eskibando yazar profili

bi’ sigara içip her gece verdiğim savaşıma gittim…

upuzun, masmavi bir çarşafın üstündeyizdir
ve dört tarafımız da ufuktur bizim.
memlekete bin mil uzakta
türküsü dolanmıştır ağzımıza
özlemin ve huzurun.

kaybetmemişizdir arzumuzdan bir damla bile!
yapraklarımız diri ve renklidir hâlâ.
bir bebeğin anne sütünü içtiği gibi
içeriz kan kırmızısı şarabımızı.

kim bilir hangimiz oturmuştur en son
mağrur bir çınar gölgesinde,
sevgili yanında veya mühim olan
tüm şeylerin ötesinde?

adını korkunç bir karanlıktan alan ölüm,
kim bilir ne zaman bulur aramızdan birini?
ya da sarıldığında aramızdan biri ölüme
hatırlar mı adını, biz dışında biri?

oysa çoğumuz gençtir hala,
hasret, elinde hançer tutan
kalın enseli bir zebellah gibi çökmemiştir
bazılarımızın sırtına.

tüm duygulardan tüm güzelliklerden noksanızdır biz
hiçbiriniz bilmez adımızı ya da yaptıklarımızı
vahşi denizler üstünde elli beş gemiciyizdir ve
gemimiz asırlar önce kalkmıştır bildiğiniz tüm limanlardan

"on sekiz, on dokuz, yirmi'ye bi geldin mi sen? yirmi'ye geldin bitti her şey çünkü artık her şeyi net görmeye başlıyorsun. insanları, insanların yüzünü, o sadakatsizliğini, o yalanlarını, çıkarcılığını, bencilliğini. bunlar ben yirmi iki yaşında olduğum için değil. tecrübe, tecrübe!neyse... "

tarihin en iyi şarkılarından. şarkı içinde mekandan mekana uğrayıp hayatın ne kadar güzel ve yaşanılası olduğunu hissediyorum. enstrumanlar, aranje, mix mastering, kusursuz...

bir kız arkadaşım vardı. beraber yaşadığımız dönemde her sabah kahvaltısı için, havuçlu özel tarifi hazırlardı. bazen evde havuç olmadığında sabah erken kalkar havuç almak için uykumu feda ederdim.

sonra ayrıldık. zaman geçti, hayatımızdan insanlar geçti, her şey akış içinde unutuldu. ben arada hala o havuçlu tarifi yaparım. yaptıkçada onu anarım.

demem odur ki birini unutmak için bir şey yapmayın. bırakın zaman kendi üstüne düşen görevi yapsın. siz sadece geçirdiğiniz güzel anıları, birbirinize kahkahalarla güldüğünüz, birbirinizi mutlu ettiğiniz anları saklayın. havuçlu tarifleri saklayın.

insan hayatı insan ile öğrenir. unutmak istedikleriniz, size hiç unutmak istemeyeceğiniz tecrübeler kazandırmış olabilir…

“yolumun üstünde bir tuzak kurdun,
birde diyorsun ki: yürü iznim var.
cihanda kudretin her şeye hakim,
beni yürüten sen,
adım günahkar ..”

beyhan budak’ın bir videosunda geçen çok tatlı bir cümle vardı

“ağaçtaki en tatlı şeftali sen olabilirsin ama bazı insanlar şeftali sevmez.”

aslında zamanında dilinize takılan, sürekli dinlediğiniz fakat sonrasında sıkıldığınız bir şarkıyı yıllar sonra hiç beklemediğiniz anda duyduğunuzda hissettikleriniz, o şarkıyı sürekli dinlediğiniz zamana olan özleminizdendir. güzel olan her şey şu andır. keyfini çıkartın.

imam hatipoğlu

her ayın ikinci perşembesi
seni anarım neriman
gök kara ve bulutsuzsa
düş, soğuk ve umutsuzsa
seni anarım neriman

evimin camından içeri ışık vurur
sen sanarım neriman
bir hışımdır fırlatır yerimden

hiç sevmedim böyle neriman
sanki ayaklarımın altı buluttur
sen dışında konuştuğum her ruh
bin geceden daha soğuktur

beni sorarsan…
bir elmanın iki yarısı var elimde
ikisi de bana kaldı neriman.

lisenin ikinci günü, herkes yavaştan kaynaşmış ortamlar kurulmuş ilk dersin başlamasına on dakika var. kapı açıldı dar bi deri mont ve keko kesimi saçlarıyla içeri bembeyaz tenli zayıf bi çocuk girdi, şöyle bi etrafı süzdü, geldi beni buldu, selamın aleyküm gençler dedi o günden beri kurtulamıyorum arkadaştan. yani kısacası ben seçilmiş olandım.

planlarını birine anlatırsan gerçekleşmez.

geç olması ile meşhur

birileri var ama birisi yok gibi

valla hallettik bir şekilde