valla, zaten hayat yorucu ekstra kaoslar, zorluklar yaratmaya da gerek yok. ama herkesin hayatına da kimse karışamaz tabii ki.

ay çok güzel olurdu bu ya. ben deniz kızı olmak isterdim, böyle yarı insan yarı balık formunda. zaten ariel'i de çok severdim çocukken saç renklerimiz de andırıyor.**yine de ben onun gibi insana dönüşmek değil de, denizkızı olarak yaşamayı tercih ederdim. ara ara denizcileri korkutur ya da şakalardım, eğlenceli olurdu.

aslı 25 yaş sendromudur ama evet, 24'te başlıyor. biraz da gençlikten, yetişkinliğe geçiş gibi sanırım bu yaşlar ondan böyle hissettiriyor. çevrenizde bazı arkadaşlarınız evleniyor, bazıları işini oturtmuş, bazısı yeni üniversiteden mezun oluyor, bazısı staj yapıyor. ama ortak olan şu bence, hepimiz hayatımızla ne yapsak diye düşünüyoruz. bu yüzden kafa karışıklığı, bir şeyleri kaçırıyor muyum acaba hissi, bazen karamsarlık, kararsızlık çok normal.

bu fıstık, kahve içerken yanıma gelip bir anda kucağıma çıktı ve yarım saat boyunca mırlayarak kendini sevdirdi. o kadar tatlı bir şey ki kucaklayıp eve götürecektim, zor tuttular.

çok tatlı biri olduğunu yazdığı tanımlardan yola çıkarak tahmin ettiğim ama konuşunca çok daha tatlı, kibar ve pırıl pırıl biri olduğunu gördüğüm yazar. güzel dilekleriniz ve içtenliğiniz için teşekkür ederim, sevgili yazar. umarım sizin de hayatınız, tıpkı kendi ruhunuz gibi hep içtenlikle ve bol bol güzellikle dolu olur. hayat yolunuz hep güzelliklerle, mutlulukla ve çiçeklerle dolu olsun.

ülkenin en yüksek yargı organlarından birinin başkanının ‘hak yemek’ konusunda hukuktan değil de dinden bahsetmesi de ayrı bir konu. hukuken kutsal olan herhangi bir inanç değil, temel insan haklarıdır. üstelik konuşan kişi de diyanet işleri başkanı değil, anayasa mahkemesi başkanı. bu ülke şeriatla yönetilmiyor, laik bir hukuk devleti. dolayısıyla referans noktamız herhangi bir inanç değil, hukuk olmak zorunda.
nereden tutsan elinde kalıyor.

20 küsür senedir iktidarda olup, üniversite rektörlerini kendiniz atayıp, hocaların üzerinde siyasi baskı kurup, elinizde bu kadar geniş bir yetki olmasına rağmen hala daha kendi "hitap ettiğinizi düşündüğünüz" kitleye dair "temsiliyeti" sağlayamıyorsanız bu da sizin sorununuz olur, biraz çuvaldızı da kendinize batırın.

ya cahil ya da kötü niyetlidir. bu insanların "yüksek tahsilli" diye nitelendirip söylediği her şeyi doğru kabul ettiği akıl hocaları kötü niyetlidir. bunları örnek alan, kendisine ne söylenirse papağan gibi onu tekrarlayan, elinin altındaki interneti açıp da doğru mu yanlış mı diye iki dakika kontrol etmekten aciz olanları da cahildir. bu kadar. ortak noktaları, ikisine de laf anlatamayacak olmanızdır.