dionysos yazar profili

karar alamadığıma karar vermek. hayatla ilgili kritik kararlar vermek zaten zor biliyorum ama eskiden çok daha kolay verebiliyordum bu kararları. bir söz vardı "eskiden olgun bir çocuktum, şimdi çocuksu bir yetişkinim" diye, tamamen öyle hissediyorum. sanki hayatım bir yapboz tahtası ve ben sürekli son parçaların eksik olduğunu fark edip bütün yapbozu bozup tekrar tekrar yapıyorum. ama şuanda belki de bu yapbozu yapmak beni mutlu etmiyor, belki de sevdiğim şey bu değil, ait olduğum bu değil diye düşünmeye başladım.

insan yüz yıl bile yaşamaz ama bin yılın endişesini taşır ya aslında. ancak belki de endişe ettiğimiz gelecekte biz yokuzdur, kim bilir.

başarı kriterleri çok değişiyor büyüdükçe. önceden kendi adıma lisede okul birinciliği, testlerdeki türkiye dereceleri, üniversite sınavındaki sıralamam, iyi okullarda dirsek çürüterek okumam gibi "başarılarım" çok büyük geliyordu bana. sonra akademik hayatım bitip iş yaşamına gelince durumun hiç de böyle olmadığını, hayatın okul kadar tek düze "otur, çalış, başar" üçgeninden ibaret olmadığını gördüm. biraz çarpıcı ve yıkıcı oldu ve olmaya da devam ediyor bunu fark etmek ve hayatıma entegre etmek. ama diğer insanları geçmek, sayısal başarılara ulaşmak, dereceler yapmak değilmiş başarı. bazen kendi mutluluğun için fedakarlıklar yapmak, hayatının yolunu belirleyebilmek ve en önemlisi de duygularına sahip çıkarken duygusal dayanıklılığı da sağlamakmış. dolayısıyla eskiden olan tüm o başarı sandığım şeylerin anlamı yitti gözümde, şuanda başarılı mıyım bilmiyorum. bu yolda gitmeye çalışıyorum, hayatı ve kendimi görmeye, anlamaya çalışıyorum. belki bu farkındalığı kazanmak bile tüm o derecelerden daha büyük bir başarıdır, kim bilir.

masumiyet müzesi kitabından bir sahne gibi hissettirdi bu, bir de biraz midem bulandı yalan yok. ayak izinin hoşuna gitmesi falan, abarttınız iyice.

bu sorunsalı çözmek için mesela şey yapabilirsiniz, ona sorabilirsiniz. her şey ne kadar büyütülüyor, karşısına geçip sorun işte benimle arkadaşça mı yoksa flörtöz olarak mı ilgileniyorsun diye. sorununuz çözülmüştür, açık iletişim kurmak lazım.

bugün kötü bir gün geçiriyorum sözlük. iyi yanından da bakmaya çalışmıyorum artık çünkü gerçekten üzgünüm. biraz fazla da içtim galiba, başım çatlıyor. eskisi gibi değil artık içince de eğlenmiyorum, eve gelip uyuyorum. hayat çok garip, ben uyum sağlayamıyorum sanırım bir şeylere ya da olmayacak şeyleri zorluyorum belki de. bilmiyorum, hep çabalayınca olur gibi gelmişti ama şuan öyle bir durum ki bu, kadere bile inanasım geliyor.

ya çok geç kaldım bu başlık için ama ben de eklemek istiyorum.

evet bu stüdyo ghibi tarzı.

bu ise disney tarzı ve favorim bu, bana daha çok benziyor. gideyim de her yere profil fotoğrafı yapayım.*

çok korkunçtu, gerçekten "işte bu o deprem, büyük istanbul depremi " diye düşündüm o anda. zaten uyuyordum, o kadar sallandı ki uykumdan uyandım. gerçekten korkunç, evde duramayıp parka çıktım herkes oradaydı çok kalabalıktı, herkes çok korkmuş. yani bir de tek yaşadığım için nereye gitsem ne yapsam bilemedim, herkese çok geçmiş olsun. umarım tekrarlanmaz.

baget ekmeğinde avokado, hindi füme ve tulum peynirli bir tost yaptım, yanında da yulaf sütlü ice latte. bu kahvaltıyı da saat 3'te yedim, hafta sonları saçma sapan saatlerde kahvaltı yapmaya bayılıyorum. bir de bu kahvaltı "oh, how i love being a woman " gibi hissettirdi bana.

takip ettiğim bir siyasetçi olmamakla beraber tbmm genel kurulunda yaptığı bir konuşmayı çok beğenmiştim. bir vekilin konuşmasını bölerek şöyle demişti: " eşcinsel meclis başkanı diyorsunuz, kimse size erkek hasan diyor mu? neden bunu belirtme ihtiyacı duyuyorsunuz? burada cinsel yönelimi bir suçmuş gibi belirtiyorsunuz, bunlar toplumda nefret cinayetlerini parça parça bir araya getiren motivasyonlar oluyor." bu sözlerin tbmm'de söylenmiş olması bile o kadar değerli ki sırf bu yüzden bile kendisini tebrik etmek gerekiyor. özellikle homofobik, kadın düşmanı ve ayrıştırıcı partilerin maalesef çoğunlukta olduğu ve muhalefette dahi böyle bir toplumsal bilincin yerleşmediği ya da muhafazakar kesimden oy alamayız düşüncesi ile dile getirilmekten korkulduğu mecliste böyle bir duruşu olması çok değerli. geçmiş olsun, umarım toparlar.
ekleme: konuşmanın tamamı için buradan

kim ne derse desin benim sevdiğim bir şey bu. bende zaten hızma var, genelde gümüş rengi ve halka hızma takıyorum ama bir ara burun piercingi ile hızmayı beraber takmayı da düşündüm, hatta burnumun diğer tarafını deldirmeyi de düşündüm. sonra da dedim ki, dionysos sen böyle burnunda iki hızma bir piercing ile duruşmalara nasıl gireceksin, adliye koridorlarında seni suça sürüklenen çocuk sanarlar. sonra vazgeçtim, halka hızmadan devam ediyorum.

