birini unutmak için yapılan şeyler

t) birini unutmak ve yokluğunun acı vermemesi için uygulanan taktiklerdir.

onun tanımadan önce nasıl yok ise şimdi de 8 milyardan biri olduğunu varsaymak.

onun olmadığı yerlerde takılınca aklından çıkıyor zor değil.

(bkz: alışmak)

(bkz: kış uykusuna dalmak)

unutmaya çalışmak, altını çizmektir.. boşluğu hissettirmeyecek ikameler gerekir..(duvarınızda görmeye alıştığınız tablo çalınabilir, tahrip olabilir vs. boşluğuna alışılmaz. çünkü o tablo gerekli ve beğendiğiniz için oradaydı. aynı değerde bir tablo olmayabilir, aynı sanatçıya da ait olmayabilir.. ancak yerine ikame etmeye layık bir başka tablo mutlaka vardır, edinmelisiniz. artık boşluk ve eskiyi düşünmekten kurtulup, yeniyi kabullenerek alışmaya başlayacaksınız.. insanlar nesne mi demeyin: değiller evet ama duygularınız onları bir tür nesneleştirdiği için bunu yapabilmeniz gerekiyor. buna cesaret edebilmeniz ilk adımdır.. adım atmadan yürüyemez, gördüklerinizi, hissettiklerinizi değiştiremezsiniz.)

anında kimse kimseyi unutamaz. zamanla olabilir. yani zamana bırakın.

birini unutmak için bir şey yaparsanız birini unutamazsınız

bir kız arkadaşım vardı. beraber yaşadığımız dönemde her sabah kahvaltısı için, havuçlu özel tarifi hazırlardı. bazen evde havuç olmadığında sabah erken kalkar havuç almak için uykumu feda ederdim.

sonra ayrıldık. zaman geçti, hayatımızdan insanlar geçti, her şey akış içinde unutuldu. ben arada hala o havuçlu tarifi yaparım. yaptıkçada onu anarım.

demem odur ki birini unutmak için bir şey yapmayın. bırakın zaman kendi üstüne düşen görevi yapsın. siz sadece geçirdiğiniz güzel anıları, birbirinize kahkahalarla güldüğünüz, birbirinizi mutlu ettiğiniz anları saklayın. havuçlu tarifleri saklayın.

insan hayatı insan ile öğrenir. unutmak istedikleriniz, size hiç unutmak istemeyeceğiniz tecrübeler kazandırmış olabilir…

amaan kim unutacak şimdi üşenirim ben.

başkalarını hatırlamak

çok nadir aşık olduğum için öyle hemen bir çırpıda unutamam ben. belli etmem. kol kırılır yen içinde kalır diye yetiştirildim. şimdiki kuşak gibi instadan hemen alev gönderebilen bir yapım yok benim. hızlıca hafızamdan söküp atamıyorum herkes gibi.

ne yapıyorum peki?

bar tuvaletinde akan göz yaşlarımı silerek, masaya dönüp gülümsediğim oldu. hiçbir kadına belli etmedim içimde yaşadıklarımı. çok keyif alıyormuş gibi seviştim. asla belli etmedim. asla sevişmelerime, duygusallığı karıştırmadım.

resmen içim kan ağladı. anlatılacak gibi değil arkadaşlar. acı.

bir şey yapmana gerek yok zamana yayacaksın. başlarda daha sık hatırlasan bu sana acı verse bile zamanla hatırlamalr ve acılar azalacak iyi veya kötü zamanla geçer.
en iyisi meşguliyet ve sükunet.

üzücü şarkılar dinlemeden kendini sürekli düşünebileceğin başka bir şeye vermek. ortaokulda wattpad kitabı yazarak unutmuştum platonik olduğum çocuğu. işe yaramıştı.

nietzsche bir sözünü getirir akla “unutan iyileşir “
ama geçmiş bir kıyafet değil ki istediğinde giyip istemediğinde çıkarasın sen yaşadın o duyguları o anı söküp atamazsın sadece görmezden gelmiş gibi yaparsın

ruh hastası gibi işe sarmak.
sonra kendini depresyona sokmak.
çok şık.

hic 1 sey. genelde unutan degil, unutulmaya calisilan tarafim

parmağımı bile oynatmıyorum, kendileri yerin dibine batıyorlar.

yeni birisi diyecem biraz adice belki ama , zihni meşgul etmek gerekiyor.
kesin çözüm olmamakla beraber acıları uyuşturabilir.

#3095137 ilişki uzmanı,herbokolog yazarın dediği gibi çivi çiviyi söker. şaşmaz.

yav insan denilen asagilik duzenbaz kompleksli riyakar igrenc canlilar icin deger mi? hem belki siz de yaramazsiniz ama icgorunuz olmadigi icin farkinda degilsiniz... bunu hic dusundunuz mu?