docta ignorantia yazar profili

2. kez gitmiştim konya'ya rahat rahat gezemediğimi hatırlıyorum sokaklarında. kıştı üstelik, yani öyle sere serpe değildik kadın olarak o yüzden yazdım özellikle. sokaklarında rahat gezememek kötü bir kriter benim için. ha nerde yaşıyorum istanbul. burada da pek çok yerde rahat rahat gezinmiyor elbette.

bir şehrin sokaklarında en azından ana arterlerinde insanların bakışlarından rahatsız olmadan dolaşabilmek önemli fikrimce. konya erkek şehri diycem şimdi ama ben erkek olsam sokaklarında kadın olmayan bir şehir güzel de gelmez ki bana. yeni bir şehir ya da ülke gördüğümde bu önemlidir benim için. kadınlar nasıl davranıyor sokaklarında. tutuk ve tedirgin mi yoksa telaşlı ama özgüvenli mi?

velhasıl erkek zihni işte kadınlar için her yeri çekilmez hale getirip sonra şikayet ediyor. bu elbette sadece konya için geçerli değil elbette.

tatlı bir kıskançlık evet bir çok kez başıma geldi. baş edilemeyecek bir duygu değil ama. bazıları sevmez ama hiç iş yerlerinde özellikle. olanı da bozar üstelik herkes sadece kendisiyle iyi olsun ister.

olağanüstü güçlerinin olması. uçmak, görünmez olmak, zaman yolculuğu, zihin okuma vs. gibi.

idealar evreninde olandır.

hocam müsaitseniz bir odama kadar gelebir misiz?

35 in üstünde göbek çevresi hafif yağlanmış alnı genişleyen erkeklerin tam da bu yazılan genellemenin dışına taşma sancısı.

bugün cuma:)

max weber'in protestan ahlakı ve kapitalizmin ruhu kitabını okuduğumda alman protestan ahlakı ve kapitalizm arasında kurduğu ilişkiyi çok yetersiz ve temelsiz bulmuştum. üstelik bu kitabı yazarken sadece amerikan ve alman toplum ve kültürlerini incelemiş. yegane kriter olarak da hristiyan dinini ve mezheplerini kriter almış. günümüz alman toplumu ile bağlantısını kurabilmek zaten imkansız.
ancak buddenbrooklar'ı okuduğumda weber'i anlayabildim ve hak verdim. kapitalizm ve protestan ahlakı ile kurduğu, kurmaya çalıştığı bağ bu kitapta mann tarafından çok güçlü hissediliyor fikrimce.

rendelenmiş parmesan peynirli patates kızartması ve 2 bira. yetmezse chatgpt nin sohbeti de iyi geliyor.

fakirlik bir kültürdür diye bir şey var ya ondan o. öğrenciyken kısa bir süre daha fütursuzca harcıyor ve zenginmiş gibi hissediyorsun sadece. çalışmaya başlayınca geçiyor.

bana en korkunç gelen şey yaşlandığımda alzheimer olmak düşüncesi. her hangi bir şeye veya insana bağımlı olmak ve her şeyi, en sevdiklerini ve en güvendiklerini bile unutup hiçbir şeyin bilincinde olmamak korkunç bir şey olmalı.

şehit ilan edilmiş resmen sosyal medyada pes. ölen bir terör örgütünün lideriydi nihayetinde. ve yine bir terör eylemiyle bu soykırımın başlamasının kıvılcımını ateşlemiş, netanyahu’ya yeterli bahaneyi vermiştir kendisi.

arafat gibi said gibi insanların hayatlarını adadıkları filistin terör örgütlerinin hırsına, öfkesine heba edildi, binlerce insan soykırıma uğradı. yazık çok yazık.

iyi ve kötünün bir tercih olması yaradılış miti ve bizim varoluşumuzun nedeni değil midir zaten?

özgür irade

güneşimi kaybettim
gözlerini görmem gerek

kabil'dir o.

kedi ve köpek
vapur ve martı
şarap ve şiir.

instagramda gezinirken bir elbise görüp bayılıyorsun. bir an önce butiğe tıklayıp almak isterken dolar işaretini görünce yukarıdaki dior yazısına daha çok can sıkılıyor.

kendimi suçlu hissettiğimde, nedenini anlattığım üçüncü kişinin daha da suçlu hissettirmesi.

ben de ne anlatıyorsam, üçüncü kişilerin fonksiyona katkısı malum zaten.

o kadar çok şeyden vazgeçtim ki, dönüştüğüm kişiye yabancılaştım. bazen kendimi tanıyamıyorum, bekliyorum, olağandışı bir şey geliştiğinde ne tepki vereceğim diye kestiremiyorum inan. eskiden kitaplardan, insanlardan öğrenirdim ne yapacağımı, nasıl davranacağımı. ama artık iyi insanlar kalmadığı gibi, iyi kitaplar da yazılmıyor. o yüzden hayat felsefem şu: ne yapacağını bilmiyorsan hiçbir şey yapma.

peygamber kızını hz. osman'a verdiğinde veya hz. ömer hz. ali'nin kızıyla evlendiğinde de durum değişmemiş. ve kimse de sormamış ''bu nasıl iştir'' diye 1500 yıl. ta ki 1920'lere 30'lara kadar.

peki biz şimdi bu bilgiyle ne yapacağız?