daha da çok çalışmaya yarar. sizin çok çalıştığınızı görenler üzerinize daha fazla sorumluluk yükler ve bu yüzden daha da çok çalışmak zorunda kalırsınız. bu da bir kısır döngüdür işte.

ya çok kötü bir uygulamadır bu. bir de nedense sürekli beni aynı çocukla beraber oturturlardı. ilkokulda 3 öğretmen değişti bizim sınıfta, üçü de 40 kişilik sınıfta beni onunla yan yana oturtmayı başardı. o kadar anlaşamıyorduk ki derste bile sürekli tartışıyoruz, ben aşırı derecede gıcık oluyorum çocuğa, defalarca sınıftan atıldık ders boyunca tartışıyor ve susmuyoruz diye. yani birinci sınıfa heyecanlı, tatlı ve neşeli başlayan ben ikinci sınıftan itibaren o çocuğu dövmeye başlamıştım o kadar sinir ediyordu beni. sonuçta ne oldu, hiçbir zaman hayatta onun kadar anlaşamadığım bir insan olmadı ve hala gıcık oluyorum çocuğa hatırladıkça.

bugünlük bu kadar diyelim, ben yavaştan uyumaya hazırlanıyorum. üstelik o kadar hazırlıklıyım ki yine saçlarımı ördüm güzelce. yarın sabah erken kalkıp işe gideceğim, belki kendimi mutlu etmek için yoldan da bir yulaf sütlü latte alırım hem de artık bahar geldi havalar ısındı derken soğuk kahve sezonunu da açtık. bu beni gerçekten mutlu ediyor, alerjik astımım olduğu için bahar bünyeme pek iyi gelmiyor ama mental olarak iyi hissettiriyor. iyi geceler, yarın görüşmek üzere sözlük.

kendi bünyeme göre çok daha ciddi, eğlencesiz ve derdin tasanın, stresin bol olduğu bir meslek seçmişim zamanında. ne diye düşünmüştük, "bu puanı boşa harcamamam gerekiyor" ama öyle değil aslında hayat. puanı boşa harcamayayım diye bütün hayatın boyunca yapacağın meslek mi seçilirmiş, ne saçma. velhasıl, seni tercih listeme bile yazdırmadıkları için çok pişmanım galatasaray sosyoloji. seni yazdığıma da pişmanım marmara hukuk, bu kadar zor bir okulda okumaya ve dirsek çürütmeye, kendini paralarcasına çalışmaya ve sonunda bu kadar yıpranmaya gerçekten değmezmiş. neyseki mesleğimi gerçekten seviyorum sadece ederi kadar değil bu kadar.

evet doğru değil biliyorum ama tam olarak böyle hissediyorum. yani 30'da hayat tamamen bitecek 25'te ise gençlikten eser kalmayacak artık bizden çoktan geçmiş olacak gibi geliyor. bilmiyorum sanırım bu yaşlar çok aklı başında olunması gereken ve hayatta birçok şeyin oturduğu, kök saldığın yaşlar olarak öğretildi bize. bu yüzden oraya kadar gibi geliyor hayat, sonrası yok gibi.

çok umutsuz bir başlık maalesef ama anlayabiliyorum. şöyle desek daha doğru olur belki, hayat bazen istediklerinin olmayışını, bazen istediklerinin oluşunu bazense istediklerinden çok daha güzel şeylerin oluşunu izlediğin bir filmdir.

normal olan bir durumdur. bir yazarı engellemek için hiçbir zaman kriterim onu tanıyor olmak değildi. eğer fikirlerini duymaya dahi tahammülüm yoksa, temel ahlaki değerler üzerinde bile aynı düşüncelerimiz yoksa ve o yazarın tanımlarını görmek beni rahatsız ediyorsa direkt olarak engelliyorum. böyle insanları engelleyerek sözlüğü kendim için pembe bulutların üstünde bir yer haline getirdim, zaten bu ülkede bütün hayatım boyunca böyle zırva düşüncelere sahip insanlarla uğraştım bir de burada uğraşamam.

selam sözlük, ben ağlamayı daha yeni öğreniyorum sırada yürümek ve konuşmak da var nihayetinde henüz yeni doğdum. *

dün gece bir göz attım. benim hiçbir tanımım paylaşılmamış, gözüm bir dionysos yazısını aramadı değil. demek öyle sevgili sözlük, küstüm küseceğim yani öyle bir haldeyim.

bizi ayırmaya çalışanlar olmadıkça biz zaten birleşiriz, bizim doğamız bu yani ülke olarak yüzyıllardır hep beraber "bir olarak" yaşıyoruz, son yıllarda kutuplaştırma için bu kadar çok çaba harcanması da bu yüzden.